Licht aan het einde van de geveltunnel?

We hebben het de laatste tijd veel over het zichtbare project van de tuin gehad. Ondertussen loopt het onzichtbare gevelgebeuren gewoon door. Waar waren we gebleven?

De gemeente afdeling Erfgoed heeft vorig jaar al aangegeven dat zij graag een symmetrie ziet in de gevel van het pand van 77 (theater) en pand 79 (waar wij wonen). “Zien dit graag” betekent zoveel als: er moet symmetrie zijn anders krijg je nooit een vergunning. Daarom hebben Hessel en ik uiteindelijk besloten onze eigen gevel ook aan te passen. Het is natuurlijk ook hartstikke leuk wanneer het geheel weer de eye-catcher van de straat is, nog los van de waardevermeerdering die het mogelijk met zich brengt. Wel zit het mij persoonlijk gigantisch dwars dat “de gemeente”, bestaande uit mensen die NOG NOOIT fysiek op locatie zijn geweest, feitelijk de buren (wij, die er juridisch gezien niets mee te maken hebben) kunnen dwingen hun hele pui aan te passen. Als wij gewoon Henk en Ingrid waren en onze nieuwe buren ons volstrekt onbekende Jos en Marouschka, hoe was dat dan uitgepakt? Ik begrijp dat echt niet.

Enfin. Wegens symmetrie hadden we in april de volgende tekeningen ingediend, ontwikkeld door onze goede leuke architect met een beetje hulp van Hessel.

We zien dan in beide panden een vlakverdeling in drie deurpanelen en stiekem is één vlak van de theaterpanelen de echte deur. Verder zijn de zuilen voorzien van nieuwe tegels (zoals het nu ook is, maar dan dus heel mooi) en we zien de witte bak boven de panden. De witte bak hangt er al sinds mensenheugenis, er zaten vroeger de spotjes in die naar beneden schenen.

In vakjargon noemen we de witte bak bovenin samen met de pilaren “de tafel”. Het is een soort tafel met tafelpootjes er onder. Hou die gedachte vast.

Ander bijzonder feit is dit. De projectcoördinator van de gemeente blijkt een freelancer te zijn, die diep in donker Limburg woont. Hij werkt dus 100% op afstand. Voor een klus die gaat over omgevingsvergunningen. Enig nazoeken op Google leverde op dat hij tevens eigenaar van een klus en stucbedrijf is. In Limburg. Nu komen onze poezen en de lekkerste vlaai ook uit Limburg, dus op zich niets mis mee, maar toch. Hoe betrokken zou zo iemand zijn? Daarover later meer!

Om een compleet beeld te krijgen van het geheel had Hessel voor de diverse commissies ook een vers historisch overzicht geschreven. Dat is hier te lezen.

Het goede nieuws was dat de architect het hele plan al tevoren even informeel had getoetst bij de gemeente. Eerst bij Erfgoed, en later ook bij Welstand, en die waren enthousiast. Dus dat beloofde veel goeds.

Pomtiepomtiepom wachten, wachten wachten. Ping! Bericht!
Van de Welstand.

Negatief advies! Of we maar liever steenstrips willen gebruiken!

Hessel, strategisch denker dat hij is, reageerde vooralsnog heel cool. Kijk, de drie paneeldeuren en de gevel zijn feitelijk akkoord bevonden door de diverse commissies. Dat is eigenlijk de grootste hoepel om doorheen te springen. Welke tegel er dan op de pilaren komt, soit.

Er was echter een zorgelijk punt in de afwijzing. Men wilde graag dat de negge verder inspringt. De negge is zeg maar de ruimte tussen de straatlijn en de gevel. Als bij ons de hele gevel een stuk naar binnen moet, betekent dit dat wij de parketvloer en de vloerverwarming moeten afzagen. Vloerverwarming afzagen is hetzelfde als hele vloerverwarming er uit, is hele vloer er uit, is hele woonkamer kapot. Vanwege de gevel bij de buren.

Ik had besloten mijn hersenen hermetisch te sluiten voor dit soort gedachten, omdat mijn hersenen dit niet aan kunnen. Ik vroeg Hessel ‘wat de Gemeente nou zelf dacht eigenlijk en of ze wel door hadden dat wij sowieso superlieve Henk en Ingrids zijn dat we hier überhaupt al in mee gaan’. Hessel gaf aan dat deze commissie (de ARK) enkel en alleen kijkt naar of de gevel past in het straatbeeld en of hij voldoet aan de historische en smaakeisen. Daarvoor zijn allerlei regels, die deze ARK enkel interpreteert en toepast. Wie de eigenaar is en hoe de hele situatie holistisch in elkaar steekt, wat de eventuele gevolgen zijn, interesseert hen hoegenaamd geen moer. Dat is niet waarvoor zij zijn ingehuurd.

Onze architect, die we voor het gemak even Peter noemen (omdat hij in het echt ook zo heet), ging meteen aan de slag. De commissie had namelijk in de besluitvorming zelf geen acht geslagen op de regelgeving. Er zijn in onze straat bijvoorbeeld helemaal geen diep inspringende Neggen. Heel apart. Hessel trok er op uit om allerlei gevels in de buurt te fotograferen en samen maakten zij een soort verweerschrift. Eerst schreef Peter al een pittig procesmailtje aan de commissie. Hij heeft namelijk drie van dit soort situaties lopen…

Afgelopen dinsdagochtend was om 10.00 de mondelinge bespreking. Ik moest toevallig net heel lang hardlopen. Hessel deed de Teams-meeting samen met Peter. Voor ons project was 15 minuten beschikbaar. Zoveel duizenden euro’s en twee jaar tijd en energie, wordt er even in 15 minuten doorheen geflost. Ik onthoud mij verder even van cynisch commentaar.

Toen ik thuiskwam zat Hessel redelijk OK op zijn bureaustoel. De hele negge-situatie was van tafel, dus onze vloer leefde nog. Het enige punt was nu nog ‘de eenheid van de tafel’. Dus hoe de bovenste koof samen met de pilaren een eenheid vormen. Dat is gewenst. De meneer van de ARK was deze keer een leuke meneer Paul, met wie alleszins goed te praten viel. Dat van die steenstrips was iets te sturend weergegeven, zei hij nu.

Eenheid, eenheid, eenheid, tussen de koof en de pilaren. Hoedan? Want we zitten ook met het feit dat op het historische plaatje dat er bij gepakt was door de Ark als aanwijzing, de bovenhuizen allebei wit gepleisterd waren, en dat zijn ze inmiddels niet meer. Nu is 77 baksteen, en ons huis grijs gepleisterd. Het is een hele rare lappendeken van materialen.

Maar daar kwam onze Peter. Hij zei: staal. Net als op die oude foto. We maken een mooie stalen koof en ompakken de pilaren ook met staal. Dat is dan een eenheid. Hessel en ik vonden het een mooi idee. Vorige week waren we in Den Haag en daar hadden we ook een aantal panden op de Denneweg met staal gezien. De Bos BV is ook akkoord.

Ik dacht wel: wat kost staal? Dat is nogal duur volgens mij. Daarin heb ik waarschijnlijk gelijk. Echter, het zal hopelijk ongeveer gelijk zijn met de kosten voor arbeidskrachten die de oude pilaren afbikken en vervolgens alle nieuwe tegels exact op maat zagen. Dit staal werkt als een soort hoes, dat je extern laat maken en vervolgens om de pilaren heen sluit. Lijm er tussen. Klaar.

Het ziet er als volgt uit:

Nog niet op de kleuren letten hoor, daar gaan we later verder over denken.

De aangepaste vergunningsaanvraag is donderdag de deur weer uitgegaan. En wie belde er einde middag? Onze Limburgse projectcoördinator. In zijn heerlijkste Limburgs zei hij tegen Hessel” Noe meneeh Haok, wa geweldigh dat de nieuwe tekeninghen zijn ingezonduh. Ik ben namelijk door de Ghemeentuh Haarlemh tot 31 augustus inghehuurd, en ik heb zon zin om voor al mijn projecten de vergunning voor die tijd te verstrekken. Ma da ga in uw gheval dus zo ma lukken denk ik, da zal ik zo’n plezierh aan hebbuh! Goedemiddag meneeh Haok, heel fijn weekend!

Mocht deze keer de vergunning rondkomen, dan stel ik voor dat te gaan vieren in Chateau Neercanne. Hup Limburg!