Grote metseldag

Deze dag begon al vroeg want ik moest mijn  jas ophalen bij de stomerij (er staat een Siberische kou voor de deur) een linkerschoen ophalen bij de schoenmaker en mijn fiets moest naar de fietsenmaker. Toen dat allemaal was afgerond gingen we naar Haarlem. Ik zou vandaag de hele dag ‘kantoor’ doen in de woonkamer en Hessel ging aan de slag met de muur. Ik wilde wel helpen, maar er was even geen concrete klus, dus ik was standby.

Hessel moest eerst de mortel maken en had hiervoor een sticker in een emmer geplakt, zodat hij precies wist hoeveel water er bij de mortel moest. Als een soort maatbeker. Dat alleen al vond ik weer zo briljant en geestig, dat moest natuurlijk even op de foto.

Daarna de mortel erbij in een grotere emmer. Als een soort pannenkoek beslag.

En mixen maar, met een mixer die aan de boor zit.

Dat ziet er melig uit, maar is behoorlijk spannend, want het moet niet te dik of te dun zijn. Als je geen ervaring hebt (zoals wij) dan weet je dat niet bij voorbaat allemaal. Dus dan doe je eerst een test om te kijken of twee bakstenen blijven plakken. Als een soort hamburgertje.

En ja: het bleef plakken. Hessel ging dus aan de slag met het metselen van de muur. Op geheel Hesseleriaanse wijze; namelijk niet normaal secuur en volledig doordacht. Het is voor mensen zoals ik bijna te spannend om er bij in de buurt te zijn.

Dus ik ging snel naar de woonkamer. Om bijvoorbeeld mijn computer op te ruimen, te beginnen met de mail. Dat zit nu in allemaal nette mappen. En er is ook veel weggegooid. Tjonge wat lucht dat op, terwijl het feitelijk niet eens ruimte in nam.

En toen ging ik recepten uitzoeken en boodschappen op een lijst zetten die ik vervolgens op mijn iPhone kan lezen. Misschien denken lezers nu: ‘lekker belangrijk heb je niet wat beters te doen?’. Het antwoord daarop is: nee. Ben ik daar gespannen over? Het antwoord daarop: nee nu niet meer.

Het is een wonderlijke tijd. Het was misschien goed geweest als ik vanuit mijn vorige werkgever linea recta door had gekund naar een volgende betaalde opdracht. Toen dat opeens niet doorging heb ik zeker twee dagen met een soort paniekwolk in mijn borstkas rondgelopen. Vooral als alle andere mensen die je kent aan de bak zijn. Een grote niet rationele paniek (is paniek ooit wel rationeel trouwens) maakte zich van mij meester. Samen met het gevoel een beetje een looser te zijn. Maar ik wil zo helemaal niet zijn en helemaal niet zo leven. Dus ik heb de afgelopen dagen gepoogd de paniek te zien en er vervolgens vrolijk omheen te leven. Elke dag was er wel een belletje, een mailtje, een Linkedinbezoek door iemand, of iets anders, dus het is in beweging. Sterker, eigenlijk alle mensen om me heen zeggen steeds: geniet alsjeblieft van deze dagen, want snel genoeg zit je tot je oren in het werk. Dus eind vorige week ben ik gestopt met paniekeren en begon ik met genieten. Het is namelijk eigenlijk geweldig hoe Hessel en ik nu samen deze tijd in ons huis hebben. Hessel vindt het heel erg tof om niet altijd alleen te zijn en dat we zo ons eigen ding in dit huis doen. Het is soms net of de buitenwereld niet bestaat. En hoewel ik zeer van de buitenwereld houd, is dat bij vlagen heel lekker, sereen haast.

Dus ik liep de stad in om boodschappen te doen. Naar de botermarkt waar het me opeens opviel hoe ontzettend groot de rode pepers bij Mabrouch zijn. Nog nooit zulke grote gezien, haast mini-komkommers.

En hetzelfde gold voor de gemberknollen. Het waren net aardappels.

Daarna naar de echte bakker voor twee kaascroissants en koeken want mijn vriendin Jessica zou nog langskomen.

Langs de Hema voor een theepot. Toen viel mijn oog opeens op deze servetten.

Nou, dat wil toch wat zeggen. Al wandelend liep ik door de mooiste straat van Haarlem en viel het me echt op hoe super mooi het toch is. Deze straat is zometeen een straat bij ons verderop. Ongelooflijk.

Op de hoek zat een poes doodstil achter een raam. Net een schilderij. Hij bleef ook gewoon zitten toen ik ‘m fotografeerde.

Als je niks anders aan je hoofd hebt valt ook een heel mooi poortje je opeens echt op.

Door het stadsparkje waar de krokussen al onder het standbeeldje stonden, naar huis.

Thuis was het ook indrukwekkend want Hessel was al een heel eind opgeschoten. Mijn vader kwam even langs want hij was naar de kapper geweest en vond het allemaal machtig interessant en goed, zoals altijd.

Bij het weggaan drukte hij me op het hart snel deel te gaan maken van het arbeidsproces. Nou, hij heeft wel een beetje mazzel want hij was nog maar net weg of een opdrachtgever belde. Vrijdag heb ik even contact met een klant om te kijken of dat ook klikt en als dat zo is, dan is het weer gedaan met de vrijheid…

Ondertussen was Jessica binnen gekomen. Vrij apart verhaal. Zij is de mediator die ooit moest bemiddelen tussen een voorgaande werkgever en mijzelf. (Het was trouwens niet mijn schuld is ook juridisch vastgesteld!). Nadien is het contact met deze Jessica uitgegroeid tot een vriendschap. Over bijzonder gesproken. Rond half vijf moest ze er weer vandoor en was Hessel klaar met de werkdag. Hij kreeg van mij een koek en poseerde even bij  zijn muur. Ik moet meteen denken aan dat liedje “niemand laat z’n eigen kind alleen, je bouwt het liefst een muurtje om hem heen”. Zo is het maar net. Spannende is nu of de bakstenen vochtig genoeg waren en de mortel plakkerig genoeg. Dat gaan we morgen meemaken. Voor nu ziet het er spectaculair uit al zeg ik het zelf.