Het doorstaan van de orkaan

Vanmorgen kon ik heel slecht wakker worden, sterker, ik had het idee dat ik nog sliep toen we al in de auto zaten. We moesten vandaag extra vroeg zijn, omdat we een muurzaag gingen huren bij de Bo-rent en voor 12.00 klaar wilden zijn met het grove gezaag ivm de buren. Hessel was topfit en sharp as a razor blade vandaag. Gelukkig maar, want hij moest werkzaamheden doen waar ik het bij voorbaat behoorlijk benauwd van krijg. Vandaag ging hij met een gigantische en vooral heel zware zaag snedes in de muur zagen.

Eerst werden de stalen balken nog een tweede keer in de menie gezet, zodat die konden drogen.

Vervolgens werd heel zorgvuldig -op de milimeter- uitgemeten hoe het zaagblad moest komen te staan. Toen hij dat wist, schroefde hij een speciale plank tegen de muur, zodat deze plank de zaagmachine kon geleiden.

En toen ging de machine er in. Eerst een kleine oppervlakkige snee, om te kijken of het werkte.

Klik, precies op de lijn!

Daarna van boven naar onderen met dat hele lompe apparaat.

Telkens werd het zaagblad een stukje groter gemaakt, zodat het dieper in de muur zou komen. Hessel vond het ongelooflijk zwaar en moest telkens even stoppen om op adem te komen. Ondertussen kwamen er wolken baksteenstof van het apparaat af die zich verspreiden over onszelf en het hele huis…

Toen de ene kant klaar was, moest ook boven in een soort brievenbus gezaagd worden om de balken in te plaatsen. Hessel ging daartoe op een trappetje staan.

Omdat ik altijd de angst heb dat hij opeens zijn eigen arm of nek doorzaagt, kon ik het nu bijna niet aanzien dat hij met dat enorme apparaat op dat kleine trappetje stond. Ik stond erbij om te zorgen dat het elektra draad uit de buurt van het zaagblad zou blijven, en hield uit eigen beweging ook het trappetje vast. Ondanks onze oorbescherming maakt het een hysterisch geluid en ik voelde Hessels benen tegen de trap aan trillen. Het leek wel dat helikopter geluid dat je hoort in de intro van het liedje Goodnight Saigon van Billy Joel. Ik trok het helemaal niet. Het was te spannend. Als hij met zaag en al van de trap zou vallen, zou hij tegen Jans’ constructiepoot vallen en zou het dak omlaag komen (…)

Hessel zat er zelf helemaal niet mee en zat er ook helemaal niet op te wachten dat ik die trap vast hield. Hij was lekker een stukje aan het zagen! Ik ontsnapte dus naar de woonkamer en wachtte in stilte op wat komen ging.

Nou, na een tijdje was dat Hessel. Die moest even uitpuffen in de stoel. Gek dat ik meteen aan aan Abraham Lincoln denken toen ik hem zo zag. Abe heeft natuurlijk een ‘iets actievere zit’.

Hessel zei opeens: ik denk dat ik de zaag verkeerd om hou. Hij duwt zichzelf nu in de muur volgens mij, in plaats van dat hij zich er doorheen trekt.

O ja joh?

Hessel ging door met de andere kant van de muur. Je kan namelijk niet met het zaagblad door de dubbelsteense muur. Na een tijdje kwam hij terug: ja hoor, als je de zaag andersom houdt, gaat het veel beter!

Ik ging zoals gewoonlijk even de bakstenen opruimen..

en om 11.37 was de herrie klaar, de troep weg en konden de buren lekker los gaan.

We maakten zo goed mogelijk de keuken schoon, want die was bedekt met een plakkerige laag rood stof. Ook in de woonkamer had ik al een roze wolk zien hangen. Toen de keuken op orde was, ging Hessel aan de slag met het waterpas plaatsen van de balken.

Al zijn berekeningen en voorbereidingen bleken exact te kloppen. Daardoor lijkt het alsof dit heel simpel is. Ik hoorde hem op een gegeven moment tussen neus en lippen door zeggen “toch geestig dat dit allemaal zo klopt, ik heb het zelf ook  nog nooit gedaan immers”…

Ik ging de hele woonkamer soppen en stofzuigen en telkens als ik nieuw sop kwam halen in de keuken was Hessel al weer een stap verder. Bijvoorbeeld met cementen.

Ondertussen was er een mailtje binnengekomen van kennissen van mensen wiens huis Hessel vroeger had gerenoveerd samen met een team Polen, op de Nieuwe Achtergracht. Zij hadden een huis in Aerdenhout gekocht en zouden dit jaar een verbouwing doen. Dat had Hessel afgeslagen, omdat we nog in ons eigen huis bezig zijn. Nu bleek dat de verbouwing verzet was naar maart volgend jaar. Of ze misschien toch een keertje koffie met Hessel mochten drinken? Hoe bijzonder is dat. Hessel haat social media, is volstrekt onvindbaar online en toch komen er altijd verzoeken op zijn pad. En zo’n lieve mail van deze mensen. Zo respectvol. In stilte vond ik het heel erg cool. Nog los van of Hessel er op in gaat. Misschien wil hij nadat wij verhuisd zijn, ooit wel eens even een tijdje niks doen!

Dat was vandaag nog niet aan de hand.

Nadat we allebei met onze eigen klus helemaal klaar waren, ruimden we alles op. We waren allebei gesloopt. Hessel repareerde nog even een elektrapuntje en toen konden we naar de Bo-rent om de zaag terug te brengen, voor 17.00. Dat scheelt weer in de kosten 🙂

Terug in de auto onderweg naar huis zei Hessel. “Het geeft me eigenlijk wel een onwijze kick dit. Nu die balk erin zit, komt de rest wel goed. Dat metselen kan ik nu wel. Dan drogen, dan de het laatste stukje muur er uit duwen, en dan is het eigenlijk beneden klaar. Dan kan ik aan de slaapverdieping beginnen. Ja ik ben er echt content mee, maar dat is zo raar om van jezelf te zeggen”. Nou ik vind dat helemaal niet raar om van jezelf te zeggen. Ik vind het namelijk zelf ook adembenemend knap.

Thuis moest ik eerst in bad. Net zoals je wasgoed in de voorwas zet. Een dikke rand rood gruis bleef aan het bad plakken. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat we zoveel troep hebben gemaakt. De laatste keer dat Hessel in dit huis zo’n zaag heeft gebruikt. Raar idee eigenlijk. Maar ook fijn.