Een dag vol verrassingen

Ik schreef gisteren al dat er vandaag een verrassing zou zijn. Daarmee bedoelde ik een verrassing voor u, de lezer van dit blog.
Maar er was ook een verrassing voor mijzelf. Ik kreeg helemaal onverwacht bezoek van onze neef David met zijn grootvader. Ik was zo verrast, dat ik vergeten ben om er leuke foto’s van te maken. David was alweer een tijdje geleden voor het laatst langs geweest, dus er was veel nieuws te zien. Hij vond het vooral erg leuk dat wij overal dimmers hebben waar je op kunt drukken om het licht gewoon aan en uit te doen, maar die ook een geheugen hebben voor je favoriete lichtinstelling.

Maar eigenlijk had ik rond hun bezoektijd iemand anders verwacht. Er zou iets bij ons afgeleverd worden waar we ons al heel lang op verheugen.
Tromgeroffel, wat zou het zijn??
Annie slaapt al een paar jaar heerlijk op haar nog niet zo lang geleden gekochte boxspring bed. Ik slaap al sinds mensenheugenis in het bed wat nog van mijn ouders geweest is. Een van de allereerste wensen die ik uitsprak toen we ons huis kochten was de aanschaf van een nieuw bed. Dat leek me zo romantisch. Annies bed kan dan naar de logeerkamer, en wij beginnen ons nieuwe leven in Haarlem in een splinternieuw ledikant.
We hebben er vaak genoeg over gedubd. Is het niet te duur, kunnen we niet beter iets anders voor dat geld kopen, maar gelukkig hebben we die knoop niet zolang geleden definitief doorgehakt.
Lang leve de kleine middenstander in je eigen buurt. De firma Bedtime, bij ons om de hoek op de Gedempte Oude Gracht, werd de leverancier.

Ze zouden er om 10:00 uur zijn. Maar we kunnen allemaal al raden wat er gebeurde: om kwart voor tien werd ik gebeld dat de chauffeur in het ziekenhuis lag. Ja hoor, zat ik in m’n goede goed klaar voor een historisch moment, wordt de chauffeur ziek. Arme man.

David en zijn opa waren net vertrokken, toen de telefoon weer ging. Bart, de baas van Bedtime, had een vervanger gevonden. En zo reed om kwart over elf de bus van Bedtime alsnog bij ons voor.

Het was allemaal reuze spannend. Ik ging op een stoeltje in de slaapkamer zitten, en ging de klant die niks hoefde te doen uithangen.

De mannen renden als jonge honden de trap op en af. Het uitpakken begon.

Als eerste kwam het headboard uit de doos. Een headboard. Wie had ooit gedacht dat ik nog eens met mijn geliefde in een bed met een headboard zou gaan slapen?

Er kwam een flinke hoeveelheid spullen de trap op. Toen alles boven was, moest de tijdelijke hulpkracht er weer als een speer vandoor. Bart, de eigenaar van Bedtime, sleutelde in razend tempo ons bed in elkaar.

Omdat je zo’n bed maar éénmaal koopt, en omdat ik al wat ouder begin te worden (je zou het niet zeggen), is ons bed op de toekomst voorbereid. Stel dat ik straks met een slabbetje om gevoerd moet worden, of stel dat je gewoon een beetje TV wil kijken, of stel dat ik heel leuk Annie een ontbijt op bed wil serveren, dan moet het bed wel een beetje kunnen meewerken.
Een elektrieke motor dus.
Zodra het hele bed in elkaar gezet was, ging ik het meteen proberen. Bart nam de foto en complimenteerde me nog met de leuke bedlampjes. Dat die lampjes er maar tijdelijk hangen, want nog afkomstig zijn uit het bordeel, dat zag hij niet aankomen.

Vlak voordat Bart klaar was, werd hij gebeld. De chauffeur was alweer uit het ziekenhuis ontslagen en wilde weten of hij nog wat middag-ritjes kon rijden. Eind goed, al goed.
Toen iedereen weg was, ben ik een tijdje op bed gaan liggen. Gewoon wennen aan de nieuwe situatie. Ik kon me nog alsof het pas vorige week gebeurd was herinneren dat ik gipsplaten tegen het plafond geschroefd heb, ik zag de Polen nog beulen met al het stucwerk, het leek pas gisteren dat het hele zaakje groen gespoten werd, en nu lag ik plotseling op een bed in onze eigen nieuwe slaapkamer. Het was vreemd.

Na een tijdje gelukzalig gelegen te hebben, maakte ik een rondje door de kamer. Het bed werd vanuit elke hoek bekeken. Alles klopte. De kleur groen paste prachtig bij onze groene muur, de stopcontacten aan weerszijde zaten op de perfecte plek, de schakelaars voor de leeslampjes waren onder handbereik. Het enige waar ik nooit van te voren aan gedacht had, was de dikte van een headboard. Maar liefst 20 centimeter dikke luxe. Daardoor staat het bed nu net iets eigenwijzer schuin voor de deur van de badkamer dan voorzien. Maar hee, het is toch niet zo heel erg als er eens iets niet helemaal volgens plan uitpakt?

Zoals Annie al zei toen ze de foto’s zag: “het is net een hele mooie hotelkamer”. En zo is het. We zijn werkelijk geluksvogels.