De vis wordt duur betaald.

We beschrijven in deze blogs vooral de ‘doe-dingen’ maar er is uiteraard ook sprake van een zeer diep gevoelsleven. Daarover schrijven we niet heel veel, maar in dit blog zal ik een tipje van de sluier oplichten. Hessel woont al meer dan 60 jaar in het pand waar hij nu nog woont. Hij is er geboren. Het pand hoort bij hem en zijn familie, alhoewel het niet zijn eigendom is en de familie niet meer onder ons is. Langzaam maar zeker wordt Amsterdam steeds drukker, praten de mensen op straat allemaal Engels, wordt het onbeschofter in Zuid en voelt Hessel zich soms ontheemd. Hoewel het verlangen naar Haarlem te verhuizen toeneemt, zou je toch ook de tijd stil willen laten staan, en dat alles wat je achter laat blijft zoals het was. Het wordt heel lastig voor Hessel om echt weg te gaan uit Amsterdam; we groeien er langzaam naar toe.

Vandaag hielp het leven een beetje.

We gingen naar de Landmarkt in Noord om alle boodschappen voor de week te doen. Daar komen feitelijk nooit toeristen. Tot we vandaag toen we het parkeerplein opreden allemaal huurfietsen zagen staan. We deden onze boodschappen (het is een hele fijne winkel) en op een geven moment moest ik er met een vol mandje even door, terwijl er een aantal Spaanse toeristen in het pad stonden. Ik vroeg in het Engels “Hallo mag ik er even langs” . De meisjes deden na langdurig aandringen een stap opzij, maar een meneer die bij de groep hoorde ging recht voor Hessel staan en begon meteen een hele agressieve discussie dat zij zelf wel uitmaakten waar ze stonden en wij niks over hen te zeggen hadden (…) De sfeer werd meteen ongezellig en ik werd er ook een beetje bang van. Ze stonden later naast me in de rij bij de kassa en de man bleef in een soort engels allerlei lelijke dingen tegen me zeggen.

En waarom vraag ik me dan af? Omdat we er met een karretje langs wilden? De hele middag was eigenlijk verpest. Snel naar huis.

Toen we aankwamen in de auto herkende ik onze deur niet. Er hing een heel groot gouden bord boven de vuurdoorn met de naam van de nieuwe huurder van de onderverdieping. “Financial Boardroom Amsterdam”. Het bord was vrij lomp in de muur van het oude pand bevestigd. Overal lag rood gruis. Ook was er een totaal nieuw belbord geplaatst, waardoor het net lijkt alsof Hessel er niet meer woont. Het grote geld heeft de bel overgenomen.

Nog gekker is dat de vuurdoorn die Hessel al 40 jaar verzorgt en bijsnoeit gewoon is onthoofd. Zodat het bord kennelijk beter leesbaar is. Hessel liep eerst naar boven en ik moest nog een klein boodschapje doen. Toen ik terugkwam zag ik Hessel met een pips gezicht proberen zijn totaal geruïneerde vuurdoorn bij te knippen, alsof hij hem wilde troosten. We waren er beiden helemaal van slag van.

Nog nooit eerder, echt geen enkel huurder in alle jaren dat Hessel er woont heeft zich niet even voorgesteld, openingsfeestjes gegeven zonder eerst even te waarschuwen, borden en bellen buiten bevestigd zonder overleg, geweigerd de post even te sorteren, en zomaar vuurdoorns gekapt. Zoals Hessel dan zegt: Het grote geld denkt dat het alles kan doen, omdat ze zichzelf zo belangrijk vinden, omdat ze zoveel geld hebben.

Zo gaat het met veel dingen in Amsterdam. Niet met alles, maar wel met veel.

Hessel gaat maandag even aan de buren op de begane grond uitleggen hoe hij het graag gehad had willen hebben. Ben blij dat ik de buren niet ben…

Het afscheid nemen doet dus best pijn, ook al wil je ook best weg.

De vis is inmiddels gaar, en wij gaan lekker eten.

Fijne avond allemaal!