Ik ben ontgroend

Tijdens het schroeven van de plafondplaten moest ik dringend even uitrusten. Het zonnetje scheen, een mooi moment voor een kopje koffie op het bankje voor ons huis.
Ik zat daar heerlijk en kon meteen even op mij iPhone kijken of Trump alweer iets idioots uitgehaald had. Vanuit mijn ooghoek zag ik iemand voorbij fietsen, die een metertje verder stopte, en van haar fiets afstapte.
Het was een keurige dame van ergens mid-vijftig, een beetje hip, een grote bos blond haar. Ze zei me gedag. Ik groette beleefd terug, en vroeg me af wat ze kwam doen. “Sorry dat ik je zomaar aanspreek,” zei ze, “maar volgens mij kennen we elkaar ergens van.”
Nou heb ik toevallig een buitengewoon goed geheugen voor gezichten; haar gezicht riep geen enkele herinnering bij me op. Zou het misschien een collega van Annie zijn, die ik eens kort ontmoet had? “Ik geloof eerlijk gezegd niet dat we elkaar kennen, ik heet Hessel” zei ik.
“Hessel,” peinsde ze “Nee, dat zegt me niks.”
Normaal zou het gesprek hier wel zo’n beetje geëindigd zijn, maar ze bleef hangen. “Toch wuifde je wel naar me toen ik langs fietste” lachte ze.
“Nee hoor, ik wuifde niet, ik keek terloops op toen je langs kwam” zei ik.
“Wat dacht je dan toen je me zag?”
“Nou eerlijk gezegd niks bijzonders, gewoon een passant op een fiets”
Het werd een beetje raar. Ze was echt heel erg aardig. Wat zou ze nou van me moeten? Zou het in Haarlem gebruik zijn dat je als heer op leeftijd gewoon op straat aangesproken wordt door onbekende dames? Was ze nou werkelijk met me aan het sjansen?
Mijn opmerking over haar passantschap bracht haar goed op gang. “Zijn we niet allemaal passanten in elkaars leven? Zien we de ander niet altijd als een passant, zodat we hem daardoor niet in zijn eigen persoonlijkheid kunnen waarderen? Zijn we nog in staat om ware compassie met een ander te voelen, als we alleen maar als toeschouwer de ander zien passeren?” Lieve help, het werd weel heel filosofisch voor een eenvoudige poging om contact te leggen met een heer gekleed in overall, gezeten op een bankje.
Ik besloot het gesprek rustig dood te laten bloeden, ik heb al reuze leuke verkering en zat niet op verder contact met een babbelende blondine te wachten. Af en toe knikte ik beetje beleefd, in de hoop dat ze weer door zou fietsen.
“Mag ik je trouwens iets vragen”, vroeg ze. “Ik had voor vanavond afgesproken met een date. Nou belde hij net op dat hij niet kan komen. Ik ben inmiddels zo oud en verstandig, dat ik niet op een man ga zitten wachten. Maar ik heb nu wel een probleem. Om vanavond te kunnen betalen”….
Nu was ik haar kwijt. Wat wilde ze nou eigenlijk van me? Wat moest ze betalen? Wacht eens even.. betalen?
“Om vanavond te kunnen betalen kom ik precies vijftien Euro tekort. Zou jij me daar mee kunnen helpen” vroeg ze.
Ik wist het!! Ze had in de krant gestaan. Meermaals zelfs. Het was de Barones!!! Ze werd de Barones genoemd, vanwege haar nette voorkomen, en ze was berucht in Haarlem en omstreken vanwege haar bijzonder oplichtingsmethodes. Nooit had men haar kunnen arresteren, omdat ze altijd keurig om geld vroeg, en dat was officieel geen bedelen. Tot augustus vorig jaar dan, toen was ze tot twee maal toe opgepakt.

Zie dit stukje in de krant, en ook dit stuk.

“Sorry, maar ik ga je geen geld geven”, zei ik aan het eind van het gesprek.
“Waarom niet?” vroeg ze nog geïnteresseerd.
“Nee, dat ga ik niet uitleggen, maar je krijgt geen geld van me” zei ik nog, en toen was onze ontmoeting voorbij. Ze groette me allervriendelijkst en peddelde rustig de Kleine Houtstraat uit.

Ik hoor vanaf vandaag bij de club gefopte heren. Zou ik nu een echte Haarlemmer geworden zijn?