Keep calm and carry on

We zouden een nieuw blog schrijven wanneer we de gordijnen hadden. Die zouden half januari komen, maar kwamen pas vorige week. Ondertussen hebben we een bestorming van het US Capitool gehad, een normale president in Amerika, een UK variant van het virus, foto’s van het oppervlakte van Mars, heeft het Britse koningshuis een aanklacht van racisme aan heur pantalon hangen en de Nederlandse regering discrimineert ook stelselmatig.

En wij hebben dus gordijnen. En nog zoveel meer. Waarover we alles vertellen in dit blog.

Ter herinnering en disclaimer: Het blog heeft nog steeds enkel betrekking op de verbouwing en het huis, met een enkel dierenverhaal. Dus alle andere zaken zoals werk en inkomen en sociale zaken laten we buiten beschouwing. Wat dat betreft is bij ons alles onder concrole. Ook is een blog bij uitstek een vorm van ‘zenden’ en dus en beetje asociaal; we vragen niet hoe het met de lezers gaat… Weet dat we, los van het blog en haar doelstelling, hopen dat het met al onze handvol lezers heel erg goed gaat.

We waren in december gebleven waar we net een vloerkleed hadden aangeschaft. Er was grote twijfel over het vloerkleed. Het was in zichzelf heel mooi en groot genoeg, maar het paste niet bij ons verfijnde interieur (…). Telkens als we de kamer binnen kwamen schrokken we er zelf een beetje van. Om met Marikondo te spreken “it did not spark joy”. Dus hupsakee, met een wervende tekst op Marktplaats. Het liep niet meteen storm, maar er meldden zich hier en daar wel gegadigden. Opeens contacte een mevrouw Dinie uit Zeeland. Zonder afdingen wilde ze meteen het kleed. Hup, wij deden het snel op de post en fuifden op verzendkosten. Al met al quitte gespeeld, en Dinie helemaal gelukkig. Op Catawiki kochten wij een nieuw kleed. Een beetje standaard en casual. Heerlijk zacht uit het volle schaap bereidt en het clashte niet met de rest van het huis. Mogelijk dat we het tzt vervangen als we tzt een ander bankstel hebben, maar voor nu is het top.

Deden we verder nog wat? Yes. Hessel schilderde de andere boekenkast ook blauw. Het resultaat is top vinden we zelf en lekker dat die hoek nu echt helemaal af is.

• 

• 

Daarna waren de leuning van de trap en de plinten aan de beurt. Die had Jan de Kruif helemaal mooi gemaakt en lagen al een tijdje op de trap te wachten. Hoe ik dit in al z’n complexiteit moet uitleggen weet ik niet, maar het komt er op neer dat de leuningdelen aan elkaar moesten, en dan qua afstand gelijk van de muur en ook van de trap die omhoog loopt. Een 3D achtige situatie dus. Met gaatjes in het behang. Van minder krijg ik al een zweetsnor en ik moest helpen…

Hessel meette (mat) alles zorgvuldig af.

• 

• 

Daarna boorde hij gaatjes in het behang. We pasten de leuning in elkaar en hielden hem op de goede hoogte. Het paste niet. Waarop Hessel zei, nadat hij de hele situatie had bestudeerd: “Ik weet het even niet meer”.

Let that sink in.

Dit unieke moment, dat ik nog niet eerder had meegemaakt ziet er zo uit:

Het werd mij echt te spannend, want als Hessel het niet meer weet: wie de F*ck dan nog wel!?

Gelukkig in dit geval Hessel zelf.

Hij zag wat er mis was, herstelde het en niet veel later was de leuning perfect geïnstalleerd.

Daarna kwamen de plinten. Die zijn ook tot op de millimeter uitgewerkt.

Om terug te gaan naar Marktplaats: daar kochten we een deur voor de woonkamer. Er hing daar nog (in een lichtpaarse deurpost) een soort kantoordeur en wij kochten een deur met raampjes bij een meneer die deuren spaarde in Zeist. De muur van de deur is nog niet behangen, want we moesten op de deur wachten. We hebben namelijk ook nog overwogen een dubbele deur te nemen en dan zou het gat groter gezaagd moeten worden. Enfin. Het is nog een hele klus om een deur netjes in een post te krijgen zodat hij goed sluit.

• 

• 

• 

Het gekke is dat ik even geen foto heb van het eindresultaat, maar dat is er dus wel. Een hele mooie deur met een haast nog mooiere architraaf. Alsof het nooit anders is geweest…

Wat totaal anders is dan het ooit is geweest is natuurlijk het weer. Tijdens de lockdown inclusief avondklok hadden we een heuse insneeuwing. Tevoren haalden wij alle planten binnen die los stonden en pakten de anderen (zoals de blauwe regen op het dak) in met bubbelplastic. De buurman groef ons daklicht elke dag even uit.

• 

• 

• 

Wat bleek: bij de buurvrouw boven het theater stapelde de sneeuw zich op op het dak. Er vormde zich ijs, en er kwam meer sneeuw. Hoger dan de loodslabben. Die sneeuw smolt soms een beetje vanwege het stoken van de verwarming in de slaapkamer van de buren. Die gesmolten sneeuw moest ergens naar toe… naar beneden…. bijvoorbeeld in onze gang… ongelukkigerwijs waar wij best bijzonder behang hebben.

IEieiek: we hoorden druppels op de plint en zagen een soort bruine streepjes… Snel boorde Hessel gaten in het plafond, zodat het water makkelijker door het midden van de gang weg kon en niet langs de rand en dus de muur zou lopen.

• 

• 

Gelukkig zijn we opgevoed om nooit verdriet te hebben om materiële zaken. Anders hadden we wel heel erg gebaald denk ik (…).

Dan nu even wat leuks: ik was een keer heel vroeg wakker en dacht dat het leuk zou zijn om mijn hardlooptraining in De Koningshof te doen. Dat is een soort Elswout maar dan bossiger, minder populair en dus stiller. Hardlopers mogen er tot 10.00 rennen, daarna niet meer. Ik was ’s morgens vroeg helemaal alleen. Best eng want zo goed ken ik het daar ook niet. Ik was aan het rennen en telkens op mijn horloge aan het kijken terwijl ik in de ochtendnevel ongeveer tegen een mini kudde wilde paarden opliep. Zo schattig! Ik was zo onder de indruk dat ik helemaal niet snel mijn fototoestel/telefoon kon pakken. Maar hun achterkanten staan toch maar mooi op de foto. En er kwam nog een beetje slome achteraan.

• 

• 

Om in de dierenwereld te blijven nog een ander stukje storytelling. Na de sneeuw kwam onmiddellijk het volgende weekend de lente. Wij gingen zelf op het bovenste dak in de zon zitten en ik deed yoga in de tuin (cat/cow in dit geval).

Hessel zei dat hij op het bovenste dakje van het Theater, waar niemand kan komen, een rode poes in de zon zag liggen.

We vroegen ons af hoe die daar was gekomen, maar begrepen wel dat hij daar lekker relaxt wilde liggen. De volgende dag was de poes daar nog steeds en de dag daarop ook. Hessel besloot toch maar de brandweer te bellen want misschien was de poes in de war of gewond.

De brandweer kwam..

De poes lag nog steeds op het dak, als je heel goed kijkt kan je z’n (rode) oortjes zien.

Lang verhaal kort: brandweer gaat met ladder helemaal naar boven

en nog voor de brandweerman z’n gezicht boven de muur uit heeft springt de poes via de andere kant door de goot naar beneden. Wij vonden het gênant maar ook lollig natuurlijk. De volgende dag deden we de gordijnen open. Drie keer raden wie er op het dakje lag..

Over ladders gesproken in combinatie met zinloze acties… dat hadden we tijdens de sneeuw ook al meegemaakt. Wij zouden ergens heen gaan. Ik was nog bezig m’n schoenen aan te doen en Hessel stond al in de deuropening te kletsen met de buurvrouw. Ik kwam naar buiten, ging er automatisch van uit dat Hessel alles bij zich had qua sleutels en portemonnaie en trok enthousiast de deur dicht. Wat bleek: Hessel was nog helemaal niet klaar voor vertrek en had niks bij zich. Ik ook niet. We waren buitengesloten.

Gelukkig is de buurvrouw getrouwd met de buurman, die ware het mogelijk net zoveel of nog meer gereedschap heeft als Hessel zelf. En een hele hoge ladder. Hessel klom via de ladder over de muur en zaagde toen met de accuslijptol van de buurman het slotje uit de blauwe deur. Ik maakte via het hek deze foto.

Sindsdien hebben de buren onze sleutel.

Via de foto dat Hessel de brandalarmen heeft aangesloten komen we dan bij het onderwerp waar het allemaal om te doen was: de gordijnen.

Maar eerst moet ik nog vertellen over Hessel die met AOW ging. Hoe grappig was dat! Ik moet zeggen: je merkt er niks van. We hebben er wel een feestdagje van gemaakt met bloemen en hij kreeg een jaarabonnement op het tijdschrift ‘Herenhuis’ wat gaat over het renoveren van monumentale panden. Mocht je daar ook in geïnteresseerd zijn: echt een leuk blad.

Dan nu over de gordijnen. Eigenlijk kwamen ze toch nog onverwacht vroeg. We waren namelijk bezig met een ander project. Thema “Kunst-maar-hoe-dan??”. We zijn geen kunstkenners of spaarders maar hadden toch het idee “dat er aan de voorkant iets moest”. Ik had uit mijn oude huis nog een foto van een scene in Trouville sur Mere, met mensen in de mist in zee. Het is mijn lievelingsfoto, maar een beetje pips op het roze behang. Ik fantaseerde hardop dat het wellicht lollig was om op de wand bij de tafel allerlei zeetaferelen te hangen. Zonder dat ik het wist kocht Hessel die week op Marktplaats en andere online uitspanningen diverse kunstwerkjes die betrekking hadden op zee. De zee is namelijk sowieso onze lievelings in elke vorm. Elke dag kwam er iets binnen. Er zit feitelijk geen geld in, het is om te oefenen.

Als je ze om te oefenen op de grond legt ziet het er samen ongeveer zo uit:

Dus daar waren we mee bezig, toen opeens de telefoon ging dat de gordijnen morgen zouden komen. Voor ons zijn twee van zulke wijzigingen in het huis bizar groot. En gordijnen én iets aan de muur én dit alles binnen een tijdsbestek van 24 uur. Rustig door ademend lieten we het over ons heen komen.

• 

• 

• 

Ziedaar: John John van de gordijnen die de rail maakte en alles ophing.

• 

• 

• 

• 

Het is ’s avonds heel erg fijn om de gordijnen dicht te kunnen doen. Het voelt anders maar wel zeer behaaglijk en lekker. Zelf had ik er wel even last van dat ik de oude stoelen bij de eettafel nu opeens gruwelijk vond, maar dat komt later nog wel eens goed. Het gaat stap voor stap.

Wat ook stap voor stap gaat is ons laatste grappige doch vernuftige actietje. Het gaat om het sextheater. Hessel gaat daar zodra het wordt opgeleverd (in principe eind januari 2022) een appartement van maken met een tuin en een tuin voor onszelf. Dit onderdeel van het verhaal gaat over de tuin bij dat (nog te bouwen) appartement. Van buiten en van boven ziet de steeg achter het Theater er op dit moment als volgt uit:

Als we alles zo laten zoals het nu is, dan krijgt dat appartement maar een klein tuintje met een hapje er uit. Dat hapje is namelijk van de buren, althans, van het achterpad van de buren. De andere buren moeten namelijk over dat pad kunnen om hun eigen huis te bereiken. Het zou handiger zijn voor de verkoop of verhuur als ons tuintje recht zou zijn. Mogelijk dat we dan ook nog iets verder uit kunnen bouwen. Om zowel een leuk achterpad over te houden als een grote tuin, moet het pad eigenlijk iets verplaatst worden. Wij willen graag het rode vierkant als tuin erbij. Het hek bij de blauwe streep moet dan 50 cm naar echts opzij. Dus Hessel ging eens aanbellen bij de achterburen van de blauwe streep of ze bezwaar hadden als wij een meter van hun tuin zouden afhalen. De volledig doorrookte maar mentaal ‘niet helemaal afgebakken’ buurman had geen bezwaar. Echter, hij huurt van Ymere, die eigenaar is.

Een uurtje internet later hadden we ontdekt dat niet alleen de tuin, maar ook de steeg eigendom van Ymere is.

Dus Hessel belde met het hoofdnummer van Ymere. Hij kreeg een vriendelijke jongeman aan de lijn en vroeg of hij met iemand kon spreken over de aanschaf van een mini stukje grond. De jongeman kreeg een beetje hoge adem. Ymere verkocht nooit iets, onder geen beding, zei hij. Hessel dacht toch wel dat er iemand was om dat mee te bespreken. De jongeman zei absoluut van niet. Hessel ging rustig achterover zitten en schopte zijn schoenen uit. Hij dacht van wel. Want waarom zou iemand niet met hem willen praten. De jongeman raakte nu in paniek. Hessel bleef heel vriendelijk doorvragen, want hij dacht van wel. De jongeman gierde het nu uit. Dit stond niet in zijn script. Ik hoorde het gesprek ook want ik zat in de kamer en het werd echt naar voor de jongeman. Mogelijk dat het een soort Melkertbaan was en hij kon dit duidelijk niet aan. Dus Hessel nam afscheid van hem en dankte voor zijn tijd.

Punt is: je moet tegen Hessel en mijzelf nooit de indruk wekken dat er niet te praten valt. Want dat is altijd niet waar. Voor alles is een mogelijkheid. Dus ik zocht op internet contactopties met Ymere en vond hun whatsapp nummer. Geduldig whatsappte ik met diverse mensen van de klantenservice van Ymere. Zij verwezen mij naar het algemene nummer, maar ik kon hen verzekeren dat degene die dat nummer beheerde even onwel geworden was. Uiteindelijk whatsappte iemand terug dat ze mijn vraag begrepen en dat we binnen drie dagen teruggebeld zouden worden. Ik dacht niet dat dat zou gebeuren, maar dan zou ik zelf lekker op dag vier weer in de whatsapp klimmen.

Hoezeer verbaasd waren wij toen de “woonmakelaar afdeling verkoopbestaand” van Ymere ons op dag twee belde. Hij begreep onze vraag helemaal, wilde er graag aan meewerken en vond het een reuze leuk idee allemaal. Hij was even druk deze weken maar zou snel terugcontacten.

Morgen om 13.30 uur komt hij op bezoek om het door te spreken. Dus dan wordt het tuintje niet zo:

Maar zo:

Moraal van dit hele verhaal: neem geen genoegen met antwoorden waarvan je zelf ook denkt dat ze niet kloppen. Gewoon vriendelijk door blijven vragen. Dat is vaak het beste.

Tot zover deze bijdrage. Wanneer komt er weer een nieuwe blog: geen idee! Zodra er weer wat nieuwtjes zijn denk ik. Tot die tijd wensen wij onze hele handvol lezers veel gezondheid, veel lente en weinig zorgen toe.