Echt waar? Zes jaar alweer?

Ja mensen, de tijd vliegt voorbij. Vandaag, zes jaar geleden, 11 april 2016, stonden we blond en bleu aan het begin van ons huizen avontuur. Annie stak voor het eerst de sleutel in haar eigen sleutelgat.

En kijk nou eens hoe toevallig. Vandaag, 11 april 2022, kon ze weer een sleutel omdraaien.

Van het sekstheater. Tot gisterochtend hadden belanghebbenden kans om tegen onze omgevingsvergunning te protesteren, vanaf vandaag is de vergunning onomkeerbaar officieel.

De verbouwing is begonnen!

Het afgelopen weekeind moest er daarom nog hard gewerkt worden. Teamwork. We moesten aan gaan geven wat er gesloopt moest worden, en wat er bewaard zou blijven. En we moesten uitzoeken hoe de stroom in het achterhuis aangesloten was.

Om te weten of er stroom op een stopcontact stond, had Annie uit de serie gereedschappen de föhn gekozen. Bouwvakken is leuk, maar wel graag een beetje in stijl.

Ze vertrok naar het donkere achterhuis, en ik deed een voor een de schakelaars en stoppen aan en uit.

Annie tastte af en toe in het duister: “Is die TL bak nou aan of uit? Hoe bedoel je “hij knippert?””

Vreemd dat de verlichting in de hoofdzaal bleef branden terwijl de stop uit was.

Na een tijdje hadden we de elektra onder controle.

Het werd tijd voor het echte werk. We moesten aan de slopers aangeven waar de sloopgrenzen zouden komen. Ik had daar de afgelopen dagen al flink op zitten puzzelen, en bedacht hoe we dat het best konden aanpakken.

Eerst roerde ik een oud potje menie wat al bijna zes jaar in de kast stond eens lekker op.

We begonnen bij de achtermuur. Daar wordt de bovenste helft van afgebroken. De onderkant blijft voor een gedeelte als tuinmuurtje staan, en gaat uiteindelijk verder als normale houten schutting.
We zetten de steiger buiten, en ik tekende met de waterpas de bovenkant van de muur af.

Daarna boorde ik op die lijn een aantal gaten, zodat je binnen ook kon zien waar je buiten was.

Het einde van de buitenmuur laten we een beetje grillig verlopen. Alsof het een oude ruïne is. Daarvandaan begint de houten schutting. Ik schilderde alle lijnen met menie. Voor zichtbaarheid als het weer gaat regenen.

Toen kwam het echte rekenwerk. Dak en vloer moesten uitgetekend worden. We begonnen bovenop ons washok. De achtermuur van ons washok blijft namelijk staan. Die muur gaat verlengd worden, en wordt dan de achtemuur van het nieuwe appartement. Het is het mooist als dat één rechte lijn gaat worden.

Annie ging met het uiteinde van een touwtje op de hoek van het washok zitten, ik liep met het touwtje naar de toekomstige hoek van de toekomstige slaapkamer.

We spanden het touwtje aan, en met de menie schilderde ik er een streep langs, op het dak.

Het lolligste stuk kwam daarna, maar daar hebben we helaas geen foto’s van. Ik boorde een stel gaten, precies op de lijn. Met mijn laser-waterpas scheen ik een piepklein laserpuntje door het gat naar beneden. Annie zat in het theater, en moest proberen het puntje te vinden. Waar het puntje was, daar moest ze een stukje tape plakken, met een kruisje er op. Maar omdat het puntje nogal klein was, en sommige gaten van het dak via de isolatie en het plafond soms wat schuin waren, zijn we denk ik wel een half uur op en neer aan het schreeuwen geweest. “Ik zie niks…, ja ik zie iets…, hou nou stil…, nee, nou is het weer weg”.
Maar uiteindelijk waren de punten gezet.

Ik ging me nu concentreren op het binnenwerk. Ondertussen nam Annie de tuin onder handen. Alle planten, potten en andere spullen moesten natuurlijk ook weg. Het is eigenlijk heel gezellig, dat al dat groen nu voor onze keukendeur staat.

Nu we wisten waar we het dak gingen doorzagen, was het makkelijk om ook een lijn op de vloer te zetten. De vloer wordt 37 centimeter korter dan het dak. Want er komt een muur van 37 centimeter dik voor te staan. Eerst maar eens Annie’s punten op de vloer met een laserstraal verbinden. Daar dan 37 centimeter vanaf trekken. Netjes markeren.

De nieuwe lijn gaat ook met menie geschilderd worden. Maar omdat de vloertegels de sloop vast niet overleven, is die menie lijn over een weekje misschien niet meer zichtbaar. Daarom heb ik voor de zekerheid langs de lijn een flink stel gaten dwars door tegel en beton heen geboord. Die blijven altijd zichtbaar.

Einde dag was alles klaar. Daarna was het best wel spannend. Dat je weet dat je niks meer kunt voorbereiden en dat de slopers de volgende dag om 06:30 (jazeker, HALF ZEVEN) op de stoep zullen staan. We gingen heel braaf al om 10 uur naar bed.

Vandaag was het dan zover. Eerste kennismaking, uitleggen wat alle menie lijnen te betekenen hebben, de eerste koffie met de mannen, de eerste verhalen horen over een mislukt huwelijk en een collega die in een stortkoker gevallen was, toet toet de eerste puincontainer.

Daarna ging alles razendsnel. De mannen begonnen met het werk, ik ging ontbijten. Ik had nog maar net mijn ontbijt op, keek eens om het hoekje, en herkende het “ontmoetingsplein” al niet meer terug.

Een uurtje later werden de blootliggende leidingen al weggezaagd, de CV kast en hele stukken muur lagen al in de container.

De heren houden duidelijk niet van lantefanteren. Rond 12:00 was ook de bovenverdieping al aangepakt. Ons voormalig gay-zaaltje had een soort airco-unit. Die bleek met wat kauwgum en plakband in een oud raam gemonteerd te zijn. Er was een gat in de vloer gemaakt waar de zooi door naar beneden gegooid werd.

Op de muur naast het raam kwam het schakelaar-aansluitschema tevoorschijn uit de tijd dat deze etage de toegang tot het eerste balkon was. Rond 1919 opgeschreven.

Er zit ook een deur in deze buitenmuur. Dat moet de deur naar het eerste balkon zijn. Op een archieffoto uit 1965 is hij linksboven te zien.

Als u inmiddels verdwaald bent: de linker muur van de bioscoop is nu de tuinmuur waar ons groene hek in zit. Waar we gisteren onze menie lijnen op hebben geschilderd. Ons hek zit ongeveer naast het eerste wandlampje. De bioscoop zelf stond in de huidige grote tuinen die achter ons huis liggen.

De toekomstige tuin werd meteen maar even gesnoeid. Kleine moeite.

We kregen ook nog een inspecteur over de vloer. Hij zag geen bijzonderheden, ook niet nadat hij de mannen aan een kruisverhoor onderworpen had. Zijn aanbod om mee te helpen werd door de mannen beleefd afgewimpeld.

En toen… ja toen werd het stil. Klokslag half vier wandelden de slopers weer naar buiten.
Ik ben er een heel klein beetje beduusd van. Ik ben in elk geval blij dat ik al dat werk niet zelf hoef te doen. Eerst maar weer eens een nachtje goed slapen, en dan ziet bouwbegeleider Haak morgen wel weer wat de nieuwe dag hem brengt.
Oh ja, en allemaal de groeten van Annie, die al deze pret gemist heeft, omdat ze een multinational aan het besturen is vanaf haar kantoor bij station Sloterdijk.