Babbelblog

Allereerst een heel gelukkig nieuwjaar gewenst voor jullie allemaal. Met voorspoed, gezondheid, harmonie voor ons allen.

Het jaar begon voor mij supergoed. Dat had te maken met significante verlaging van stress en de toename van tijd om samen met Hessel in ons nieuwe huis te zijn. De afgelopen maanden heb ik eigenlijk te hard gewerkt en had nauwelijks tijd voor iets anders of mezelf. Dat heeft ook iets heel leuks, want het geeft een kick, maar als zo’n periode te lang duurt, slaat het om naar iets lelijks. Heel blij ben ik dus dat nu net voor dat punt het qua werk een beetje normaler lijkt te worden. Met als eerste lichtpunt dat ik gewoon weer op vrijdag vrij (doch bereikbaar) ben. Die bereikbaarheid is ook relatief, want het geluid van je mailbox op je telefoon kan je tijdelijk uitzetten.. Donderdagavond na yoga viel ik dus in slaap met het idee dat ik eerst uit zou slapen tot ik een ons woog en vervolgens zouden we naar Haarlem gaan. Samen.

Ik bleek echt wat aan de dag te hebben, want was om 6.30 al klaar wakker… Het was nog donker buiten. Op het journaal zag ik dat er 120 containers met spullen in de Waddenzee zijn gevallen. En wat me vooral opviel op de beelden is het soort spullen. Het lijkt mij allemaal goedkope nare meuk waar feitelijk niemand echt op zit te wachten. Ik zou zo naar Ameland willen gaan om het hele weekend te helpen opruimen, ook omdat ik voor 2019 als voornemen heb alle Waddeneilanden te bezoeken. Echter in 2018 was het voornemen om de opleiding Mediation af te ronden en daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Maar misschien kan ik het combineren; lekker gaan studeren op een Waddeneiland. Om terug te komen op de inhoud van de containers: ik had al besloten in januari te consuminderen. Maar first things first: Hessel haalde me op rond 11.00 om samen naar de Bouwmaat te gaan.

Hessel zat deze week een piepklein beetje in zijn maag met mijn mededeling dat ik graag vandaag mee wilde. Hij wacht namelijk op de vloer voor de slaapkamer en zodra die er (hopelijk snel na het weekend) is, gaat dat project van start. In de tussentijd past het dan niet in het hoofd om een ander groot project te starten, welke dan halverwege gestaakt moet worden, als de vloer binnenkomt. Open eindjes…daar doen we niet aan.

Maar wat echt beter is samen dan alleen is grote platen materiaal halen. Zoals gips en OSB (oriented strand board)-platen. (Zeg maar: vloerplaten, die ook op de muur kunnen). In de auto naar de Bouwmaat stelde ik vrolijk vast dat het met Trump nu toch snel gedaan zou zijn, omdat de beurzen zo kelderen. En dat Mueller volgens mij lekker bezig is. Nou, dat ziet Hessel heel anders. Het USA-democratisch stelsel is gewoon rot, dat 10 nare boeren hetzelfde kunnen besluiten als een stad vol weldenkende mensen en we mogen inmiddels wel stellen dat het kapitalisme definitief heeft gewonnen etc. Ik besloot de moed er toch in te houden en maakte om te beginnen een foto van mezelf in de Bouwmaat camera.

Dit deed ik ook om de aandacht van Hessel af te leiden. Hij loopt namelijk sinds Kerst met een voet op een gezondheidssandaal met sokken. Hij heeft namelijk bij het verslepen van de kersttafel zijn nagel van zijn grote teen geslagen. Gelukkig droeg hij vandaag niet zijn normale vrolijk gekleurde Paul Smith sokken en viel het niet zo op. Toen we vorige week op de heide liepen vertelde hij dat het eigenlijk heel erg lekker liep, sandalen met sokken. En hoewel ik hem accepteer zoals hij is, doemde er toch het beeld op van oudere man met witte sportsokken in sandalen waar ik dan nog hopelijk 30 jaar naast mag lopen…

Samen konden we de platen heel makkelijk opladen, betalen en weer in de auto overladen.

Thuis aangekomen laadden wij alles uit en terwijl we bezig waren kwam opeens de “Eskimo” (lees zus die eerst broer was van de mevrouw die eerst meneer was die bij de buren werk) uit haar huisje gerend en zei -terwijl ze een hap nam van de pizzapunt die ze in haar hand had- tegen Hessel “Today free pizza from Doimino”. Geen idee waarom, maar lief van haar was het wel.

Hessel ging boven aan het werk en ik haalde een lapje over de tafels en boende het toilet. Geen idee waarom, maar als je zo lang niet echt bent geweest moet je kennelijk alles eigen maken dmv het afsoppen. Daarna ging ik lekker boodschappenlijstjes maken in de woonkamer en verbaasde mij toch over de relatief grote aantallen meneertjes die bij de buren naar binnen ‘wipten’.

Daarna deed ik mijn ronde. Mabrouch, Marqt, gewone markt, waar het me opviel dat in Haarlem mensen met hun hele fiets voor de kraam gaan staan. Dat is superonhandig want na 3 fietsen kan niemand er meer bij. Dat doen ze in Amsterdam echt niet. Eerste minpuntje voor Haarlem.

En op de terugweg langs Sur Atelier. Dat is dan ook weer zo’n mooi initiatief! Tip van een van onze lezeressen. Vluchtelingen maken o.a. supermooie kleding, kussens en dekens en kunnen dat verkopen, maar er is ook een leuk koffie hoekje etc. Het kapitalisme heeft dus nog niet helemaal 100% gewonnen denk ik dan. Wegens het consuminderen kon ik niets aanschaffen deze dag.

Mijn voeten liepen uit zichzelf ook naar de boekhandel. Ondanks dat ik geen extra dingen wil kopen wilde ik even kijken. Op de kookcursus op 17 oktober had de lerares verteld dat Claudia Roden het oerboek aller kookboeken heeft geschreven. Het betreft de Joodse keuken. Toevalligerwijs keek ik in december de serie Shtisel over een Haredi-familie in een ultra-orthodoxe wijk van Jeruzalem. In bijna elke scene ging het ook over eten. En als klap op de vuurpijl ging mijn oudste broer deze week naar Israel. Redenen genoeg dus om dit boek wel aan te schaffen als het er zou zijn. Het valt niet echt onder consumentisme maar meer onder het uitbreiden van de persoonlijke ontwikkeling in de keuken. Ze hadden het. En de eigenaar van de winkel zei dat het een ge-wel-dig boek is. Dus.

Dan nu nog even waar dit blog feitelijk over gaat. Hessel had toen ik thuis kwam alle randen van de vloer gepurschuimd. Geen water, wind of muis komt daar ooit meer doorheen.

En onder de aankomende wastafel was alvast een stukje “muur” geplaatst. Zodat de vloer daar volgende week tegen aan kan.

En toen was de dag alweer op. Hopelijk volgende week wat meer serieuze bloggen. Van een echte vloer bijvoorbeeld…

Wij hebben er zin in!