Inklinken is het nieuwe verzakken

Gisteren (zaterdag) waren we weer samen in Haarlem vanwege ‘een cultural experience’ waarover later meer. Eerst moest er nog wat geklust worden. Gelukkig kwamen Jan en en zijn leuke vrouw Saskia om allerhande zaken eens rustig door te nemen.

Aangezien Jan oa heel veel verstand heeft van verbouwen vroeg Hessel hem wat hij nou dacht van het feit dat er onder de keukenvloer een opening zit waar je helemaal met je hand in kan en waar niks onder te vinden is. De betonlaag ligt in verschillende gedeelten als het ware los op niks. Als een zwevend tapijt. Hessel dacht dat de ondergrond verzakt was. Jan was het daar niet mee eens. De ondergrond was ingeklonken. Hè, gelukkig maar. Hoe zou dat zijn als wij daar een nieuwe egalisatielaag over heen gieten en dan de mooie tegelvloer leggen. Zou de keukenvloer zich dan na verloop van tijd losmaken van het huis en langzaam ‘afdrijven’ naar joost-mag-weten-waar? En waarom zit er nu halverwege een extra zand-cement-laagje op de vloer, en  klinkt het als je met een stuk hout op de vloer boinkt overal anders qua dofheid. Alsof er geen eenheid van ondergrond is? En als je het vol zou storten, zou je dan een gat in de aarde opvullen welke doorloopt tot China? Want zoveel beton is niet begroot.  Het zijn maar dingen waar je over kan nadenken.

Saskia kwam meteen met het verlossende antwoord: “Ik zou gewoon stukken beton ijzer schuin het gat in steken en dan volgooien. Niks meer aan doen verder”. En de andere zand-cement-laag was volgens Jan en Saskia een laag waarmee de vloer tot aan een vroeger keukenblok was afgevuld en als we die er af zouden halen was er geen probleem.

Onder toeziend oog van Jan en Saskia drilboorde Hessel even de bewuste laag los.

Ik viel bijna van mn stoel dat Saskia dit soort dingen weet, maar ze heeft een heel veel ervaring in het verbouwen van huizen, boten, en wat dies meer zij, zo bleek.

En nadat Hessel de laag er af had gehaald keken wij in het gat en zagen dat het goed was.