Kantelen

Er is van alles aan het kantelen. Op wereldpolitiek niveau, in Nederland, in ons leventje. Alles valt een beetje samen met de kanteling naar het nieuwe jaar.

Rond Sinterklaas kantelde plots, maar toch ook voorbereid, de situatie in het theater. Het werd rustig.
De Laatste Poolse vrienden verlieten het pand terwijl wij een weekend in de Ardennen waren. Het had iets geks. Er kwamen totaal nieuwe kantelgedachten in mij op zoals: gaan we Darek ooit nog zien? Was dit de laatste klus die Hessel ooit met Mariusz heeft gedaan? (Waarschijnlijk wel, want de kans dat Hessel ooit in zijn leven nog zo’n project start is nihil te noemen) Stopt alles opeens na al die verbouwingen? Busje vol, straat uit, klaar?

Wat doen we met het blog als de verbouwingen klaar zijn? We plaatsten ons eerste stukje in maart 2016. Bijna negen jaar geleden. Overschakelen naar een 100% poezenblog is geen optie, want de castratie is zo goed gelukt dat de poezen weinig blogwaardigs meer doen.

Hoe gek en ook jammer zal het zijn wanneer we geen blog meer maken; wij hebben zelf zoveel plezier in het schrijven en in de interactie met onze handvol lezers.

Nou goed, voorlopig zijn er nog wel wat kleine nieuwtje te vertellen.

Keukenman Mike bracht de laatste plafondplaat, dus Hessel monteerde de sierlijst aan de bovenkant van de kastjes. Het lijkt nu net alsof de moderne keuken is ‘ingevouwen’ in het zogenaamd oude pand. Persoonlijk vind ik het spectaculair mooi.

Zelf had ik me al zeer lang verheugd om alles schoon te maken, en toen iedereen weg was greep ik mijn kans. Alles ruikt nu naar ons eigen schoonmaakmiddel. Dat zal ze leren ha! Nu het huis zo ver af is, lijkt het eerlijk gezegd net alsof je ongevraagd iemand anders huis sopt. Het voelt haast impertinent.

De vraag die boven het blog hangt is: Wie is die iemand anders die hier komt wonen? Een huurder of een koper? Eerlijk gezegd, dat weten we zelf ook nog niet 100%.

Ooit is dit project begonnen als ‘gemiddeld’ groot qua financiën, dat we met behulp van familie bekostigden. Ons doel was: een eigen tuin, het lelijke gebouw achter ons huis weg, controle over het buurpand. Deze doelen hebben we ruimschoots en met diepe dankbaarheid bereikt. Zonder hulp was dit niet gelukt.

Het hele afgraafgebeuren, de archeologen, het grondonderzoek, het gedoe met de gemeente over de nieuwe gevel, de hele nieuwe gevel zelf; het zijn nogal wat niet-helemaal-voorziene-onkosten geweest. De verbouwing zou een jaartje duren; Hessel kreeg Long Covid; de vergunningen kwamen maar niet; het werden een paar jaar meer. Dit brengt sowieso al kosten met zich. Onze familie heeft ruimhartig telkens weer extra geld op de ‘verbouwingsrekening’ gestort. No questions asked. Het project is van ‘appartementje voor erbij’ uitgegroeid tot een omvangrijk stuk vastgoed. Een winstpakker in de makelaarszin des woord gaat het vermoedelijk niet worden en om het er zomaar in je portefeuilletje bij te stoppen is mogelijk wat too much.

We hebben diverse makelaars gecontact en advies gevraagd. Het plan is nu om in Q2 het pand op de markt te brengen. Als er een goed bod komt, dan wordt het misschien verkocht. Als dat bod uitblijft, dan wordt er mogelijk eerst even verhuurd, en wie weet verkocht zodra de prijzen verder zijn doorgestegen. Of het blijft uiteindelijk toch gezellig in de familie, in permanente verhuur.

Het zijn grote en complexe dingen om over na te denken. Het kost ook tijd om je eigen hoofd te kantelen. Te wennen aan het idee dat je op afzienbare tijd geen verbouwing meer aan het doen bent. Dat het pand geen project meer is, maar iemands huis. Is die iemand net zo goed en liefdevol voor het pand als wij?! Wij vrezen heel soms van niet, en weten dan meteen dat dat nergens op slaat. Al onze buren zijn enig en echt fijne personen, dus waarom zou deze buur dat niet zijn?

Ondertussen werd het Kerst. Dat zag er van buiten bij ons zo uit:

Het ging gewoon even over samen met de vrienden en familie zijn. Lekker eten. Het huis versieren en in ons geval liedjes zingen bij de synthesizer. Deze had Hessel dit jaar op Marktplaats gekocht van een meneer uit Aerdenhout die twee herseninfarcten had gehad en niet meer kon spelen. Zijn leven was gekanteld. Waarschijnlijk had hij de synthesizer liever gehouden, maar hij vond het een mooi idee dat wij zijn synthesizer kochten om er kerstliedjes op te spelen.

Mijn leuke neef en broer kwamen nog even langs om het resultaat van 77 te bekijken.

Toen wij met kerst bij hen kwamen eten, brandde in de tuin de gerestaureerde lichtbak van wat ooit Sexshop de Roxy was geweest. Een foto van de stralende projectgroep mag in dit blog niet ontbreken!

Tussen Kerst en Oud en Nieuw werden uiteraard de diverse boekhoudingen gedaan. Gelukkig hielpen Dokus en Daan mij.

Een handige locatie om even een andere kanteling te tonen. Toen we de nieuwe gevel kregen wilden we geen ‘folie’ op de ramen; blote ramen was wel zo mooi. Echter een totaal nieuw fenomeen ontstond: mensen blijven niet alleen bij zowel ons huis als het theater staan om naar binnen te kijken, ze gaan zelfs fotograferen. Niet incidenteel maar elke dag. Als ik zo in de voorkamer de bonnen zit te doen, blijven ze naar de poezen kijken en lezen mee op mijn computerscherm. Het wordt te bont. Dus vandaag heeft Hessel een proefopstelling met plastic mapjes op de ramen geplakt. Heerlijk rustig!!

Eergisteren avond brak nog een kantelmomentje aan: eindelijk kon ik doen wat ik heel af en toe enkel in hotels doe: in bad! Ons eigen bad is er nog niet, aangezien we steeds wanneer we aan de badkamer willen beginnen, een ander project starten. Het bad is voor mij een toppunt van ontspanning.
Met mijn badolie, handdoeken en een leesboek toog ik naar het theater. Eerst heb ik de inloopdouche uitgeprobeerd. Moest daar nog een deur in? Het antwoord is: nee! Het spatten valt erg mee. Daarna kon ik in bad.

Het is van beide kanten geweldig.

In de stilte van het huis en de semi donkerte van het gedempte licht in de ultra mooie badkamer bedacht ik me dat in ons geval ‘kantelen’ het ‘nieuwe doorgeven’ is.

Toen wij het pand ooit kochten was dat een pijnlijk kantelmoment voor de weduwe van de verkoper. Zij was haar man net verloren en het theater was zijn levenswerk. Opeens kwamen daar twee snotapen (wij) om de boel eens onder handen te nemen. Haar man heeft het pand aan ons doorgegeven. In een zekere berusting en vertrouwen.

Het is ons gegeven om onze dromen de afgelopen jaren te realiseren. We hebben een tuin, een achter uitzicht, en een buurhuis met zoveel isolatiemateriaal tussen ons in dat het onmogelijk is last van elkaar te hebben. We hebben zoveel plezier gehad van het bouwen zelf.
We geven het huis nu op onze beurt door aan iemand die er een leven in gaat leven. Hopelijk heel gelukkig gaat zijn.

Wij hebben ons best gedaan. Hessel in het bijzonder. De makelaars die zijn geweest brachten lovende rapporten uit. Ook de architect die de gevel heeft ontworpen was diep onder de indruk van de binnenkant van het pand afgelopen week (hij was nog nooit binnen geweest!).

Toen wij ons huis kochten heeft Hessel van alle archiefmaterialen een boek gemaakt. Het boek begint in 1893. Alle bouwaanvragen en wetenswaardigheden van het pand staan er in.

Binnenkort geven wij het theater van 77 door aan de volgende persoon, huurder of koper. Wat voor ons geschiedenis wordt, is voor diegene toekomst. Over 100 jaar maakt wellicht iemand opnieuw een boek over het pand. In de archieven zal hij zien dat rond 2023/2024 iemand een wel heel imposante verbouwing heeft gedaan. Een goor vervallen sex theater werd zowel extern als intern een parel voor de straat en de stad! Wij zijn dankbaar aan iedereen die ons in dit project heeft gesteund en geholpen op welke manier dan ook. En wij zijn de lezers van dit blog dankbaar voor het lezen. Zonder jullie was het lang zo leuk niet geweest de afgelopen jaren!

Was dit het dan?

Nee, nog niet helemaal. Gelukkig zijn er in het theater nog genoeg “kleine” dingen te doen. Zo kunnen we een beetje langzaam kantelen. Ergens begin januari komen enkele Poolse vrienden nog terug voor wat ditjes en datjes.
Er komt nog een wastafelmeubel in het theater en we weten dat u dat niet zal willen missen! Ook komen er spotjes, en wat te denken van de stalen gevel in januari/februari? Het Renaultje gaat gepoetst en verkocht worden. Evenals de grote ronde lampen uit het theater die bij ons in ‘de badkamer’ staan te verstoffen.
In ons eigen huis komt er waarschijnlijk in 2025 een badkamer in de badkamer. Het bad, de toiletpot en het behang hebben we al! En mogelijk komt het behang in de WC, de plinten boven, ooit komt er een koffiecorner in de woonkamer en iets later dan ooit wordt mogelijk de keuken in de echte verf geschilderd. Kortom: u bent nog niet van ons af, maar de frequentie wordt waarschijnlijk wel wat minder hoog.

Wij hebben deze dagen al een behoorlijke kanteling in ons leven aangebracht. Elke ochtend starten we op het strand met een hardlooptraining waarna we een klein ontbijtje nuttigen bij strandtent Nius. We genieten er zeer van dat voor dit soort dingen opeens ruimte in Hessels hoofd blijkt te zijn.

Vanaf ons blog wensen wij jullie allemaal een heel mooi en gezond 2025 en een gezellige jaarwisseling!

Veel liefs van Hessel en Anneke