Denkers en doeners

Gisteren waren we al even in Haarlem geweest, om wat spullen neer te zetten en te kijken hoe het er voor stond. Voor ons gevoel zijn we er namelijk eeuwen niet geweest. Terwijl het feitelijk slechts om een weekje ging.

Vanmorgen eerst een rondje hardgelopen in het ijskoude Vondelpark. Ik ben inmiddels al mijn ritme’s, disciplines en regelmaat kwijt, en door het hardloopschema weer in te programmeren, trek ik mezelf hopelijk weer ‘op het rechte pad’. Alhoewel. Ik vind zelf niet dat ik momenteel op een krom pad zit. Alhoewel, het is wel krom, laten we zeggen ‘het meandert’ maar dat levert ook een hoop inzichten op.

Over inzichten gesproken. Hessel had niet echt een klus voor mij, maar ik ging wel mee, omdat ik dan lekker kan studeren zonder wifi en dus zonder afleiding. Komt bij dat Hessel het leuker vindt met z’n tweeën dan alleen. Plus dat ik soms bij kan springen indien nodig. Ik had dus mijn studieboek meegenomen, en twee leesboeken voor als ik einde dag geen zin meer zou hebben.

Stephen Fry kan ik erg aanraden als vrolijk tijdverdrijf en ‘Houden van wat je haat’ moet ik nog verder uitlezen, het gaat over ‘leren omgaan met interne en externe vijanden’. Niet dat ik er zoveel heb, maar het is altijd handig het boek gelezen te hebben voor je ze in grote getale tegen komt.

Autorijden was bijvoorbeeld een interne vijand van mij, omdat ik er zo gruwelijk bang voor was. Ik wist altijd zeker dat de mensen die achter mij reden, mij stom vonden. En daarom werd ik heel zenuwachtig van auto rijden. Inmiddels is dat gek genoeg helemaal weg. Vorige week ben ik bijvoorbeeld helemaal naar het centrum van Rotterdam gereden. Ik parkeer zelfs achteruit in, in het centrum van Amsterdam (daar zijn heel veel mensen die achter je rijden en je stom vinden!!). Het verbaast me elke dag, dat een angst die zoveel jaar zo’n stempel op me drukte, zonder bewuste pogingen daartoe weg is gegaan. Enkel door twee weken telkens dezelfde route te rijden. De angst ijsklont die in me zat is zeg maar water geworden en toen verdampt. Zomaar. Omdat het kon. Ok. Ik zal er niet meer over schrijven maar het is dus elke dag een vreugde om de auto te pakken en als Hessels ‘chaffeur’, zeg maar ‘courreur’ hem naar de werkplek te brengen.

Tijdens zijn verblijf in Portugal had Hessel contact opgenomen met Duyts, het constructiebedrijf, om door te laten rekenen hoe het allemaal moest zijn qua latei of stalenbalk. Duyts is deze dagen superdruk, maar inmiddels hebben we een totale berekening. We gaan een stalen balk plaatsen. Dat is voor iedereen beter. Ook is Hessel tijdens zijn afwezigheid een ‘cursus’ aan het doen zoals hij zelf noemt, om nog beter 3D tekeningen te kunnen maken in de toekomst. Hele avonden zit hij tegenwoordig met een koptelefoon op achter zijn computer. Dit schrijf ik niet om te bewijzen dat we heus wel met iets bezig zijn, maar voor onszelf voor later. Dat we zelf ook weten wat we eigenlijk deden.

Maar dit alles terzijde. We gaan nu echt beginnen met het blog.

Aangekomen in Haarlem ging Hessel even naar van de Boogaard om een stalen balk te bestellen. Kennelijk kan zoiets dezelfde dag al geleverd worden. Ook apart dat het zo snel gaat. Daarna tekende hij een paar lijnen op de muur, samen met zijn laser-waterpas.

Op de hoek van de lijnen die hij had getekend, op de plek waar de deur moet komen, boorde hij bedachtzaam een gat. Het is vrij lastig om met een hele lange boor recht te boren. Aan de andere kant van de muur moeten de gaten namelijk ook loodrecht zitten, zodat het duidelijk is welke sleuf er morgen gezaagd moet worden. Dus van boven..

Naar beneden

En nog meer naar beneden…

en opzij…

en toen was het klaar.

Ik ging even boodschappen doen, en was volgens mij maar een half uurtje weg. Toen ik thuis aankwam hing er een soort mist in de woonkamer. Hessel kwam vrolijk vanuit de gang naar me toe lopen. Hij zag eruit als die foto van de man die de aanslag op het WTC had overleefd. Volledig in het stof, maar in tegenstelling tot de man op die foto was Hessel wel blij. “Joehoe ik heb alvast een stuk van de muur eruit gehaald”.

Nou, superleuk. Het ging slechts om een losse kolom, maar het leverde meteen 8 zakken puin op. (Ik schrijf dit nadat ik die acht zakken met puin heb gevuld en heb afgevoerd; het is niet zo dat ik de hoeveelheid puinzakken inmiddels kan beoordelen bij de eerste aanblik op een puinhoop). Ik ging dus meteen als een ‘domme kracht’ (love it!) het puin verwijderen.

Om 13.07 was de hele muur weg en verwijderd. Das binnen m’n persoonlijke record.

Hessel berekende ondertussen met laser meet apparatuur hoe de loodrechte lijnen langs de gaten moesten lopen aan de andere kant van de muur.

Morgenochtend vroeg gaan we een grote muurzaag huren. Daarmee snijdt hij als het ware een grafzerk uit de muur, of misschien beter gezegd: een puzzelstukje. Die haalt hij nog niet weg, maar het blijft staan om de grote nieuwe stalen balk te ondersteunen. Om te zorgen dat de hele bovenetage niet instort, maakte hij vandaag ook een spanband, die werd bevestigd aan de balk in het plafond.

Inderdaad, de balk die los zweeft maar gelukkig ondersteund wordt door Jans’ construtiepoten. En zo zijn we weer terug bij Jans poten; The centre of our universe.

Ondertussen zat ik in de woonkamer te studeren aan de grote tafel.

Ik hoorde zachtjes tikken tegen het raam. Een keurige, werkelijk keurige meneer frommelde zijn keurige fiets tussen ons bankje voor het huis en de fiets van Daan de buurman. Ik wist meteen ‘dit is een klant van de buren’; een ‘doener’ dus. Gek genoeg herken je ze aan hun keurigheid. En aan het feit dat ze heel ingewikkeld met hun fiets doen. Hij deed zijn handschoenen (alvast haha!) uit en bond die op zijn bagagedrager onder het elastiek. Toen ritste hij zijn jast (alvast!) open en keek om zich heen. Het gekke is dat ik dus nog geen meter verderop zat, en hij mij niet zag. Dat komt door de lichtinval of zoiets. Mensen buiten zien niet veel van de mensen binnen. Enfin, zoals al deze mannen doen keek hij zogenaamd relaxed om zich heen en schoot toen plots in gestrekte draf hup de deur bij de buurtjes binnen. Dat kan ik zien aan de spiegeling van de ramen aan de overkant. Ik kan het voor the blog-sake niet laten een keer een klant te fotograferen, toen hij terug kwam. Dat was trouwens sneller dan ik had verwacht, al na een kwartier. Gelukkig zaten zijn handschoenen nog op de bagagedrager. Ik hoop dat er thuis een lief iemand op hem wacht.

Nadat hij weg was belde van de Boorgaard dat de stalen balken er waren. We gingen ze ophalen en mochten ze mee naar huis nemen in een winkelwagentje. Ik vond het net een scene van Van Kooten en de Bie.

Aan de balken zaten randjes waar je jezelf volledig mee open kan ritsen. Heel gevaarlijk.

Die moesten er dus eerst afgevijld worden als het ware. Hessel deed dit met een slijptol.

De vonken vlogen er vanaf! Ik snel terug het winkelwagentje naar van de Boogaard brengen. Toen ik thuiskwam was Hessel de balken in de menie aan het zetten om te beschermen tegen roest en dergelijke zodra ze in de muur zitten. Het is overdreven zei Hessel maar hij deed het toch.

Daarna werd alles klaargezet voor de dag  van morgen. Dan gaan de balken erin en de muur er uit.

Het concept van dit blog was in eerste instantie dat ik vandaag de ‘doener’ was en Hessel de ‘denker’. Maar het klopt eigenlijk niet, want ik heb vandaag ook nagedacht en Hessel heeft ook ongelooflijk veel gedaan. Zo zie je maar weer. De dingen zijn bijna nooit of/of, maar juist een combinatie. En dat is het mooie er aan.