Wie het kleine niet eert…

We zijn lekker bezig met onze slaapkamervloer. In de afgelopen week heb ik alle oude planken stevig vastgeschroefd op de vernieuwde balkenlaag. De vloer ligt er keurig bij, zou je kunnen zeggen. Schijn bedriegt. Onze balken liggen ongeveer 80 centimeter “hart op hart” van elkaar af. Elke balk is inmiddels helemaal verstevigd, en kan in de toekomst dus niet meer doorbuigen. Maar de ruimte tussen de balken onderling is eigenlijk iets te groot. De laag planken tussen de balken kan in theorie nog wel wat buigen. Dat zou niet zo erg zijn als we tapijt op de slaapetage zouden leggen, maar wordt kwalijk als we voor iets parketachtigs zouden kiezen. Daarvoor moet de ondergrond vrijwel onbeweeglijk zijn.
Onze constructeursfirma Duyts heeft aangeraden om bovenop de laag planken een tweede laag hout aan te brengen. Multiplex platen, 18 mm dik, het zogenaamde Underlayment.

Vanochtend was ik weer eens bij de Bouwmaat. Het underlayment werd altijd verkocht in een standaard maat: 244 x 122. Dat zijn flinke platen om te hanteren voor een klusser in z’n eentje. Gelukkig is er sinds kort een nieuw formaat op de markt: 244 x 59 cm. Deze platen hebben als extra voordeel dat ze rondom van messing en groef voorzien zijn. Als ze straks op de vloer liggen, maakt het niks uit waar de vloerbalken liggen. Bij de grote maat underlayment moest je er voor zorgen dat twee platen precies midden op een balk tegen elkaar aan kwamen te liggen, om doorzakken te voorkomen.  Met deze nieuwe smalle platen wordt het dankzij het vierzijdige messing en groef systeem uiteindelijk als het ware één hele grote massieve plank en kun je ze in willekeurig verband tegen elkaar aanleggen.

Zou dat allemaal wel in de C5 passen? Qua volume leek het mogelijk, maar qua gewicht? Nog meer geluk. Je blijkt als klant van de Bouwmaat gratis en voor niks hun aanhangwagentje te mogen lenen. Dat was leuk! Ons laden en lossen staat al heel vaak op de foto, maar nog nooit met een echt bouwvakkerswagentje van de Bouwmaat.

Toen al het hout binnen was, bracht ik snel het wagentje terug. Ik had zin om de nieuwe vloer te gaan leggen.

Bij nadere inspectie van de planken vloer zag ik toch wat zaken die me niet helemaal bevielen. Op de oude vloer had ooit een soort ondervilt gelegen. Meestal gewoon los op de vloer, maar hier en daar ook vastgezet met krammetjes. Die oude vilthoopjes waren eigenlijk best hoog. Als het underlayment gelegd is, dan ga ik het met een paar duizend schroeven strak aan de planken vastschroeven. Zo wordt al dat hout een soort hele harde spekkoek van verschillende laagjes. Die vilthoopjes, die zouden het strak tegen elkaar aanschroeven wel eens onmogelijk kunnen maken.
Ik nam een moedig besluit. Al de krammetjes moesten verwijderd worden.

Het waren er veel. Heel veel. Met een afsteekmes en een nijptang ben ik systematisch, plank voor plank, de hele vloer afgegaan.

Er kwam geen einde aan. Ik heb uren op de vloer gezeten. Net toen ik met pijn in de rug dacht er voortijdig mee te gaan stoppen, werd er gebeld. Annie’s moeder, met een hele grote doos chocolaatjes. Ze was al een tijdje niet in het huis geweest, en zag meteen dat het superschoon was, en dat het al bijna af leek te zijn. Dat gaf weer frisse moed. Nadat ze vertrokken was, heb ik dapper doorgezet en de hele krammetjes klus afgerond.
Het was een ongelofelijke hoeveelheid troep die ik al met al van de vloer verwijderd heb.

Morgen gaan de Underlayment platen gelegd worden. Ik heb er nu al zin in.