De Amsterdamse waterleidingduinen en onze verwarming

Deze blog gaat over de Amsterdamse waterleidingduinen en onze verwarming. Ik had eerst als heading gekozen de tekst “M’n leukste buur: de Natuur!” maar indachtig de aandachtspuntjes van Karen en Paul op mn vorige blog noem ik het nu “de Amsterdamste waterleiding duinen en onze verwarming”. Ik moet zeggen: met beiden gaat het erg goed!

Toen we begin van de middag ons huis binnen kwamen, voelde het zelfs een beetje benauwd aan. De vloer is heerlijk warm en ik heb er voor de lol even uitgebreid op gelegen. Soort engel in de sneeuw, maar dan anders.

Gelukkig vond Hessel het ook te warm. Dat scheelt me weer een gevoelentje van spanning, want Hessel en ik lijken in veel dingen op elkaar; op een ding zeker niet: alles mbt verwarmingen.

Waar ik opgroeide was het zo dat in de winter de tussendeur dicht ging en als je groot oppervlakte nodig had voor je playmobile, dan mocht je wel in de voorkamer, maar daar was het dan wel heel erg koud. Op de kinderkamers werd niet echt lekker gestookt: je kon een extra trui aan doen. Extra deken, extra sokken, dat werk. We bespaarden zo geld, teveel luxe was voor niemand goed, van die dingen.

Niks mis mee, maar je raakt het je leven niet meer kwijt. Evenzo: het dichtdoen der deuren. Ik ben opgevoed met dat je altijd de deur dicht doet. Om de warmte binnen te houden, maar ook, tja, #omdathetkan denk ik. Als ik een deur zie doe ik ‘m dicht.

Hessel is totaal tegenovergesteld. Die vindt het een fijn gevoel als alle deuren open staan. Hij loopt het liefste op blote voeten en ook in de winter thuis in een poloshirt, en stookt op 23 graden. In een klein huisje. Ik suggereerde aan het begin van onze relatie wel eens iets over deuren dicht en extra trui aan plus sokken. Maar als je het leuk wilt houden stop je daar op een gegeven moment mee.

In stilte had ik spanning over de verwarming in Haarlem. Stel dat Hessel serieus de boel zou opstoken als een subtropisch zwemparadijs, dan zouden we dat wellicht niet vol kunnen houden. Het is gewoon te groot. Dus. Inwendig zachte ik van verlichting toen hij vanmiddag zei: ‘nou, dis wel erg benauwd haast bijna he’. Ik antwoordde: “o, vind je? Ik ben wel blij dat we nu weten dat ’t überhaupt mogelijk is” ha hahahaha.

En toen: naar de Amsterdamse Waterleiding duinen. Dat is vrij dicht bij ons nieuwe huis, althans, dichter bij dan vanuit Amsterdam. Vorige week zijn we er eventjes geweest, maar weggeregend. Nu liepen we 2.5 uur door de meest bizar mooie natuur. Heel af en toe kwamen we andere mensen tegen, maar vooral veel reetjes.

Zo schattig. Ze moeten afgemaakt worden etc, want het zijn er teveel, maar dat doet er niet toe. Het was heerlijk zo in de lentezon. Inmiddels ligt er hier in de pan een heel lief lamsnekje in een schattig klein stoofpannetje te sudderen… Ik vond het zelf ook niet zo passend na vandaag. Maar enfin. Het moet. Heel fijne avond en week iedereen.