Van Jongenskamer naar meisjeskamer

Ongeveer twee weken geleden schreven we al over de aankoop van het buurpand door de Bos BV. Dat was op 16 april. Precies 5 jaar en 5 dagen daarvoor, namelijk op 11 april kochten wij ons eigen huis. Zoals elk jaar deed ik weer even de foto na, maar die was ik in het vorige blog vergeten te posten. Bijgaand: 5 jaar verschil mensuh, je zout niet zegguh.

Dus 16 april opende ik officieel het nieuwste bezit en dat zag er zo uit:

Toen was ik nog druk bezig met het letters af-föhnen en de ruimte zag er zo uit..

Ok, we zijn langs een omweg weer terug in het buurpand. Dat heeft een rolluik en elke ochtend en avond doe ik dat open en dicht. Meer en meer denk ik dat ik eigenlijk een winkel zou moeten hebben, misschien een banketbakkerij of een dierenwinkel, want het open en dicht doen geeft mij een machtig gevoel. Anyway: ik doe het rolluik open van een verslonsde sekswinkel en u begrijpt het al… de eerste ochtenden zag ik teleurgestelde klanten schichtig wegkijken en de hoek om lopen. Sommigen spraken me aan in de hoop dat ik hen toch van illegale Viagra kon voorzien, maar helaas kon ik ze niet helpen. Misschien moet u er om lachen, maar ik heb zo met die mensen te doen. Stel je hebt een probleem waarmee je niet naar de huisarts durft en je kent een adresje met ‘de oplossing’. Fiets je daar naar toe, staat er opeens een blonde yuppendame een beetje nuffig te doen. Ik zou door de grond zakken. PS: ik deed niet nuffig.

Dus om een confrontatie te vermijden en te zorgen dat iedereen op verre afstand al weet dat het theater en alles wat er bij hoort niet meer bestaat, besloten we naar het tuincentrum te gaan en de hele pui vol te zetten met planten. Als een soort straattuin. Ik moet zeggen: iedereen in de straat die geen klant was van de Roxy vindt het geweldig.

Er is een liedje “het is hier binnen beter dan buiten” maar dat geldt voor het buurpand niet. Het is een afgeleefde morsige onhygiënische bende en telkens als je binnen bent geweest heb je zin om een uur in een bad met kokend water en chloor te zitten. Tel daarbij op dat ik voor mijn freelance klus van 9.00 – 17.00 continue in onze eigen woonkamer aan het videobellen ben. Dat tezamen maakt dat we het toch een goed idee vonden om van de voormalige herenbioscoop een werkkamer te maken. Om er doorheen te durven lopen moest eerst het pand schoongemaakt worden. Geen enkel schoonmaakbedrijf dat ik belde had tijd of zin. Een calamiteiten bedrijf vraagt al snel 2.500,- dus ik besloot zelf de rubberlaarzen aan te trekken.

Het was duidelijk dat de vorige huurder de boel had laten versloffen. Laat ik het zo zeggen: ik heb niks tegen menselijke vloeistoffen, maar het kan ook echt te bont worden. Woensdagavond deed ik na het werk even 1,5 uur schoonmaken. Eerst de ruimte helemaal met Dettol en daarna helemaal met chloor. Alles aan doekjes en handschoenen en moppen werden na gebruik meteen weggegooid. Donderdag deed ik het weer een uurtje. Toen raakte ik behoorlijk ontmoedigd want er leek geen einde aan te komen. Maar telkens kwam ik wel een flink stuk verder. Ik moest en zou dit pand “overwinnen”. Wat vooral zo gek was, was dat er een rare zoete weeïge lucht bleef hangen. Als een soort kerstboom in bepaalde auto’s. Hou deze gedachte even vast.

Vrijdagochtend ging we eerst naar de Ikea, waar ik een aantal noodzakelijke dingen had uitgezocht. Lampen, vloerkleed, en een paar gezellige dingen. Eigenlijk had ik een heel leuk mooi vloerkleed willen kopen, maar omdat de kamer er misschien over twee maanden niet meer is, wilde ik zo weinig mogelijk geld investeren. Zo ontstaat dus inderdaad de wegwerp economie…

Nadat we terug waren van Ikea kwamen Eva en Peter even koffiedrinken. Heel erg leuk, maar stom genoeg geen foto gemaakt. Snel daarna weer door. We hadden namelijk enkel dit weekend want de rest van de tijd ben ik aan het werk en hoe sneller het af is, hoe langer ik er lol van heb.

Hessel had donderdag, toen hij zijn Covid vaccinatie kreeg (!!), ook in het oude huis zijn vorige computer opgehaald. Twaalf jaar oud, maar voor mij prima te gebruiken als beeldscherm voor m’n laptop. Hessel ging de computer compatible maken en ik poetste door alsof mijn leven er vanaf hing. Hessel wees me op kleine witte doosjes die boven aan de muren hingen (nou, ja, wit.., meer okergeel). Dit bleken “luchtverfrissers” te zijn. In de doosjes zat een grote batterij, een ventilator en een soort kattenvoerblikje met een wasachtige substantie waar de bedwelmende zoete geur vanaf kwam waarvan je hoofd meteen in twee delen splijt. Sommige van die doosjes waren met de muur mee bordeaux rood geverfd en dus ‘incognito’. Als ware het Pokemons detecteerde ik ze en haalde ze van de muur. Daarna rende ik met de vuilniszak vol geurdoosjes naar de container. De container zal niet weten wat ie meemaakt! Telkens zag ik nog nieuwe doosjes hangen. Achter deuren, boven luiken, onder videotafeltjes. Niet te doen. Maar ze zijn weg! Het is geweldig! Het pand ruikt nu gewoon naar pand.

Zaterdag verfde Hessel het werkkamertje wit. Het hoeft niet perfect, maar zo zag het er toch uit.

Zondagochtend gingen we de spulletjes in elkaar zetten. Kleedje op de vloer.

De rode stoeltjes die nog op zolder lagen (binnenkort te koop op Marktplaats) even schoonspuiten, want die doen vanaf nu dienst als “accessoires”. Hier en daar ziet u als u inzoomt nog gaten en deuken in de muur van enthousiaste oud-klanten. Een stoeltje er voor doet veel.

De deur van de darkroom is nu bureau geworden. Hopelijk vindt hij/zij het niet te saai zo.

Voor de rest valt alles binnen het thema “pink beach vibe” dus alles is of riet of rose, als het maar zo weinig mogelijk geld koste.

Nog een paar nep lelies van Ikea om het af te maken. En zo zit ik vanaf morgen “Met Anneke Bos van Accenture, waarmee kan ik u van dienst zijn?”

Heel fijne week allemaal!