Pak allemaal de agenda’s, het is zover.

Zo. Dat is gezegd. Dinsdag 18 augustus rijdt firma de Wit en al zijn zonen bij ons voor. We hadden een optie op afgelopen 22 juli, maar omdat de zeer schimmige eigenaarsgroep van mijn huurhuis in Amsterdam hard spel speelde hebben we het verzet naar 18 augustus. Qua uitkoopsom werd het niks meer voor mijn huis, maar ik mailde nog een keer terug en ontving toen een bedrag ad 5.000,- als ik op zou tuffen. Niet slecht voor het versturen van in totaal 3 mailtjes. En optuffen deed ik sowieso al.

Op dit moment zit ik tussen twee levens in. Mijn verleden in Amsterdam en onze toekomst in Haarlem. Het voelt een beetje niksig, terwijl er hele grote dingen zijn gebeurd.

Sinds 1 mei 2000 woon ik op de VTV Serooskerkenweg. Ik heb nog een met de hand ingevuld huurcontract, en betaalde in guldens toen. Afgelopen week heb ik dit opgezegd. Dat is feitelijk nogal een momentje, maar het ging woensdagavond hatseflats onder de scanner, terugmailen en in de mail rond 21:30 uur. The point of no return.

Ook heb ik me ingeschreven in Haarlem per 18 augustus. En de Ziggo in Amsterdam opgezegd, de Vattenfall (nog heel lastig trouwens: opzeggen!) en allemaal van dat soort dingen. Het is nogal wat in een mensenleven maar het gaat zo geleidelijk dat het ongemerkt gaat. Heel raar.

Hessel was ondertussen nog bezig in Haarlem. Hij heeft onze tijdelijke gordijnen (van vriendin gekregen) opgehangen in de slaapkamer.

• 

• 

• 

En twee Hema rolgordijntjes in de logeerkamer.

• 

• 

• 

Dus we kunnen slapen en niemand ziet ons in de ‘douchekamer’. Ook heeft hij de kast om de ‘pijp’ in de slaapkamer gemaakt.

Op het onderbewuste beweegt zich alles richting verhuizing. Zelfs onze lieve Citroen lijkt te voelen dat we binnenkort afscheid van hem gaan nemen. Na vijf en half jaar trouwe dienst zullen we met pijn in ons hart afstand van hem gaan doen. Twee auto’s is voor ons overdreven veel en de blauwe is de toekomst auto. Ik vind het zielig voor de Citroen want hij heeft altijd zo zijn best voor ons gedaan. Nu begint hij storingen aan te geven die helemaal niks betekenen. Gewoon om aandacht te trekken. Ik vind het zielig.

Hessel heeft ook afscheid genomen van zijn klusschoenen. De zolen zaten aan alle kanten los dus het kon echt niet meer.

Gelukkig waren er nu met korting net zulke, maar dan in een blije kleur. Dus hij kan nog even voort.

De verhuisdozen staan al op Hessel te wachten in zijn huis. Maar zoals Hessel is: hij pakt ze pas in op zijn eigen moment.

Zelf ben ik al een tijdje bezig met opruimen en afstand doen van van alles in mijn huis. Mijn huis is de afgelopen 20 jaar een veilige haven geweest. Ik ben er afgestudeerd, met werken begonnen, niet-bestendige relaties ontvangen; een heel leven heeft zich afgespeeld daar. Daar ben ik mijn huis dankbaar voor. Maar de laatste jaren voelde ik me steeds minder veilig. Overal om me heen werden dakterrassen gebouwd door kapitaalkrachtige millenials die bij Adyen enzo werken.

Als paddenstoelen kwamen ze de grond uit, soms met hele extra kamers er bij. Aan deze kant (boven) en ook aan deze kant (onder):

En sinds een week ook beneden, de uitbouwen zijn niet van de lucht. In die kleine tuintjes die over blijven worden, net zoals op de daken om een of andere reden altijd picknick tafels gezet en vuurkorven.

Dus zo voelde ik me langzaam maar zeker steeds verder ingekapseld in andermans leven, waar ik alles van hoor, dus ongewild onderdeel ben van alle gesprekken met hun vrienden (laat ik het zo zeggen: niemand leest Nietzsche..), en de geur van hun vuurkorven is diep ingetrokken in de kleding in mijn kast.

Hoezeer ik me ook verbonden voelde met dit stuk van Amsterdam, ik weet: ik hoor hier niet meer.

Dus mijn kasten zijn al leeg.

De deuren van de kledingkasten nemen we mee naar Haarlem. De andere stukken gaan dinsdag mee met het grofvuil.

De boeken die al negen jaar ’tijdelijk’ als TV kastje dienen, gaan mee.

Op deze foto zie je ook een van de twee stoeltjes van Hessels opa. Toen we nog helemaal geen huis hadden gekocht samen, heb ik deze stoeltjes meegenomen uit het huis van Hessels overleden lievelingstante. Ze stonden bij mij op zolder omdat ik het zielig vond als ze weg zouden gaan. Nu nemen we ze dus mee naar ons huis en ik wil ze heel graag opnieuw laten bekleden. Er zijn zelfs nog foto’s dat Hessel op de schoot van zijn opa zit terwijl zijn opa in deze stoel zit. Zo bijzonder vind ik dat!

Binnenkort hoef ik ook niet meer te douchen tussen twee stukken zeil: eentje om lekkage van de tegels te voorkomen en een douchegordijn. Elke ochtend heb ik nu het idee dat ik tussen de flappers van een autowasstraat sta tussen al dat plastic!

Ook zal ik de gaten in de muur niet missen, die zijn ontstaan door de permanente lekkage op de zolder waardoor de muur kletsnat is…

Maar toch.. vanmorgen liep ik even door mijn straat naar het mini marktje op het Stadionplein. Dan ervaar je ook de grandeur van deze buurt, gecombineerd met de geur van stroopwafels uit de stroopwafelkraam, en de zon scheen. Tja. Ik snap dat nieuwe mensen heel gelukkig worden in deze buurt. Ik ben dat ook altijd geweest.

Nee maar dan Haarlem! Hoe apart gisteren! Wij hadden ons voorgenomen naar het strand te gaan en gingen op de fiets. In de auto naar Haarlem was het al best druk. In ons huis moesten we eerst even wat andere dingen doen, maar rond 11:30 stapten we op de fiets. We verbaasden ons dat in Bentveld (onze vroegere sluiproute met de auto) er al een file stond. Helemaal potdicht. Zo vreselijk voor de hoofdzakelijk Duitse mensen, die gewoon ook graag een lekker dagje wilden.

Wij fietsten er vrolijk langs. We zagen op de iPhone dat Zandvoort overvol was en de burgemeester het dorp ging sluiten. Overal stonden auto’s stil, maar niet op ons lekkere fietspad. Wij reden een stukje door richting het zuiden en liepen het duin over.

En daar lag de zee. Met bijna geen andere mensen. En heerlijke golven. Het was gewoon geweldig! Einde dag fietsten we op ons gemak terug. Overal stonden nog steeds auto’s in de file. Mensen liepen ook over het fietspad in groepen. Kennelijk moesten ze hun auto halverwege laten staan. Wij zoefden overal langs heen. Thuisgekomen heb ik voor het eerst in Haarlem gedoucht. Helemaal super. We gingen eten en lagen na de koffie op de bank te lezen. Opeens hoorde ik op de andere bank het tevreden geronk van een in slaap gevallen Hessel. We zijn echt thuis 🙂