Wij zijn de mannen van de bouw…

Gisteren waren we ons al aan het voorbereiden op de dag van vandaag. Namelijk door tijdens het doen van de belastingen (… superrr vervelende klus)..

alvast de avondmaaltijd voor maandag te maken. We zouden ‘bouwvakkerseten’ gaan eten, pasta met gehaktballen in tomatensaus. Want vandaag maandag, zaten we samen echt in de Bouw.

Rond 1200 uur zou de Bouwmaat komen om een pallet baksteen plus een aantal zakken mortel te leveren. Mijn schoonzus had aangeboden te komen helpen met sjouwen, maar het is zo’n domme klus, stenen door de gang tillen, dat we haar aanbod liever een andere keer in willen zetten. Je kan het anderen eigenlijk niet aandoen. Het is echt te erg.

Raar was dat toen we vanmorgen vertrokken uit Amsterdam het achterraam van de auto openstond, zonder dat er sprake was van inbraak. Ik vond het een beetje spooky, maar waarschijnlijk heeft Hessel gisteren bij het inparkeren op een knopje ofzo gedrukt. Nog gekker werd het dat toen we aankwamen in Haarlem, alle lampen branden. Kennelijk zijn die afgelopen vrijdag nooit uitgezet. Ook heel erg gek.

Ik had mijn kantoortje meegenomen en moest wat mailtjes versturen. Gezellig zat ik aan de tafel in de woonkamer, terwijl Hessel alvast dingen voorbereidde in de keuken. Vrij bijzonder dat er dan telkens op het raam wordt getikt door mensen die zeggen “hee, ben je lekker aan het computeren?”, “Hee zit je te mailen” en dat soort dingen. Als we er echt wonen, gaan we zeker een plakstrip oid op het raam plakken. Helemaal bijzonder dat er opeens iemand van de Nuon aanklopte omdat hij mij als ZZP-er een zakelijk abonnement wilde verkopen. Dat ik ZZP-er ben (sinds 19 dagen!) zag hij aan het feit dat ik aan een tafel computerde en hij wist dat dit eigenlijk bedrijfsruimte was, wist ook mijn naam en ook dat er vroeger iets met wiet gedaan was etc. Ik vond het nogal Big Brother-achtig allemaal…Wij zitten trouwens heel tevreden bij Greenchoice.

Gelukkig bleek de rest van de dag zeer ‘recht op en neer’ te verlopen. De rare dingen in de ochtend waren geen voortekenen van allerlei mysteries. Of misschien wel, maar dan heb ik er geen oog voor gehad.

Ik ging namelijk al snel achter in de sexkamer aan de slag. Namelijk met het latexen van het plafond. Eerst even afnemen natuurlijk; vetvrij maken en toen met een restje latex er over heen. Hessel vindt dit een enorme vooruitgang omdat dan het licht beter weerkaatst.

Het zweet stond al snel op mijn voorhoofd omdat de verwarming vandaag op het hoogste stond vanwege het indrogen van de vloerverwarming in de badkamer.

Hessel zaagde ondertussen de zijkanten van de deurposten verder weg en bereidde de gleuf in de vloer voor. Hij was in zijn hoofd allerlei rekensommen aan het maken mbt hoeveel bakstenen er in moesten, hoeveel ruimte er tussen, hoeveel mortel, dat soort dingen.

Opeens ging de bel: de Bouwmaat. Die hadden wij niet op die manier verwacht, wij dachten dat ze zouden telefoneren zodat we snel naar het paaltje aan het begin van de straat zouden rennen, om die open te doen voor de vrachtwagen. Maar nee hoor, daar was de pallet al. Hup in het halletje en de ballen.

De hele pallet moest steen voor steen naar achteren gebracht worden. Ik zat er totaal niet mee. Het is net als strijken: het heeft zin, het houdt een keer op en je ziet het resultaat. Typisch een klus voor mij dus.

Ik laadde gewoon telkens mijn kar vol, reed die naar achteren, maakte er een mooie rij van en weer terug naar voren. Op een gegeven moment denk je gegarandeerd nergens meer aan. Heerlijk.

Hessel dacht juist heel erg veel. Hij moest alles uitmeten. Ook waar de nieuwe deurpost moest komen. Hij heeft nog nooit een muur gemetseld, dus hij moest even alles goed klaarleggen en uitpuzzelen met zichzelf.

En daarna werd het op internet nog even nagezocht in zijn ‘kantoor achter’.

Ik liep ondertussen als een hersenloze doch dappere dodo met de stenen naar achteren en klokte om 14.00 uur precies af.

Hessel was verbaasd dat het zo snel was gegaan. Ik liep nog even naar Van den Boogaard voor hem om tape te kopen. En daarna op de hoek een kaascroissant voor ons allebei. Voor de feestelijkheid. Tijdens de schaft vertelde Hessel me waarom hij zo blij was dat de pallet stenen verwerkt was en dat de voordeur weer dicht kon. In Amsterdam heb je namelijk als er een pallet stenen voor je deur staat binnen een half uur Bouw en Woning toezicht aan de deur. Nu doen wij niets wat niet mag, maar hoe langer Bouw en Woning toezicht nergens van weet, hoe liever het hem is. Dus vandaar.

Met het gele tape maakte Hessel een soort meetlat op de vloer.

En ook een lat met een touwtje langs de zijkanten, zodat hij morgen alles waterpas kan opbouwen. We waren moe. Opeens kreeg ik nog een telefoontje van een agency voor freelancers en moest ik vrolijk en energiek overkomen, terwijl ik natuurlijk inmiddels ook kapot was… Sterker vanwege die bakstenen kon ik amper mijn telefoon nog vasthouden met mijn vingers, laat staan mijn arm omhoog houden!

Daarna besloten we snel naar huis te gaan. Ik reed ons soepel naar huis in de auto. En toen snel douchen, de saus afmaken en aan tafel.

We metselden onszelf helemaal vol met eten en gingen toen als twee bruine beren op de bank liggen en de krant lezen. Ik vind absoluut dat echte bouwmensen eerder met pensioen moeten en op latere leeftijd minder zwaar werk mogen gaan doen. Dit is echt niet dag in dag uit vol te houden; echt werken 🙂

PS: voor de liefhebber. De titel van dit blog is ontleend aan het lied van Bertus Staigerpaip. Toen ik dit vanmorgen zong, had Hessel geen idee waar het over ging. Generatiekloofje denk ik. :))