Angsten zijn er om te overwinnen

Toen ik klaar was met het schoonmaken van de badkamer en Hessel aan het kargeren was, kon ik mij volledig wijden aan het verven van de bovenkamertjes. Probleempje: de nokjes zijn zo hoog, dat ik daar niet durf te komen. Maar goed, er is geen alternatief, het moet gebeuren. Dus nadat ik de lage muren allemaal gedaan had, en de lage plafonds aan weerszijden van de kamer, klom ik de trap op. Telkens moet je de met een kleine kwast en een glas met verf naar boven, de zijkantjes verven en dan weer naar beneden. Daar een roller vol verf soppen, beetje afschudden en dan de ladder weer op. Even rollen, naar beneden, kwast pakken, enzovoort enzovoort. Helemaal bovenin vond ik het dermate eng dat ik mijn arm niet om hoog kon doen met de roller. Dat schoot niet erg op. Terwijl ik mijzelf toesprak (Annie doe die arm omhoog en verf gewoon) en mijn arm toch trillend omhoog deed, voelde ik mijn nek helemaal nat worden. En mijn voorhoofd ook. Angstzweet. Hoe ik het heb gedaan weet ik ook niet, maar de hele nok is geverfd. Soms moet je even je eigen grenzen opzoeken en er over heen gaan.

Toen Hessel klaar was met kargeren heeft hij de hele vloer bedenen gezogen en geboend. Het hele huis ruikt heerlijk en die stomme rioollucht is ook weg. Aangezien de verf bijna op was en het sowieso te donker werd, ging ik de spullen schoonmaken. U ziet op de foto: ik was een beetje moe geworden :))

Thuisgekomen wreef ik snel het Baambrugse biggetje in met mosterd en broodkruimels en stampte de zuurkool in elkaar. Als twee bouwvakkers aten we de hele schaal leeg.

En toen was het weekend voorbij. Hessel schrijft nog even een to do lijstje voor Mariusz die nog een dagje komt volgende week en ik een blogje. Gelukkig komt er zo een leuke natuurfilm op TV, dan kan ik daar naar kijken terwijl ik nog even wat strijk, zodat ik morgen verzorgd op kantoor verschijn. Het was een erg leuk en zeer productief weekendje.