Ik neem het onzekere voor het zekere. En het voelt goed.

Vandaag heb ik mijn vaste baan opgezegd. De vaste baan die ik aan het begin van dit blog net had. Ik heb eerst gefreelanced bij Dawn en dat was hartstikke leuk. Daarna ben ik op de verleiding ingegaan om voor vast te blijven. Dat was eerst heel leuk, totdat het opeens omsloeg. Alsof ik mijn ‘ding’ had gedaan en omdat de echt grote klanten uitbleven, werd mijn positie lastiger en lastiger. En langzaam maar zeker begon het te schuren. Ik kan niet en detail vertellen hoe en wat, maar het begon wel te vreten aan me. Ik heb thuis geleerd ‘dat je dingen moet kunnen verdragen en dat je respect moet hebben voor degenen die boven je zijn gesteld’. Ik denk dat dat een goed streven is, waar veel millenials these days hun voordeel mee zouden kunnen doen, maar ik denk ook dat er een grens aan zit.

Maar als je 1,5 huis hebt en een verbouwing en een hele toekomst met iemand anders, dan vliegt het je soms echt wel naar je strot kan ik je vertellen. Elke dag las ik onderstaande tekst hardop aan mezelf voor en stapte dan op de fiets om er weer hard tegenaan te gaan.

Maar als je dan op de hartslagmeter van je horloge merkt dat je op zondagavond steeds een zeer verhoogde hartslag hebt terwijl je op de bank ligt en minstens een keer per week tussen het thuiskomen en koken in eerst even moet huilen om jezelf daarna weer op te pakken, dan komt de grens in zicht. Toen het gisteren weer raak was en een vriendin me appte “hak die knoop maar gewoon s door”  besloot ik na goed overleg met Hessel dat het klaar moest zijn.

Dus vandaag heb ik na een goed gesprek met mijn werkgever mijn ontslag ingediend. ‘S ochtends appte mijn vriendin uit Singapore al dat ze een gesprek met een potentiële opdrachtgever had geregeld en toen ik uit gesprek kwam zat er ook al een andere optie in mijn mailbox. Ik put daar dus maar hoop uit dat het goed zal komen…

Thuisgekomen zat Hessel met een beeldige bos rozen en zelf ook licht geparfumeerd in zijn paasbeste goed op de bank met de mededeling dat we uit eten gingen om mijn besluit te vieren. We hebben het glas geheven op het feit dat wij samen al voor hetere vuren hebben gestaan, en dat we samen alles aan kunnen. Lieve Hessel, zonder jou was mijn leven waarschijnlijk ook best prima geweest, maar ik moet er werkelijk niet aan denken. Ik zal mijn best doen dat we niet over een tijdje gebakken spons hoeven te eten, maar ik weet dat mocht dat toch gebeuren, wij dat de lekkerste sponzen zullen vinden die we ooit hebben gegeten.

Dank ook aan de rest van mijn fanbase, voor niet aflatende adviezen en support. Het mooie aan crisis is altijd dat je zo diep in je hart beseft hoe goed je het hebt met de mensen die er toe doen.

Upwards and onwards dus!

XA.