De badkamervloer (en meer…)

Sommige dagen gebeurt er haast niks, en op andere dagen buitelen de leuke ontwikkelingen over elkaar heen. Dit was een buiteldag.

Het begon reuze gezellig met bezoek. Evelyn Hess was voor heel eventjes helemaal uit het verre Portugal naar Nederland gekomen. Ze moest vandaag in Hillegom zijn, had geen auto om daar te komen, en dan ligt Haarlem wel heel verleidelijk handig op de weg. Ik heb haar in Amsterdam opgehaald, en samen zijn we naar ons huis gereden. Annie en ik kennen Evelynes huis in Portugal op ons duimpje, want we mogen daar met enige regelmaat op de kat passen, maar Evelyn was nog maar één keer eerder bij ons thuis geweest, toen de puinhoop nog een echte puinhoop was. We hadden honderduit bij te kletsen, en het was leuk om weer eens de “Grand Tour” door ons huis te kunnen geven. Ik geloof dat we volgens Evelyn lekker bezig zijn.

Nou hadden we nog wel gesprekstof genoeg voor een lange en uitgebreide koffie sessie, maar ik was toch ook een beetje onrustig, want de mannen van de Granietzuil zouden langskomen, ergens aan het begin van de middag. Daarom hebben we toch een tikkie haastig afscheid van ons huis genomen, en de tocht naar Hillegom voortgezet. Daar heb ik Evelyn afgezet, en ben ik weer terug naar huis gereden.
Ik was nog maar net terug binnen de gemeentegrens van Haarlem, en reed de gracht bij ons om de hoek op, toen de telefoon ging. De Granietzuil. Dat ze vroeger dan verwacht in Haarlem waren. Ik reed op de seconde precies gelijk met hun vrachtwagen het begin van onze straat binnen. Knap stukje timing!

Het is elke keer weer fascinerend om te zien hoe hun bedrijf werkt. Een geoliede machine. Het zijn hoekige mannen, waarmee moeizaam te communiceren valt. Sommigen zijn niet heel erg hoog geschoold, anderen spreken alleen maar een buitenlandse taal, een enkeling lijkt nog dronken van gisteren te zijn, maar ze weten precies wat ze te doen staat. Terwijl buurman Mel vanuit zijn portiek nieuwsgierig staat toe te kijken, zijn de twee “straatwerkers” keihard bezig om enorme bergen zand, cement, een paar flinke handen kunststofvezel en een scheut water door elkaar te mengen in een vooroorlogse machine. (foto boven)
Vanuit die machine loopt een vuistdikke slang naar een driepoot die voordat ik met mijn ogen kon knipperen al in de badkamer opgesteld was.

Ondertussen heb ik met de man die straks een uurtje op zijn knieën in de badkamer zal liggen ons plan doorgesproken. Het was dezelfde prof die ongeveer een jaar geleden ook onze gang gestort had, en de gang ligt er nog piekfijn bij. Hij doet zijn hele werkzame leven eigenlijk niets anders dan badkamers leggen, vertelde hij. Hij verheugde zich op onze badkamer, omdat daar midden op de vloer een stuk op afschot gelegd moest worden. Lekker moeilijk!
Terwijl hij in vloeiend Turks iemand door de telefoon stond uit te schelden, stroomden de eerste paar kuub zand-cement al uit de driepoot.

Machtig mooi, dat zand-cement. Met een grote schep wordt er eerst hier en daar een ruwe laag neergesmeten, en niet veel later wordt dat al met de precisie van een horlogemaker in de randjes uitgestreken.

Hij begon bij onze douchegoot, en werkte van daar uit schuin omhoog naar het niveau waarop de rest van de vloer moest komen te liggen. Eerst legde hij met zijn waterpas een dikke rand aan de buitenkant van de badkamer, en daarop werd de rest van de vloer afgereid.

Binnen een uur was hij klaar. Op zijn knieën in de deuropening liggend streek hij de laatste centimeters glad.

Let in bovenstaande foto vooral op ons stukje vloer bij de douchegoot. Anderhalve centimeter afschot op 75 centimeter lengte. Precies de 2% verloop die ideaal is voor de stortvloed die straks uit onze douche gaat komen. Gewoon zonder extra hulpmiddelen gemaakt, uit zijn losse pols. Vaklieden! Ik had de nodige foto’s gemaakt, maar toen hij klaar was, pakte hij zijn telefoon, en maakte zelf ook een foto van onze vloer. Ik vroeg of hij dat altijd deed, zijn vloeren fotograferen. Nee, dat deed hij haast nooit. Maar onze badkamer vond hij zo origineel en de douche was zo moeilijk geweest, dat wilde hij zich later nog kunnen herinneren. Hoe schattig was dat!

Toen de Granietzuilers weer vertrokken waren, was ik dermate onder de indruk, dat ik me er niet toe kon zetten om zelf ook nog iets te gaan verbouwen. Tijd voor een leuk verzetje.

We gaan op Kerstavond mijn oudste vriendengroep in ons huis ontvangen. We hebben die avond als traditie. We eten dan steeds bij iemand anders een uitgebreid kerstmaal. Dit jaar zijn wij aan de beurt. Hartstikke leuk natuurlijk, maar het behoeft nog wel wat organisatie om 8 man in feestkleding een copieus maal in onze bouwplaats te kunnen serveren. Om te beginnen, waar zitten we dan eigenlijk op?

En zo was ik rond vier uur bij Rataplan. Onze lokale kringloopwinkel. Twee ritje later had de woonkamer een facelift gekregen. We hebben er sinds vanmiddag een rode bank met gouden streepjes bij. Voor 20 Euro.

Onze grote tafel heb ik tot maximale lengte uitgetrokken. Daar hebben we nu 4 extra comfortabele stoelen bij. Twee in zwart leer, en twee beige suède stoelen met gouden nopjes. Samen 50 Euro. Het gaat echt al een beetje op een gezellig huis lijken.

Een heerlijke dag!