Annie in Sexland
Ik voel me momenteel een soort Alice in Wonderland, vandaar een variatie op dit thema. De afgelopen periode in de corona lockdown met sociale beperkingen, hadden wij opeens een “social overkill” met emoties die rondgierden als Covid aerosolen.
We hadden sinds een paar maanden een overeenkomst met de eigenaar van het sextheater naast ons, dat wij -met de familie, of zoals mijn moeder zegt ‘de Bos BV’- het pand zouden kopen, en dat de levering januari 2022 zou plaatsvinden. Dit gaf de huurder de mogelijkheid zijn bedrijf nog een jaartje voort te zetten en de eigenaar zou nog een jaar huurpenningen ontvangen. Hessel dacht dus rustig gezellig in ons huis nog wat dingen af te maken en dan zijn borst nat te maken voor januari 2022. Hij schilderde de keukenkasten, maakte de architraven rondom de deuren die dat nog niet hadden…
En maakte in de gang op de slaapetage de kledingkasten af…
So far, so good. Nou ja, so good…? In december had de eigenaar heel onverwacht opgebeld om te zeggen dat hij een ernstige ziekte had. Wij hadden toch een soort band met hem gekregen, dus we vonden dat heel verdrietig. Maar de eigenaar dacht zelf dat het wel goed behandelbaar zou zijn. En hoe zou het met de huurder gaan? Door de lock down had hij duidelijk minder business, maar wij hoorden elke dag nog het rolluik open gaan voor het ‘winkeltje’ (lees stimulerende pilletjes), dus alles was daar onder controle. Dachten wij.
Totdat de eigenaar een paar weken geleden belde. Hij had een appje van de huurder gehad. De corona had de sexindustrie een genadeklap uitgedeeld. De huurder zegde per 16 april de huur op. Daarnaast had de eigenaar nog meer verdrietig nieuws. Heel verdrietig nieuws zelfs: hij was opgegeven. Hij had nog een paar weken te leven, en zou graag zien dat eea voor die tijd geregeld was zodat zijn weduwe er geen gedoe van zou hebben. Wij overlegden met de Bos BV en konden de eigenaar gelukkig tegemoet komen. De levering werd gepland op 16 april. Hij zou daar zeker nog bij zijn.
Ondertussen liep ook mijn bedrijf Tussen door de corona minder dan verwacht en dus heb ik een freelance klus aangenomen. Ik zou per 6 april weer aan de bak zijn bij een groot bedrijf. Tevoren gingen Hessel en ik nog 3 dagen naar de Veluwe voor een mini vakantie. Terwijl wij daar waren belde opeens de bovenbuurvrouw. De eigenaar was overleden. (Bovenbuurvrouw zit met eigenaar in een VVE). Wij waren perplex.
De zonen en weduwe van de eigenaar belden ook. Hele lieve aardige mensen, een hecht gezin. Zij wilden graag alles goed afronden, maar hun leven stond op zn kop. Zo kwam het dat ze twee weken geleden hun vader en man hadden begraven en een paar dagen daarna opeens bij ons op de koffie zaten. Want hoe moest het met het pand. Dat moest leeg, maar ze vertrouwden de huurder niet. Zou hij echt wel op tijd vertrekken? Wij zaten hier in de keuken en ze vertelden alles over hun vader en zijn laatste momenten en we moesten allemaal huilen. De Roxy was voor hen toch ook een deel van hun leven en opeens moest alles weg. Het was voor de weduwe wel een intens grote verandering in een keer. Ik had buiten gewoon met haar te doen.
Samen met de elektricien koppelden zij de week daarna bepaalde electra af. Wij wilden graag het Roxy Neon bord dat aan de gevel hing en die avond stond dat dus opeens al bij ons in de tuin.
De familie van de eigenaar bleef de huurder onder druk zetten om echt weg te gaan, op donderdag de 15e en vrijdag de 16e zou alles leeg zijn en opgeleverd worden. Er ontstond lichte spanning tussen de huurder en de familie van de eigenaar. De huurder wist inmiddels dat er verkocht was, maar mocht niet weten dat wij de nieuwe eigenaar waren… want dan zou hij misschien nog een soort “uitzwaaipremie” gaan eisen.
Er stond nog allerlei interieur in het pand en conform het contract moet het leeg opgeleverd worden. Op de website hadden we al gezien dat hij echt voornemens was te vertrekken. Maar het bleef wel spannend of hij het ook echt zou doen..
Gelukkig hebben wij Hessel die op 16 april vanaf vroeg in de ochtend alles in de gaten houdt.
En ja hoor, daar was eindelijk de verhuisbus. Tevreden zag Hessel dat de huurder alle overgebleven rollen tissues in zijn bus deed…
’s Middags was de afspraak bij de notaris. Tevoren kwam de familie nog bij ons voor koffie en broodjes. Uiteraard werd het weer emotioneel. De Bos BV tekende bij volmacht, maar om er voor de familie van de oude eigenaar toch echt een belangrijk overdrachtsmoment van te maken hadden we afgesproken dat ik wel in persoon naar de notaris zou gaan.
Hessel zou thuis via de computer de overdracht bijwonen. Diezelfde week had opeens ook de airconditioning monteur gebeld dat hij de oude airco die we mee hebben genomen uit Amsterdam kon komen plaatsen. Deze mensen zijn superdruk, dus Hessel had gezegd dat het vrijdag wel kon. Terwijl hij bij de computer zat, liepen de jongens af en aan en zaagden een gat in het slaapkamer dak.
Ook de makelaar kwam nog even iets ophalen die dag en belde net aan toen ik moest tekenen. Kon hij meteen nog even naar de notaris zwaaien via de computer (…). Ik tekende:
Daarna tekende ook de zoon en overhandigde de weduwe mij alvast de sleutels. Ik had bloemen voor haar meegenomen, want ik vond het zo rot dat zij die avond in een leeg huis zou komen. Zij had ook bloemen en attenties voor ons, en ook voor de notaris voor alle goede extra zorgen. Het werd wederom emotioneel. Ik heb op de foto de weduwe onherkenbaar gemaakt, maar neem van mij aan dat ze uitermate knap en lief is. En dapper.
De huurder had toch nog een hele hoop zooi laten staan. Denk aan wandkasten, een toonbank en ander spul, dus de familie besloot zelf de volgende dag, de zaterdag, nog aan de bak te gaan. Die dag waren wij al vroeg wakker van alle opwinding. De familie van de eigenaar was om 7.30 paraat om samen met ooms en neven de hele hut leeg te trekken. Het zijn Volendammers, dus dat was op zich geen probleem. In de straat werd door buren en voorbijgangers wel gekeken wat er aan de hand was. De Roxy weg??! Wij bleven in en rond het huis omdat we het toch ook spannend vonden. Ik had met Hessel afgesproken dat ik hoe dan ook van 15.30 tot 17.00 de ceremonie van Prince Philip zou kijken. Hoe mooi en indrukwekkend was dat! Hessel hield ondertussen semi nonchalant de buren vanaf ons bankje buiten in de gaten.
Einde middag ging ik eindelijk voor het eerst uitgebreid bij het theater naar binnen. Ik had het nog nooit gezien. Alles is bordeaux rood, met antractiet geverfd met zware tegels.
Vanmorgen (zondag) waren we weer vroeg wakker. Eindelijk konden we samen rustig kijken. Hessel draaide zoveel mogelijk lampen in de darkrooms en ik haalde met de föhn de plakletters van de deuren. Ook zette ik de planten die ik had gespaard gezellig in de pui, zodat niks meer aan het theater zal herinneren. Terwijl wij daarmee bezig waren kwamen een voor een de buren langs. Ze wisten niet wat ze zagen dat wij daar bezig waren. Ook hilarisch dat een oud collega met zijn vrouw langskwam (ze deden een tour in Haarlem) en opeens mij daar zag met de plakletters. We hadden elkaar sinds de corona niet meer gezien dus zij kregen ook meteen een grand tour in ons huis en in het theater. De chefkok van het sterrenrestaurant op de hoek kwam langs en was super opgelucht en de andere buren ook. De bovenbuurvrouw zei dat ze nu eindelijk voor het raam kon staan. Dat durfde ze nooit omdat ze bang was dat mensen haar als hoerenmadame zouden zien. Het was een drukte van belang want iedereen wilde nu wel eens zien hoe het er echt uit zag. We hadden er kaartjes voor moeten verkopen.
Om 14.00 uur kwam een (wegens covid restricties kleine) selectie van de Bos BV langs. Mijn ouders zijn gelukkig gevaccineerd.
Eerst bekeken we alles van buiten.
Mijn broer mocht de deur open doen en we zeiden tegen mijn vader dat hij even leuk erbij moest staan voor de foto en dat deed hij erg goed!
Binnengekomen keken ze hun ogen uit. Ik had niet eerder met mijn ouders in een porno bioscoopzaal gestaan. Dat deden wij thuis vroeger nooit.
Buiten legde Hessel nog even ter plaatse uit hoe het zit met het extra stukje grond van Ymere…
Thuis aten we taart en dronken een klein glaasje champagne, om te vieren dat wij nooit meer zo bang hoeven te zijn dat er een vervelende projectontwikkelaar of airbnb ons woongeluk kan verstoren. Op een bepaalde manier had dit ook niet gekund zonder de ‘hulp’ van mijn onlangs veel te vroeg overleden oom, en de te vroeg overleden eigenaar. Ik schrijf nu ’te vroeg’ maar ik ga er natuurlijk niet over. Hun overlijdensberichten staan samen in een vakje hier in de kast. Het stemt mij dankbaar en weemoedig tegelijkertijd. Zoals Prince Philip kennelijk altijd zei op wonderlijke momenten in zijn leven: “you just have to get on with it”.
Dus dat doen we.
Hessel en mijn broer droegen het uithangbord naar de parkeergarage.
Mijn broer haalde de auto, en twee kleine jongetjes zagen mij met het bord staan. Ze moesten heel erg lachen, met hun hand voor hun mond. Ik vroeg: kunnen jullie al letters lezen dat je zo moet lachen. Ja mevrouw, er staat Roxy Sexshop. Ik: er staat toch geen Roxy? Nee mevrouw, maar dat is wel van de Roxy! Heeft u een sexshop dan?! Ja zei ik. Ik heb een sexshop. De jongetjes fietsten gierend van de lach weg.
We zetten samen het bord in de auto. Zie ik hier een business ideetje voor een mobiele sexshop? To be continued.
Wonderbaarlijk, hoe dingen kunnen lopen. Wat een goede combinatie van zakelijk inzicht en deskundigheid in verbouwingen. Dat belooft veel goeds voor het vervolg. Mooie foto’s!