Vaarwel vieze ouwe trouwe trap

Gisteren was ik even in de lappenmand. Ik voelde me niks niet lekker. Dat was natuurlijk slecht nieuws, ziek worden vlak voor de Kerst, en minstens zo belangrijk, vlak voor de montage van de nieuwe trap.
Gelukkig viel het allemaal reuze mee, en was ik vandaag weer helemaal op krachten.

Dat kwam goed uit, want ik moest afscheid gaan nemen van onze oude trap. Hij heeft erg veel meegemaakt. Uit respect voor hem zal ik het niet hebben over de tijd dat hij donkerbruin bekleed werd om de dames van lichte zeden een zachte overtocht te bieden. Laten we ook maar niet meer denken aan de dozen met wiet die -over zijn rug- van onze slaapetage afgetild zijn.

Onze eerste kennismaking was ruim twee en een half jaar geleden. Ik ging de wandjes met rode tegels slopen die in onze keuken overbodig waren, en van achter het achterste wandje kwam hij tevoorschijn. Zie zijn foto boven dit blog.

Niet veel later stond hij open en bloot op de plek waar hij tientallen jaren geleden geplaatst was. We liepen toen nog langs de muur naar boven, en draaiden boven aangekomen naar rechts de gang in.

Na een tijdje besloten we hoe de slaapetage er uit zou gaan zien. Er zou een logeerkamer komen, en een douche boven het trappengat. We hebben de trap toen een balk opgeschoven, dichter de keuken in, en tegen de buitenmuur gezet.

Er werd een nieuwe constructie boven zijn hoofd gebouwd; een douchevloer.

Op deze plek heeft de trap ons maandenlang trouw gediend. Heel veel later, toen de houten balk vlak naast hem met een stalen balk verstevigd werd, en ook de rest van de vloerconstructie helemaal vernieuwd was, hebben we zijn opvolger besteld.
De nieuwe trap moest tegen nieuwe muurtjes gezet worden. Om dat goed voor te kunnen bereiden, is de oude trap weer teruggekeerd in zijn oorspronkelijke vak, maar nu omgekeerd.

De muren werden gestuukt, de balken werden definitief afgewerkt, en de trap kon even op adem komen.

En zo trof ik hem dan vanochtend aan. Hij stond rustig op Jan’s steigertje te leunen, en had nog geen idee wat hem te wachten stond.

Heel ongemerkt heb ik hem met steiger en al van de muur gereden. Daarna klom ik op de steiger, wipte de trede waarmee hij op de steiger hing op, en liet hem een treetje zakken. Dat herhaalde ik nog een paar keer, totdat hij zo laag was gekomen dat ik een balk onder een van zijn treden kon steken, en de steiger kon wegrijden.

Voorzichtig deed ik dit nog een paar keer met steeds kleinere balkjes, totdat hij op de grond lag.
En toen….., snik….., toen was het met hem gedaan. Met de reciprozaag heb ik hem in 5 stukken gezaagd.

Z’n oude plek heb ik met stofzuiger en dweil zo goed mogelijk schoongemaakt, helemaal klaar en fris voor zijn opvolger.

Vrijdagochtend komt de nieuweling. Rond het middaguur staat er voor altijd een splinternieuwe trap. Nieuwe avonturen tegemoet.

Onze oude trap heeft inmiddels zijn eindbestemming bereikt. We hebben het mooi gehad samen.
Vaarwel ouwe trouwe viezerik!