Het keukenwonder

Een tijdje geleden waren we op een zondag een tochtje aan het maken naar de duinen van Schoorl. Op de terugweg reden we via een Provinciale weg door een winkelcentrum nabij Alkmaar. We moesten even stoppen bij een stoplicht, en ik keek wat om me heen. Links van ons was een keukencentrum. Met een grote etalage. In die etalage stond onze keuken. Groen, doorrijden. “Hè, zag je dat?”, vroeg ik aan Annie, “stond daar nou echt onze keuken? Ze had niks gezien.

Onze keuken is al minstens 15 jaar oud. Of eigenlijk moet ik zeggen: onze keukens. Want in ons huis stonden oorspronkelijk twee keukens. Van Bruynzeel, in een soort boeren-klassiek-gezellig decor uitgevoerd. We hebben besloten om de eerste jaren alle kastjes door elkaar te husselen, en van die verzameling een tijdelijke keuken te maken. Een verbouwing is al duur genoeg. De deurtjes zijn een soort van genoegelijk ouderwets, en als we daar een rollertje fleurige verf overheen halen, dan zien we over een paar jaar wel wat voor nieuwe keuken we eigenlijk willen.
De opstelling van onze toekomstige keuken is al gemaakt, en bestaat voor het allergrootste gedeelte uit de oude zooi. Maar een paar kasten ontbreken nog. We willen een hoge kast waar de oven en magnetron in moeten komen; onze nieuwe koelkast heeft een ander indeling dan de oude; er moet een brede kast komen onder de inductiekookplaat, bij voorkeur met laden, en zo nog wat aanpassingen. Ik had tot dusver geen goed omlijnd idee waar ik die nieuwe kasten vandaan moest halen, en ik was er zeker van dat we nooit en te nimmer nieuwe deurtjes zouden vinden die min of meer bij onze oude keuken zouden passen.

Tot die dag in Almaar dus. Dezelfde avond nog ben ik op het internet gaan zoeken. De keukenzaak heette Brugman, dat hadden we onthouden. En waarachtig, prominent op de website van Brugman werd hij afgebeeld: onze keuken. Nu, 15 jaar later, is hij niet meer van Bruynzeel en heet hij Cayenne.

Ik heb in ons huis een heel stel foto’s gemaakt van onze keuken, en heb die vergeleken met de foto’s van de web-Cayenne. Dit zijn wij:

En dit is de Cayenne:

Ik heb meteen met de firma Brugman gebeld. Een alleraardigste mevrouw begreep dat er een uitdaging voor haar klaar lag, en beloofde me de maten van de Cayenne toe te gaan sturen. Want in 15 jaar is er een hoop veranderd. De frontjes kunnen wel hetzelfde lijken, maar het is natuurlijk ook de bedoeling dat de deurtjes ongeveer even groot zijn.
Die aardige mevrouw kwam maar niet terug. Een toen ze eindelijk belde, kon ze me niet helpen. Want de fabriek was wegens vakantie gesloten. En het boek met informatie was niet te vinden. En haar hond was ziek, dat soort geklets.

Vandaag heb ik twee keer diep ademgehaald, en ben naar Villa Arena gereden. Annie heeft al eens beschreven hoe het daar is. Verschrikkelijk. Maar het is in Noord Holland de enige plek waar een Brugman zit. Nou ja, op Alkmaar na dan.
Gewapend met tekeningen en maatvoeringen heb ik ons dilemma uitgelegd. We willen niks uitgeven, maar worden waarschijnlijk toch klant, omdat niemand anders ooit meer onze deurtjes in voorraad zal hebben. Verkoper Bart had echt zin in ons project. Eerst vergeleken we de Cayenne bij hem in de zaak met mijn foto’s

We zagen geen verschil. Alles wat ik zocht, had hij gewoon op voorraad. Een machtige kast voor onder het fornuis, met twee diepe lades voor al onze pannen, een koelkastkast die precies zo groot was als onze nieuwe koelkast, en wonder boven wonder, de maten van zijn deurtjes correspondeerden op een paar millimeter na precies met onze oude deurtjes. De bestellijst werd al snel lekker lang.

Nu moest hij alleen nog even de bedragen optellen. Nou, dat viel hem reuze mee, voor 5.100,00 Euro kon hij alles leveren. Ik trok wit weg. Dat was toch wel een hoop geld voor een paar nieuwe kastjes. Reuze leuk, goed gelijkende deurtjes, maar 5.100,00 was natuurlijk onbespreekbaar. “Momentje, ik ga even voor u rekenen” Bart was 10 minuten weg, en kwam met goed nieuws terug. het kon ook voor 3.100,00.
Ik bleef het allemaal maar reuze duur vinden en nam teleurgesteld afscheid van hem. Buiten belde ik met Annie op de Overtoom. Zij vond het ook te duur voor de lol die we van de tijdelijke keuken zouden hebben.

Na wat overleg besloten we dat ik de deur voor onze apothekerskast zelf zou gaan maken. Ik ben weer naar binnen gegaan. Bart veerde op. Een kwartiertje later stond ik met een koopcontract weer buiten. De hele zwik, kasten, laden en deuren worden de derde week van januari afgeleverd. Voor ongeveer 2000 Euro. Da’s nog steeds veel geld, maar voor dat geld kan ik de deurtjes niet zelf gaan figuurzagen, en als we dan toch een paar jaar tegen een tijdelijke keuken gaan aankijken, dan is het wel zo leuk als hij er een beetje verzorgd uitziet.

Hoera, onze keuken is (op papier) af!!