Hou je het nog wel vol?

Er wordt de laatste tijd zo hier en daar geïnformeerd of het verbouwen nog wel vol te houden is. Soms wordt dat direct met mij besproken, soms langs een bochtje via Annie. Dat is natuurlijk allemaal heel lief en invoelend.

Om die vraag dan nu maar eens hardop in de groep te gooien en meteen te beantwoorden, zal ik dit blog met een psycho-sociaal-medische duiding beginnen.

Ja, geen zorgen, ik hou het nog goed vol. Maar het is wel heel erg zwaar geweest de afgelopen week. Twee Polen met een bouwradio leveren veel impulsen die er vroeger niet waren. Ik was vastbesloten om met elke klus op de jongens voor te lopen, maar was vergeten hoe keihard ze kunnen werken. Ik had net alle voorbereidingen in de gang afgerond (denk aan de sierlijst van Jan) toen hun steiger al uit de woonkamer aan kwam rollen; in de keuken waren net de laatste rode tegels gesloopt toen ze daar de muren kwamen stuuken; ik had de laatste schroef in de wanden van de logeerkamer gedraaid toen Bromek daar al met een rol afplaktape verscheen.

Overdag was het allemaal best te doen, maar ’s avonds zat ik als een zombie op de bank. De uren tellend tot ik naar bed mocht. Uitgeput in slaap vallen, en dan ’s morgens om 05:00 klaarwakker overeind schieten. Zo’n week was het dus.

Maar goed, vannacht sliep ik alweer een stuk langer. De druk is inmiddels wat van de ketel.
Zoals Annie vorige keer al schreef, zijn de Polen er tot morgen. Volgende week ga ik wat met de laatste klusjes aan de sierlijsten rommelen, eind van de week komt Mariusz met zijn verfspuit om het plafond te witten, en de maandag daarop komt ons parket. Lekker overzichtelijk.

Totdat Psamek me vanmiddag vertelde dat ze van Mariusz nog wat langer mogen blijven. Ik schrok een beetje. Daar ging mijn week solo knutselen. Dat wordt dan toch wat harder doorwerken om op tijd voor de parketvloer klaar te zijn.

Dat dacht ik tenminste, totdat we een uur later een mail kregen van de parketteur. Het speet ze allemaal heel erg met duizend excuses, maar ze komen twee weken later dan afgesproken.

“Go with the flow”, is de levensles van deze week. We zien wel wat de komende weken gaan brengen.

Zeker is het dat ons huis per dag enorme transformaties doormaakt.
De hoogste tijd voor wat foto’s:

Ik weet nog hoe trots ik was dat ik die muur zelf gemetseld heb. Daar is nu niks meer van te zien. Het is net alsof de muur er altijd al stond. Nieuwsgierig hoe de muur er vanuit het kamertje uit ziet?

De muur aan de andere kant van de tuindeur?

Hoe zou het met de wand bij het aanrecht gaan?

Zijn er geen overzichtsfoto’s?
Ja hoor, met de altijd vrolijke Psamek aan het werk bij mijn speciale S-bochtje in de muur.

Hoe ziet de muur bij het aanrecht er inmiddels uit?

En boven dan? wat is er boven gebeurd?
Ik heb daar de logeerkamer vol met gipsplaten geschroefd.

En terwijl ik daar aan het schroeven was, hoorde ik de eerste gips al tegen de slaapkamer-gangmuur kletsen.

Morgen wordt de logeerkamer afgestuukt. Als dit zo doorgaat kunnen we al bijna de eerste reseveringen gaan aannemen. Zouden we dan toch al dit jaar……..???
Geen zorgen hoor, ik ga dit makkelijk volhouden.