Dag 2020!

Op mijn Linkedin heb ik als tegenhanger van alle waarschijnlijk veelal verzonnen ‘succesverhalen’ een post geplaatst van het hondje Snoopy die op zijn typemachine schrijft “Dear 2020, first of all I would like to let you know I’m typing this with my middle finger.” Want zo’n jaar was het feitelijk wel, met al die afschuwelijke Corona.

We weten van sommige van onze lezers die heel zwaar Covid hebben gehad, die zakelijk tegenslagen hebben, die ziek zijn of andere Corona gerelateerde zorgen hebben of hebben gehad. Het was waarschijnlijk voor veel mensen een heel raar, stressvol en misschien wel verdrietig jaar. En tegelijk een jaar met allerlei wonderlijke wendingen. In de stilte van de quarantaine vonden wij het vooral heel erg druk. Elke week was er weer een nieuwe verrassing of iets onverwachts waarop ingespeeld moest worden. Wij zijn er best moe van. Jullie waarschijnlijk ook.

Los van alles hierbij gewoon een happy go lucky blog, met allerlei fait divertjes. Misschien slaat het wel als een tang op een varken ten aanzien van hoe je je nu voelt, maar misschien is het even een klein stukje verstrooiing op deze op een na laatste avond van het wonderlijke jaar 2020.

Hessel en ik moeten in alle eerlijkheid en zakelijke tegenslagen toch zeggen dat 2020 misschien wel ons leukste jaar ooit was. Of zeiden we dat vorig jaar ook al?

Het beste was uiteraard dat we zijn verhuisd. Hessel heeft tot onze eigen verbazing nooit meer heimwee naar Amsterdam gehad. Af en toe als hij nog in zijn oude buurtje naar de tandarts moet, vraagt hij zich af wat hij daar toe zoeken heeft. Het huis, de stad, de omgeving; alles bevalt zo goed dat we alleen maar hebben genoten en niks meer hebben gedaan qua verbouwen. Dat laatste had ook een tikje te maken met het feit dat er even geen budget over was en er wegens Corona ook geen extra bouw budget binnenkwam natuurlijk.

Wat deden we dan wel?

Een high light voor mij persoonlijk begon op 3 oktober. Al heel lang zou ik graag paard willen rijden, of althans een paard willen aaien, dan wel er dichtbij staan. Tegelijkertijd was ik zo vreselijk bang voor paarden. Ooit had ik dat wel eens tegen Hessel gezegd, maar het was verder geen thema in mijn of ons leven. Tot op mijn verjaardag. Hessel was bij drie maneges langsgeweest -zonder dat ik het wist- en had een paardrijles voor mij geboekt bij de meest geschikte manage. Als zou blijken dat ik enkel een uur op 3 meter afstand van het paard zou willen staan, mocht dat ook. Het was adembenemend. In het duingebied van Bentveld. De rust en vredigheid van de omgeving; het is werkelijk fantastisch.

Half oktober besloot ik nog een les te nemen. En de week daarop nog een. En nog een.

• 

• 

• 

• 

En toen kwam de week dat ik echt voelde dat ik dit wilde leren en was dus een echte paardrijbroek nodig. Dus we gingen naar een paardrijwinkel.

Ik zocht een broek uit en ook een cap. Die laatste heb ik de rest van het weekend niet meer af gedaan. We hebben een hele serie foto’s van dingen die je thuis kan doen met een cap op. Ik zal u er niet mee vermoeien.. behalve met deze: wakker worden en meteen je cap op zetten.

Inmiddels kan ik al bijna zonder longe rijden. Ik denk dat ik morgen echt ‘los’ ga. Op Robin Hood.

• 

• 

Dit alles is mede mogelijk gemaakt eigenlijk, omdat de jongste broer van mijn moeder totaal onverwacht is overleden. Zomaar in zijn slaap. Hij heeft de neven en nichten een bedrag nagelaten, en dat helpt ons onder andere de Corona periode door, en maakt het dus ook mogelijk dat ik leer paardrijden. Het is droevig dat ik hem hiervoor niet meer persoonlijk kan bedanken.

Hij ligt erg mooi op een terp in Dokwerd begraven, op de plek die hij zelf al had uitgekozen lang geleden.

Terug naar Haarlem. Deed Hessel dan helemaal niks?! Natuurlijk niet! We vierden ook zijn verjaardag voor het eerst in Haarlem.

We rennen zo vaak we kunnen op het strand of langs het Spaarne…

De boekenkasten zijn (bijna helemaal) blauw geschilderd door Hessel. Dat is nogal een klus, maar het is zo’n waanzinnig ander gezicht!

We waren ook druk met het vieren van Sinterklaas. Voor het eerst in ons eigen huis.

En we deden aan een soort van Corona-Kerst met in ieder geval wel een echte grote boom, die we nog net voor de lock down naar binnen sleepten.

Het kerstdiner zelf, met vrienden, ging niet door op onze vaste 24ste; wij aten gewoon vegetarische chili in de keuken..

Het eten bij mijn ouders de eerste Kerstdag maakte alles weer goed.

Ondertussen heeft Hessel ook de grijze Citroen verkocht. We vonden het erg zielig, maar hij heeft een hele leuke nieuwe eigenaar -kunstenaar uit Haarlem- die er zo gelukkig mee is. Iedereen blij dus.

Na vier maanden wilde ik zo ongelooflijk graag dat de vloer in de woonkamer ook weer eens gedweild zou worden. Hessel wil liever niet dat ik dat doe, omdat de vloer gevoelig is… Maar zelf heeft hij er ook niet altijd zin in, met name omdat het ongeveer een dag in beslag neemt.

Alle spullen moeten naar de ene kant van de kamer…

Daarna ging Hessel de lelijke plekken bijwerken met de schuurmachine, stofzuigen, alles dubbel dweilen, alle spullen naar de andere kant van de kamer, alles terugzetten…

• 

• 

• 

• 

Je bent er zo een dag mee bezig en dan de volgende dag de bovenverdieping… We waren samen wel heel blij toen het gedaan was. Gaan we fris en schoon het nieuwe jaar in.

Over de vloer gesproken. We hebben vorige week voor een prikkie een kelim op Catawiki gekocht. Het was namelijk erg bloot in de zithoek. Vandaag werd de kelim opeens vroeg in de ochtend bezorgd. Het voelde iets donkerder dan we hadden gedacht. Wel erg gezellig voor in de winter. Maar niet geraffineerd genoeg bij het behang. Maar wel lekker qua kleur bij de kast. Kortom: we zijn er nog niet uit. Ooit, misschien morgen, als we de lotto winnen, kopen we de bank en de stoelen en het kleed conform de instructies van Stock. Voor nu is dit helemaal prima. Mijn moeder kwam nog even langs en vindt het in ieder geval qua akoestiek een zeer grote verbetering! Dat alleen al is winst. Plus te bedenken dat we half januari de nieuwe gordijnen krijgen…

Nu we het toch over inrichting hebben, het meest bijzondere nieuwe item is toch wel ons eerste kunstwerk. We hebben dit van Jan en Saskia Verburg gekregen. Jan is kunstenaar en heeft ooit, lang voor hij ons en onze keukenvloer kende een werk gemaakt met een grafisch patroon. Exact onze keukenvloer. En het is in mijn lievelingskleur blauw. Het hangt inmiddels boven het fornuis en het is werkelijk geweldig. Jan en Saskia zijn sowieso veel in onze gedachten, maar nu dus helemaal.

Dan nog wat flora en fauna. Want de natuur is in ieder geval wel opgeknapt van de Corona. Wij merken dat ook aan de plant die we van mijn schoonzus kregen. Die doet het geweldig goed. Van mijn moeder kregen we met Sinterklaas vogelvoer. Eerst gebeurde er niks, maar sinds kort hebben we elke dag rond 11.00 uur een Vlaamse gaai en een Roodborstje in de tuin.

• 

• 

Over die tuin gesproken. Dat was al anderhalf jaar ‘een dingetje’. Stel dat het sextheater zou stoppen en de eigenaar zou willen verkopen, dan liepen we het risico op een Air B&B of iets anders gruwelijks op 20 cm afstand van ons slaapkamer raam. Ooit maakten we hier wel eens een grapje over. Totdat het lachen ons verging en bleek dat de eigenaar inderdaad wilde verkopen, hij was volgens hem in gesprek met een projectontwikkelaar. Dat leek ons een buitengewoon slecht idee. Temeer daar wij met hulp van onze familie al eens een balletje hadden opgegooid anderhalf jaar geleden. Die bal rolde al die tijd wel zo’n beetje voort (dit is de zeer korte versie van het verhaal) maar kwam niet tot stilstand.

Afgelopen periode was Hessel druk bezig samen met mijn broer om de boerderij van mijn overleden oom te verkopen toen opeens de eigenaar van het sextheater belde. Hessel nam op en hoorde hem zeggen “Ja, uhm, over dat bod van jullie. Ja, uhm. Nou, ik doe het”. Plotsklaps was Hessel helemaal vastgoedmagnaat in de dop. met allerlei telefoontjes, contracten, uitzoekwerk etc.

Het idee is dat het voorpand een appartement wordt, en het achterpand wordt gesloopt. Dat wordt tuin.. Zodat wij nooit in ons leven meer stress zullen kennen van ‘eventueel gedoe achter’. Hoe een zaligheid is dat.

Wat er in resulteerde dat we vandaag met mijn broer, de eigenaar en de notaris in een zoomcall zaten. Ik was bij de notaris op kantoor om te tekenen namens de familie.

Ik zag dit (de notaris durfde ik niet te fotograferen, ik nam snel een foto toen ze even weg was):

En de anderen zagen dit:

En zo kwam het dat de familie Bos nu de gelukkige eigenaar is van een heus Sex theater. De vorige eigenaar gebruikt het nog een jaar. Volgend jaar volgt rond deze tijd volgt de daadwerkelijke overdracht van het pand. Begin februari starten we dan de verbouwing. Mogelijk dat we dan een nieuw blog beginnen met de titel “Binnenkort bij u in het theater”. Dat wordt trouwens een aanzienlijk korter blog, want we gaan er heus niet weer vier jaar over doen..

We hopen dat iedereen een goed Oud en Nieuw heeft morgen maar bovenal een gelukkig, voorspoedig en liefdevol 2021. Een jaar waarin we elkaar weer kunnen ontmoeten, bij elkaar op bezoek komen, misschien zelfs knuffelen. Wie weet wat voor mooie dingen dit nieuwe jaar zal brengen…

Vol vertrouwen stappen wij dit jaar met jullie in.

Heel veel liefs,

Anneke en Hessel,