Veeeeeeeel meer!!

Er werd vanmiddag aangebeld. Dat vind ik eigenlijk het allerleukste, als er zomaar onverwacht iemand op bezoek komt. Ik herkende de contouren van de bezoeker niet, door ons glas-in-lood heen. Pas toen ik de deur opendeed zag ik het. Het was Onno. Onno van Puur makelaars, die mij zo goed geholpen had toen ik het huis van mijn overleden Tante Willie moest verkopen, en met wie wij ook ons eigen huis gekocht hebben.
Hij was in de buurt, en dacht “kom, ik zie licht branden, ik bel eens aan”. Dat was reuze gezellig. Hij lustte best een kopje koffie, zei hij, toen ik daar naar vroeg.

We hebben een half uurtje over van alles en nog wat zitten kletsen. Over de huizenmarkt natuurlijk. Hoe druk ze het bij Puur hebben, en hoeveel er gebeurt in de stad. Over Amsterdam, wat langzaam maar zeker helemaal ten onder gaat aan AirBNB en aan rijke types uit het buitenland, die alsof het een soort Monopolyspel is hele buurten aan het opkopen zijn. Hoe erg het is dat op deze manier onomkeerbaar de “ziel” uit een stad verdwijnt. Maar gelukkig wist hij ook te vertellen dat het in Haarlem weliswaar koortsachtig druk is op de huizenmarkt, maar dat de Amsterdamse gekte nog niet toegeslagen heeft. Er zijn wel een hoop vermogende particulieren die als investering een huis kopen, maar die huizen komen dan toch heel vaak in een normaal verhuurcircuit, en worden langdurig door dezelfde bewoners bewoond. Haarlem heeft wel een aantrekkende AirBNB markt, maar er komt toch een ander soort publiek op af dan in Amsterdam.

Natuurlijk hebben we het ook over ons huis gehad. Onno kende het nog als Tatooshop, en was diep onder de indruk van het werk wat we al verricht hadden. Het fundament, de vloerverwarming, de ombouw van prostitutiekamers naar ruime keuken, de fijn van daglicht voorziene badkamer die hij nog als donkerrood hok met bubbelbad had gezien, hij hield niet op met complimenteren. Ik liet in dat gesprek terloops vallen hoeveel geld de verbouwing tot nu toe gekost had, telde dat op bij de 350.000,00 die we voor het huis betaald hadden, en zei: “Het gaat financieel hartstikke goed. Wie weet, als het klaar is, gaan we toch in een huis van rond de 5 ton wonen”. Heel even was hij stil en keek hij me vragend aan. Toen barstte hij in lachen uit. “Wel nee man” zei hij. “Wel nee. Het is zelfs op dit moment al veeeeeeeel meer waard. Echt veeeeeeeeel  meer”.

Hij was heel stellig. Voorheen was er niemand die door de oude zooi kon heenkijken. Maar nu, dus in de fase waarin het huis nu verkeert, is de kwaliteit voor iedereen duidelijk. Dit huis is al veeeeeel meer dan 5 ton waard. Zo’n uniek object, op deze plek, met al die vierkante meters, veeeeeeel meer.

Het is ons natuurlijk nooit om het geld gegaan. We wilden een huis hebben waarin we ons veilig zouden voelen, en waar we langdurig met z’n tweeën kunnen wonen. We willen helemaal niet nog eens verhuizen, of het huis gebruiken om geld mee te verdienen. Maar toch, toen een gespecialiseerde makelaar-taxateur dat uit zichzelf zei, toen was ik best een beetje trots op de manier waarop we onze toekomst aan het bouwen zijn.