The Haarlem cultural experience

Dit weekend was een feestweekend in Haarlem. Er is “Eten op Rolletjes”, Het Spaarne Concert en de City Swim om geld in te zamelen voor ALS.

Toen Hessel zaterdagochtend Jan Verburg over al deze evenementen vertelde in een telefoongesprek zei Jan (=Haarlemmer)  “Je moet wel echt Amsterdammer zijn om dat soort dingen te weten zeg” .

Maar wij wilden graag weten “Hoe de Haarlemmer een feestweekend doorbrengt” en als een soort Hokjesmannetjes gingen we op pad.

Vrolijk en fris gingen we naar locatie 1.

Dat was ‘Het Veerkwartier’. Vorig jaar is dit dmv crowdfunding opgezet door Merel Janssen en haar man Frank (in de achtergrond van de foto). Ik ken Merel al jaren, want zij was een freelance accountmanager met wie ik, toen ik nog bij N=5 zat, met heel veel plezier samenwerkte. Nu hadden ze met z’n tweeën, in een jaar tijd, een geweldige locatie uit de grond gestampt. (Voor de Amsterdammers onder ons: een soort Blijburg). We dronken in de zon, aan het water een glas witte wijn en sloegen een heel bord borrelhapjes naar binnen. Het was geweldig om Merel en Frank weer te zien en bovenal te zien ‘waartoe een mens in staat is’, want het is echt supertof wat ze hebben neergezet. En ook leuk voor ons om te weten dat er zulke leuke plekjes zijn in Haarlem.

Echter.. wij moesten weer door. Op naar locatie 2, de Lichtfabriek. Een soort Westergasfabriek, maar dan klein. Zoals ik achter alles in Haarlem in relatie tot Amsterdam moet zeggen ‘maar dan klein’. Daar was “Eten op Rolletjes” opgebouwd. Het deed denken aan “De Rollende Keukens” in Amsterdam. Hessel en ik zijn toen “De Rollende Keukens” (hierna DRK) jong waren daar 1 keer met veel plezier geweest. Het jaar daarop was het zo hysterisch druk met veel zien-en-gezien-worden en opgefoktheid, dat we na 15 minuten naar huis gingen om op ons eigen dak een roseetje te drinken.

“Eten op rolletjes” was een groot terrein met in het midden een grote bar en daaromheen tafeltjes. In een cirkel aan de buitenkant allemaal kraampjes met eten. Een een podium met een bandje. Toen we aan kwamen rijden was er parkeerplaats. Raar dat ik dat dan al zo leuk vind. Op het terrein heerste een vrolijke genoeglijkheid. Kleine kinderen in een zweefmolentje, leuke jonge mensen om ons heen. Wel gek dat we niemand kenden, maar hopelijk verandert dat nog. Het had iets kneuterigs, gezellig, relaxed. Geen echte rijen, mensen die gewoon hallo zeiden als ze aan je tafeltje kwamen zitten, tja, heel normaal en leuk eigenlijk.

Nadat we een sate, en een portie sticky spare rib op hadden gingen we even terug naar ons eigen huis, om een Nespressootje te drinken en even naar onze eigen wc te gaan. Want die zit toch het lekkerste. Daarna liepen we via de voordeur naar locatie 3: Het Spaarne Concert.

De organisatoren van het Spaarne Concert hadden in hun grote wijsheid besloten dat je als je met de boot kwam, 25,- per persoon moest betalen. Dus als je met je schoonouders in de boot kwam, was je 100.- verder. Er lagen dus ongeveer 7 boten voor het podium. De andere mensen stonden en zaten gezellig aan de kade. Nadat de burgemeester had gesproken kwam er een heel koor op met witte jeans aan en primair gekleurde hesjes. Zij gingen met hun rug naar het publiek op de kade staan (!) en hadden ook een zanger die in een microfoon “Bid, lach, huil, zing en bewonder”  (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde) zong. We konden alleen die man met de microfoon horen.

Na een kwartiertje hadden we het eigenlijk wel gezien. We waren ook moe van de lange dag. Ik zei tegen Hessel dat het in Amsterdam op de Prinsengracht toch echt wel professioneler is. Dat dat toch jammer is. Waarop Hessel zei: “Ja, maar hier zijn we tenminste naar toe gegaan. Van het Prinsengrachtconcert weten wij enkel omdat we het altijd op TV kijken”. Daar zat veel waarheid in.

Welke conclusie kunnen we trekken over De Haarlemmer en Het Haarlemsche? Wel, dat het leuke nuchtere mensen zijn, met veel minder poespas dan in Amsterdam. Het is wat gezapiger wellicht, genoeglijker beter gezegd, men hoeft niet zo nodig want men is er al.

We denken wel dat we zonder al te veel moeite zullen inblenden…