Luctor et emergo

Wij waren dus even onder water, maar we zijn weer bovengekomen. En hoe! Mocht u geen tijd hebben om verder te lezen: de vergunning voor het sekstheater is binnen. Als u wilt weten #HOEDAN, lees dan snel verder.

Het laatste blog was van voor de kerst. Het nieuwe jaar was begonnen, beetje aan de saaie kant, nog een lockdowntje etc. Hessel was nog steeds druk met de flipperkast die Gemeente Haarlem heet. Een klucht is een betere naam. Terwijl onze nieuwe buren -aan de kant van het restaurant van Mel- hun hele pand leegtrokken zonder dat er een haan naar kraaide, was Hessel dagelijks in contact met weer een nieuw iemand van de gemeente.

Ik weet inmiddels waarom veel mensen kiezen voor plavuizen in de tuin. In Haarlem heeft dat te maken met het beleid. Stel: je wilt een pand slopen om een tuin te maken. Dan bel je een bodemonderzoeker. In een stad is de bodem altijd vervuild. Dat is geen ernstige vervuiling, maar wel vervuiling. De gemeente wil niet dat kleine kinderen zomaar met hun handen in de ‘vervuilde grond’ zouden kunnen komen. Dus wil de gemeente dat je een bepaalde hoeveelheid grond verwijderd. Dit brengt extra kosten met zich. To put it mildly. Als je vervolgens zoveel grond weghaalt, meldt zich opeens ook de afdeling Archeologie. Want in het centrum moet de grond ook onderzocht worden op vondsten. Stel men vindt een potschijf, dan wordt er in je achtertuin een heel kampement opgezet, met tenten en koffie en teams met oude tandenborstels die net zo lang bijven poetsen tot de hele romeinse muur is teruggevonden. En wie betaalt dit kampementje: inderdaad: de eigenaar. Nu dragen wij alle Gemeentelijke diensten een warm hart toe, maar we willen toch even nadenken of we echt zo’n tuin willen op deze manier. Vooralsnog hebben we gezegd dat we een betegelde tuin willen. En dan zien we tzt wel hoe we dit verder oppakken.

Dan hadden we nog het parkeren. Om mogelijk een parkeervergunning op je nieuwe huis te kunnen krijgen moet je aantonen dat je tien jaar een parkeerplek elders in de buurt van het pand hebt. Dit is heel lastig uitleggen en dat doe ik hier ook niet. Wij hebben een particuliere parkeerplaats gehuurd voor onbepaalde tijd in de straat naast ons. Persoonlijk vind ik het een groot wonder. Maar de Gemeente Haarlem vond ‘voor onbepaalde tijd’ niet lang genoeg. Er moest letterlijk ‘voor tien jaar’ in het contract staan. In mijn wereld is ‘onbepaalde tijd’ langer, maar wie ben ik? Wij dus terug naar de eigenaren van de particuliere parkeergarage en gevraagd of zij het contract willen aanpassen. Gelukkig wilden ze dat.

Dan de videocall met de mevrouw die adviseert aan de afdeling Welstand. Je hebt dus afdeling Erfgoed en afdeling Welstand. Die communiceren niet met elkaar. En als ze wel communiceren, dan communiceren ze niet wat ze wel willen, maar enkel wat ze niet willen. Een soort levend spoorzoekertje dus. Nu heeft de afdeling Welstand ook een Advies orgaan. Dat orgaan bestaat uit architecten. Dat klinkt allemaal prima. Totdat je een videomeeting met het orgaan hebt.

Ik was de dag dat Hessel die call had weg en einde dag kwam ik terug toen de call net klaar was. Hessel zei dat het een beetje gek was, omdat hij niet echt zijn plan had kunnen toelichten. We gingen even bij de buren langs met een bos bloemen. Deze buren hadden ons namelijk in contact gebracht met de eigenaar van de parkeerplek. We dronken bij de buren een drankje en Hessel vertelde vrij luchtig dat het gesprek met de gemeente een beetje mal was verlopen. Ik voelde aan de luchttrilling dat er ‘iets’ aan de hand was, maar het was gezellig dus soit.

De volgende ochtend kwam ik naar beneden en zag daar een Hessel zitten, dieppaars aangelopen van woede. Hij trilde op zijn benen en vertelde dat hij die nacht geen minuut had geslapen en in zijn hoofd een gigantische mail aan de mevrouw van het adviesorgaan had geschreven. Hij had ‘m ook al in het echt geschreven en vroeg of ik ‘m wilde lezen. Feitelijk wilde ik dat natuurlijk niet, maar als je verkering hebt, moet je ook de mails lezen. Dat is nu eenmaal zo.

Ik las de mail en liep ook dieppaars aan. Hessel was zo binnenstebuiten van woede, wat ik vreselijk vind, maar de mail was niet heel erg ‘verbindend van aard’ zeg maar. Als u ook wilt weten hoe Hessel is, als hij echt boos is, lees dan hier. En toen zei mijn stem na een keer slikken volledig autonoom: “ik zou gewoon op send drukken”. En dat deed hij.

Hebben we ooit nog iets gehoord op de mail: Mais non. Nada, noppes. Dus feitelijk was alles ingediend, zonder de voorgevel en met een nieuwe achtergevel.

De achtergevel is trouwens getekend door een hele leuke architect die niet zijn naam op het document heeft gezet, omdat hij Hessels tekeningen helemaal mooi en goed vond. Take that stomme mevrouw de architect van het Adviesorgaan van de F*cking Welstandscommissie. ha!

Er is dus al met al genoeg geworsteld, maar zouden we ook bovenkomen? Het Grote Wachten begon…

Tijdens Het Grote Wachten arriveerde in ons eigen huis Het Wandmeubel. Van Jeroen Stock mogen we dat niet zo noemen, maar het is echt een wandmeubel.

Binnen een paar uur voelde het bureau alsof het er altijd al was geweest, dus dit was totaal geen worsteling voor ons.

Met de witte bank hadden we zoals u weet wel een issue. Het werkte gewoon niet. Stock kwam langs met andere stoffen en stelde rode stof voor. Hessel tekende het in op de computer.

Het duurde meer dan een dag voordat we ons herinnerden waar dat rode ons toch aan deed denken. Jawel! Ons rode klus-bankje stond nog in het sextheater. Exact dezelfde kleur.

Dat wordt dus helemaal prima.

Ondertussen was ik bijna -met behulp van een van onze lieve lezeressen- aangemonsterd bij KPN. Maar alles stond even stil. Hessel leek iets beter te zijn qua Long Covid. We verlangden naar zon. Dus.. gingen we opeens naar Egypte. All inclusive met snorkelen erbij.

En ook met elke dag een dier of item gemaakt van handdoeken. Dat gaan we voortaan thuis ook doen.

Hessel ging op dag een dat we arriveerden meteen bij de bouwplaats van het buurhotel kijken.

En ik telde met spanning de dagen. De wifi in het hotel was niet zo goed (in heel Eypte niet for that matter) en op de laatste vrijdag van ons verblijf daar zou de vergunning sowieso komen, wegens de tijdslimiet waaraan de Gemeente gebonden is. Het is een beetje als ‘bij gebrek aan bewijs vrijgesproken worden’. Niet echt superleuk dus. Ik hoopte van harte dat de vergunning eerder zou komen.

Pingping wat kwam er donderdag in de mail: de vergunning. Hier leest Hessel al z’n eigen slimmigheidjes terug:

Hier eet Hessel daarna een taartje om het te vieren:

Vervolgens vonden we ook nog Nemo onder water…

En stuurde ik een mail naar de sociale winkel Sur Atelier in Haarlem met een attachement om ze te zeggen dat ik boven water alleen hun jurken aan had gehad.

Op onze laatste dag maakten we zelf voor onze kamermeneer ook een financiele handdoeken-attentie en vertrokken zeer blij en voldaan en niet-normaal bruin weer naar huis.

Thuisgekomen ging het wachten nog even door, want er gaan na het verkrijgen van de vergunning zes weken overheen waarin de buren bezwaar kunnen maken. Nou, dat gaan onze buren echt niet doen! Ik zit dus nog tot 12 april in mijn thuiskantoor en dan gaat de sloopkogel er in.

Hessel is ondertussen al meer dan een week druk bezig met onze tussenzolder. Hij ligt opgevouwen de laatste elektra te monteren en de vloer goed te maken, zodat alle spullen daar weer kunnen staan. Elke dag verbaas ik me dat hij zoveel energie heeft. Elke dag kan de terugslag komen, maar so far so good.

Vandaag hadden we een afspraak bij onze voormalige overbuurvrouw. Zij heeft het plan voor het interieur verder uitgewerkt. Het hele plan vind u hier. Een selectie uit de 3D ontwerpen hieronder.

Dus ja. Er is wel geworsteld de afgelopen maanden, maar niks in vergelijking met de mensen uit bijvoorbeeld Oekraine. Maar dat wisten we toen nog niet. We zijn ook volledig weer bovengekomen. Half april komen de slopers, daarna komt Mariusz met de Poolse vrienden. De Gemeente Haarlem is een tijdje uit beeld en dat vinden we een zalig vooruitzicht…