Wapperende muur

Dit blog begon eigenlijk gisteren al tijdens het eten. Het deed me denken aan een schilderij van Van Gogh “Korenveld onder onweerslucht”. Het hele korenveld ligt er heerlijk zonnig bij, maar her en der pikt je onderbewuste al signalen op dat er onweer kan komen. En als je zeven jaar verkering hebt, dan weet je wanneer het komt.

Hessel vertelde tussen neus en lippen door, dat hij nu eindelijk de elektra in de slaapkamermuur afhad, maar dat er beweging in de muur zat. Het was onze schuifdeurmuur. De schuifdeur waar we zo blij mee waren. Maar nu hij met gipsplaat bekleed was, bleek hij een beetje te bewegen als je er tegenaan duwde.

Okee.

Bij de koffie (uurtje later) viel terloops de term ‘wapperende muur’. Misschien maar zo laten, want om alles weer los te halen.. het was al zo’n gedoe. Ik was meteen voor. Hoezo zouden we tegen die muur aanduwen? Wie duwt er überhaupt tegen een muur?

Rond een uur of negen ligt Hessel meestal in de bank op de iPad de krant te lezen. Nu zag ik hem af en toe vanuit de keuken voor zich uit staren. Zonder iPad. Toen wist ik dat hij de muur zou aanpassen (aka het onweer). Het idee dat het niet perfect zou zijn; hij zou het uiteindelijk niet kunnen verdragen… Hij zat in stilte te bedenken #hoedan. Wij spraken er verder niet over. Aten nog een paar chocolade zwarte pietjes en gingen slapen..

Begin van de middag kwam ik met de bus naar Haarlem. Hessel was er al. En waar was hij mee bezig? Het aanpassen van de muur natuurlijk! Hup, alle schroeven gingen er uit.

Nou, piefen, piefen, het was nog een heel gedoe, want aan de rechter kant zitten schroeven en het hout moest dus eerst op maat uitgevreesd worden.

Ondertussen ging ik alle boodschappen doen en liep ook langs de arme Hudsons Bay. Het drama is nu zo compleet dat ik niet meer naar binnen durf omdat ik me schaam tegenover al die lieve medewerkers als ik nu opeens wel wat zou kopen. Dus ik liep door…

Hessel zat ondertussen daar waar hij al een week zit, maar nooit een foto van kan maken: tussen het plafond en het dak. ..

Ik vind dat zo zielig dat ik dan altijd maar gewoon wat lekkers mee neem, want veel anders kan je toch niet doen.

Toen ik alles aan kant had kwam mijn moeder met wat vragen over haar nieuwe iPad. Omdat Hessel net klaar was met zijn gruweldag, mocht ze boven alles zien.

We mochten ook allemaal even tegen de inmiddels onbeweegbare muur aanduwen. Heel fijn weekend allemaal!