Cirque du Soleil

Hessel deed vandaag afschuwelijk enge dingen en vindt dat ik me aanstel, maar dat is niet zo. Gisteren heeft hij doorgewerkt aan de balken. (Van Monique begreep ik dat het totaal onduidelijk is hoe ik dat allemaal beschreef in een eerder  blog, maar ik kan het niet beter.) Vandaag gingen we de dingen doen, die makkelijker met z’n tweeën kunnen.

Om even een duidelijk beeld te scheppen (althans dat probeer ik..): een hele tijd geleden had hij de ene helft van de slaapkamer al opgehoogd. Maar nu we bij de ander helft merken dat de basis niet helemaal loepzuiver ligt, wil Hessel ook aan die ‘eerste’ kant nog extra aanpassingen doen. Punt is dat daar de plankenvloer al op ligt, die hij eigenlijk niet weg wil halen. Er was maar een oplossing: de planken opwippen, er snel hout onderleggen zodat ze schuin bleven staan en vervolgens opleggers voor op de balken zagen.

Vervolgens gingen we plankjes zagen van 4 meter lang en oplopend van 0 cm tot 0.5 cm dik. Alsof je een heel lang vel wc-papier aan het doorzagen bent. Het is enorm precisie werk, en ik kan er weinig over schrijven omdat het feitelijk mijn pet te boven gaat. Ik hield dus enkel het hout vast en assisteerde zoveel ik kon.

Afschuwelijke was ook dat Hessel met zijn handen heel dicht bij het zaagblad zat steeds, om het dunne hout te begeleiden en dat ik in stilte bad dat er maar geen vingertje of pols te dicht langs het zaagblad zou glijden…

Daarna liet ik Hessel rustig een tijdje boven van alles doen en uitmeten. Daar zijn verder geen beelden van. Tot het moment dat ik hem hoorde zeggen: “klik alles klopt” en hij stralend naar beneden kwam. Zelf de vloer van de ooit gestorte douche in de logeerkamer is op exact gelijke hoogte als de vloer zometeen zal zijn inclusief vloerbedekking.

De vloer ziet er trouwens momenteel zo uit. Je kan alleen op de grote balken lopen als een acrobaat. Hou dat in gedachten bij de rest van dit verhaal.

We gingen door met de laatste grote balken, die naast en aan de zijkant van de douche. Ik stond paraat om schroeven, waterpassen, hamers en dergelijke aan te geven, terwijl Hessel op twee plankjes boven de grond de balken plaatste en vast schroefde.

Meestal kon ik het amper aanzien.

Vooral omdat hij zo dicht op het stukje moet werken waar hij zelf zat…Een keer teveel naar links of rechts zitten en je kiepert om..

Deze dagen moet ik heel vaak denken aan een verhaal, waarvan ik niet eens meer zeker weet of het echt gebeurd is. Er was een orthodontist in Aerdenhout of Heemstede. Die ging met pensioen. De eerste dag na zijn pensionering ging hij zelf een boom snoeien met een kettingzaag. Hij zat op een tak in een boom, met die grote zaag. In de verte hoorde hij de telefoon gaan. Hij draaide zijn hoofd om, om even te kijken of zijn vrouw de telefoon hoorde (een soort reflex) en sjak. Zaagde zijn eigen hoofd er af. Einde orthodontist. Zo makkelijk kan het gaan.

Maar zo niet bij onze Hessel. Die werkte zeer secuur en geconcentreerd door. Tot we eindelijk om 18.00 uur helemaal klaar waren. Toen bleek dat de berekeningen van het ingekochte hout exact klopten. Er is geen hout meer over en er was ook geen hout te weinig. Hoe apart is dat! Of zoals Hessel zei: daar krijg ik nou echt een kick van.