We zijn er helemaal klaar voor

In de vorige blogs heeft Annie het allemaal al zo mooi beschreven dat ik het hier niet nog eens dunnetjes over ga doen, maar we weten samen heel zeker dat het nu lang genoeg geduurd heeft. We Willen Verhuizen!!

Annie heeft 20 jaar herinneringen aan de van Tuijll van Serooskerkenweg opgebouwd, ik heb al meer dan 60 jaar op de Willemsparkweg rondgewandeld; het is mooi geweest. Ons nieuwe huis schreeuwt om aandacht.

De afgelopen dagen hebben we op en neer gependeld tussen ons oude leven en onze toekomst.
In Amsterdam is er flink ingepakt.
Mijn huis is inmiddels onherkenbaar. Zie de foto boven dit blog. Ruim 70 dozen van de Fa. P.M de Wit & Zonen staan opgestapeld in een verder kaal huis. Wat een ouwe zooi is dat huis van mij eigenlijk. Ik was er zo aan gewend geraakt dat ik het verval niet meer zag.
De meeste spullen van Annie zijn mondjesmaat met onze C5 naar Haarlem gebracht. De restanten van haar woongeluk zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven.

Alhoewel….. De opzichter van haar huisbaas, die voor inspectie op bezoek kwam, kon er niet over uit. “Oh oh oh Mevrouw, eerlijk waar, zo goed onderhouden zie ik onze huurwoningen eigenlijk nooit”. Er was geen enkele aanmerking, het huis mag precies zoals het nu is achtergelaten worden. Alleen het sisal op de vloer, dat moet er nog uit. Maar dat hadden we voor volgende week al in de agenda staan.

In Haarlem is ook nog gewerkt. De verbouwing gaat gewoon door. Een nieuw toiletkastje. Een tijdelijk toilettafeltje. Een tijdelijk mobiel handdoekenrek. Tijdelijke lampenkapjes. We kunnen tijdelijk douchen en tandenpoetsen!

De slaapkamer heeft genoeg kasten om al onze spullen in kwijt te kunnen. De kasten aan ons voeteneind hebben tijdelijke deuren, die komen van Annie’s oude Amsterdams kasten af.

Ook de kasten vanaf de gang zijn allemaal opgebouwd. Met in het midden de pijp van onze keuken afzuigkap.

De laatste doorn in ons oog was in de WC te vinden. Je kon daar niet behoorlijk doortrekken, je moest met je vinger ergens diep in het WC mechanisme op een klein blauw knopje drukken. Aangezien we vanaf morgen een stroom van familie, vrienden en kennissen verwachten die allemaal naar de WC willen, en we daar een Coronavrije ontvangst aan willen bieden, hebben we ook nog snel een doorspoel-unit gekocht. Met een gouden randje. Dat staat vast beeldig bij het toekomstige behang.

De woonkamer was al bijna klaar, de keuken ook. Maar er stond nog wel het één en ander in de weg. Het meubilair wat we ooit voor een habbekrats bij de kringloop gekocht hadden.
De C5 keek er van op, dat hij weer zo lekker aan de bak mocht. De blauwe bank, de keukentafel en 5 bijzettafeltjes, ze pasten er allemaal moeiteloos in.

En zo bracht ik een van mijn laatste bezoekjes aan de sloop. Ik begon er al een bekend gezicht te worden.

Het afscheid van de blauwe bank was een beetje weemoedig. Hoe vaak ik daar uitgeput van veel te hard klussen op heb zitten bij te komen. “Ik zit even op het bankje” was al een begrip in het SMS verkeer tussen Annie en mij geworden, de afgelopen jaren.

Dat is er allemaal gebeurd de afgelopen week. Maar we merkten vooral dat het in Haarlem steeds meer ons HUIS begon te worden. Soms had ik, als ik met de C5 tussen Haarlem en Amsterdam heen en weer pendelde, het gevoel dat ik naar huis ging als ik richting Haarlem reed.
We hebben er al een paar keer heerlijk zitten eten.

We zijn zalig op de fiets naar het strand geweest.
Annie wordt bij Mabroek al als vaste klant beschouwd, ze herinneren zich al wat ze vorige keer gekocht heeft.
We voelen ons schuldig omdat de Rodondendron die nog van de vorige eigenaar is geweest nu plotseling bladschimmel heeft.

We zijn de laatste personen geweest die de spitssnuitdolfijn in leven hebben gezien

Kortom, wij zijn klaar voor Haarlem, en Haarlem is klaar voor ons. Annie is vandaag nog even een dagje Tussen aan het doen, ik ga vandaag op de Willemsparkweg de laatste dingen afbreken en inpakken. En dan…..

Nog één nachtje slapen, we komen er aan !!!