Het Broodhuis museum

Mensen vragen zich wellicht af of we nog wat doen of dat er iets is. Allebei de vragen kunnen met ‘ja’ beantwoord worden. Ikzelf heb een hele rare fase op mijn werk waar ik de afgelopen weken veel spanning van had. Met zorgen en heel slecht slapen. Maar crisis brengt ook meteen veel mooie dingen, zoals waardevolle gesprekken met Paul, Monique, Trudelies, Karen en anderen. Alles is nu in rustiger vaarwater en het zou een heel ander blog worden als ik er teveel over schreef. Resultaat van alles is: ik ben ongelooflijk moe. En dat is een goed teken, want veel slapen en eten doet een mens goed. Hessel was ook moe, ik denk van de krachtsexplosie van het nieuwe dak nog, en van zijn doorgezakte rug. Hij heeft weldegelijk geklust, maar hij vond het te saaie werkzaamheden om over te schrijven.

Vrijdag gingen we eerst naar Velserbroek waar ik van iemand op marktplaats een iPhone 7 heb gekocht -voor weinig- omdat mijn Iphone5 de nieuwe updates niet meer trok. Daarna gingen we even naar ons huis. Ik vond het meteen weer heerlijk. We liepen naar de kaaswinkel. Toen Hessel om ander kaaspapier vroeg kwam er een aap uit de mouw. De twee partners van de kaaswinkel hadden kennelijk ook gedoe op hun werk en de ene was vertrokken. Met medeneming van het goede kaaspapier. Gelukkig is de specialist in Haarlem gebleven, en ondanks dat het nieuwe kaaspapier 3 maanden de tijd neemt om te arriveren, kregen we toch een illegaal achtergehouden goed stukje Frans papier mee. We gingen even koffie drinken bij Stempels. Vervolgens sukkelden we via de Kleine Houtstraat -het gedeelte met de winkeltjes- naar de auto. We zagen in een klein steegje dat we nog nooit hadden gezien een meneer staan. Hij zei: wilt u mijn museum zien? Het duurt maar 1 minuut en het is gratis.

Dat leek ons een goed idee. Achter in het steegje was een klein huisje met 1 kamer. Hier werd vroeger aan arme katholieken brood uitgedeeld. De gulle gevers werden genoteerd op een bord.

De leuke meneer legde ons alles uit en het was het een verrassing, daar in dat ministeegje. Zo bijzonder kan Haarlem dus zijn.

‘S avonds thuis had ik per ongeluk twee espressokopjes te hard in elkaar gezet. Eenje was gebroken. Ik probeerde ze met een beetje geweld uit elkaar te krijgen en dacht al bij mezelf ‘dit moet ik niet doen’. En dat was ook zo. Sjak, een stuk duim er af.

Het bloedde als een rund en er zat een vrij groot gat in mn duim, alsof ik er met een kaasschaaf langs was gegaan. Hessel pakte een theedoek, terwijl ik al niet meer durfde te kijken en verbond het met gaas. Omdat het vrij groot was belde hij ook de doktersdienst. Omdat het bloedden onder controle was hoefden we niet te komen. Vannacht dus met mijn duim omhoog proberen te slapen.

Helaas is het gaas in de wond gaan zitten en op gezette tijden probeer ik dat nu dmv een sodabadje er uit te halen. Het is echt een heel gedoe. Op deze manier kom ik helemaal niet meer aan werken toe :))

Om goed uit te waaien besloten we vandaag even in Schoorl te gaan wandelen. Dat was natuurlijk heerlijk.

Er waren superveel paddestoelen. Deze foto heb ik met mijn nieuwe telefoon genomen. Per ongeluk met extra effect van mijn stuurloze gewonde duim opdringerig over de lens.

Morgen is de grote dag. Mijn broer loopt de halve marathon en sinds jaar en dag komt bij dan in mijn huis in Amsterdam (bij het stadion) zijn spullen leggen en na afloop in bad zitten. Mijn opdracht is: cola en chocolade klaar hebben staan. En een zachte handdoek en gezellige zeep. Ik heb alle soorten Tony Chocolony klaar liggen, en ben in opperste gereedheid. Toen ik aan Hessel zei dat dit mogelijkerwijs de laatste keer was, zei hij dat dat misschien wel zo was…

Volgende week zijn we weer fit, blij en gezond. Dus dan zullen leuke blogs u ten deel vallen.

Veel liefs uit de ziekenboeg. Ik ga nog even met m’n duim in de soda. Goed weekend iedereen!