Het Nieuwe Jaar is met een doorbraak begonnen

Gelukkig Nieuwjaar allemaal

Voor iedereen die we nog niet gesproken hebben: een heel voorspoedig en actief en gezond 2018 toegewenst.

Wij waren even met kerstreces. Lekker uitpuffen, eten met familie en vrienden, nog meer uitpuffen en bijkomen van het afgelopen jaar. Maar nu zijn we weer terug in bedrijf. Op volle toeren.

De verbouwing maakt nu al zijn tweede jaarwisseling mee. Het afgelopen jaar is er flink wat gebeurd. Van vloerverwarming tot een nieuw elektraplan, er heeft zich van alles aan ons voltrokken. We hebben bijna al die klussen meestijds ook echt heel leuk gevonden. Maar wat mij vooral gemotiveerd hield, waren de dwaze avonturen tussendoor. Als ik ooit een roman zou schrijven, had de rode draad bijvoorbeeld heel goed de gebeurtenissen rondom het kamertje van onze buren kunnen zijn. Dat hield maar niet op. Nou ja, tot gisteren dan, toen kreeg het zijn bekroning. De foto hierboven is op het moment supreme genomen, daarover later meer.
Laat me de zaak van het buurkamertje nog eenmaal in vogelvlucht doornemen.

Ik schreef er voor het eerst over in oktober 2016. Het verhaal stond toen nog in zijn kinderschoenen, wijzelf hadden ook nog lang niet alle details op een rijtje. We hadden ontdekt dat er een stukje niemandsland tussen ons pand en het sekstheater in lag. Landjepik

In Juni 2017 hebben we een blog aan het vervolg gewijd. Inmiddels waren de eigenaren van het stukje grond opgespoord, de “Familie O”. Ze waren na enorm veel gedoe bereid om hun bezit aan ons te verkopen. Waar we niet op gerekend hadden, was dat de huidige gebruikers helemaal niet wisten dat er een Familie O bestond, sterker nog, ze wisten niet dat er buiten de Familie O nog meer eigenaren waren. We krijgen een wasmachine bijkeuken

Dan die dag dat we de baas van het sekstheater gingen ontmoeten. Annie en ik hadden op ons eigen janboerenfluitjes een heel contract opgesteld, waarin precies stond op welke voorwaarden het stukje grond aan ons overgedragen zou worden. (we werden daarbij overigens heel professioneel geholpen door een superdure en supergoede advocaat) Fotodagboek en weer een handtekening

Onvergetelijk was het moment in juli dat we de Familie O gingen betalen. De Familie O

Daarna is het een tijdje stil geweest. Tot gisteren dus. Volgens ons contract zou het kamertje op 31 december aan ons overgedragen worden. Gisteravond, net tijdens ons avondeten, belde de sekstheater eigenaar. Hij vertelde dat zijn tussendeur naar ons kamertje dichtgemetseld was, en dat hij nog geen loodgieter had kunnen vinden om de verwarming weg te halen. Die hing nog tot op de helft van onze tussenmuur.

PROOST!

Vandaag was het dus de dag van onze definitieve grote gebiedsuitbreiding. We hebben een wasmachine-bijkeuken. In pikzwart uitgevoerd. Vloeren, wanden, het plafond, alles is zwart.
Maar dat wist ik nog niet toen ik vanochtend de zaag in onze tussenmuur zette.

De zaag vloog razendsnel door de muur heen. Het bleek gewoon een enkel muurtje van gasbeton te zijn. Links van de zaagsnede komt straks onze grote teakhout kast, rechts van de zaagsnede moet later onze toegangsdeur komen. Met mijn eigen bikhamer had ik al snel de eerste doorgang weggebikt.

Er zit nu rechts nog een monumentale deurpost in de weg, dus brak ik nog maar wat muur achter de teakhouten kast weg om door de gleuf heen te kunnen. Gelukkig bleek de achtergebleven verwarming precies op de grens van het net gehakte gat te eindigen. Toen kon ik dan eindelijk voor het eerst ons nieuwe bezit bekijken.

Het was impressive. Zoveel zwart ziet men slechts zelden.

De dichtgemetselde deur viel me een beetje tegen. De oude deurpost was gewoon blijven zitten, en het “metselen” bleek gewoon een op elkaar gestapeld stelletje gipsblokken te zijn. Op zich niet zo erg, maar ik ontdekte al snel dat het hoorspel wat er tijdens het draaien van een wasje te horen zou zijn, niet bepaald voor alle leeftijden was.
Gelukkig had ik nog een stapel glaswoldekens een een massieve deur van de sloop van onze wietplantage op 1 hoog overgehouden, en die pasten precies. Niks meer te horen.

Het voormalige rustbed was gelukkig wel al weggehaald. Daaronder was een betonnen vloertje te zien. Daar komt straks een fleurig tegeltje op denk ik.

Ondertussen kreeg Annie bericht dat een mogelijk heeeeeel leuk bedrijf graag een tweede kennismakingsgesprek met haar wil, dus u begrijpt dat het lantefanteren alweer definitief voorbij is. We zijn weer aan de slag, en hopen nog talloze blogs te kunnen schrijven. Maar of dat de volgende jaarwisseling nog steeds zo is? Mijn goede voornemen is het heel stiekem, om ergens in dit nieuwe jaar te kunnen verhuizen. Dan hoeven we geen blogs meer te schrijven, want dan kunnen we gezellig aan de eettafel met jullie in gesprek.