Zo, de keuken is klaar

Het was nog even flink doorsappelen, maar nu staat de keuken in de opstelling waarvan wij denken dat het goed is. Vrijwel alle oude kastjes van de twee originele keukens hebben een bestemming gekregen; we hebben nu zoveel kastruimte dat we met gemak een klein restaurantje kunnen gaan beginnen.
Het is natuurlijk nog niet echt af. Het is een soort levensgrote maquette. Om zo goed mogelijk te kunnen “voelen” of dit idee gaat werken, heb ik m’n best gedaan om de keuken zo compleet mogelijk op te bouwen. Op de koelkast heb ik deuren gemonteerd. Voorheen gingen die deurtjes aan de andere kant open. Dat was even puzzelen, maar de scharnieren zijn verplaatst en het ziet er nu uit alsof het zo uit de keukenshowroom komt. Van overgebleven deurtjes heb ik aanrechtblad gemaakt, helemaal links staan de toekomstige oven en magnetron nog in verpakking, maar wel al op juiste hoogte en plaats.

Het hoogtepunt is natuurlijk onze coffeecorner.

Toen alles geveegd en gezogen was, ben ik er eens lekker voor gaan zitten met een koekje en een espresso uit eigen kast.

Annie moest aan het einde van de dag in verband met een representatief business optreden haar opwachting in Rotterdam maken, en daardoor zou ik de avond zonder haar door gaan brengen. Toen ik eens op m’n horloge keek om te zien of de werkdag al voorbij was, bleek het al zeven uur te zijn. Veel te laat om nog naar Amsterdam te rijden en daar een avondmaaltijd te improviseren. Ik heb van de nood een deugd gemaakt, en ben voor het eerst bij onze buurman Mel, met wie we samen het fundament hersteld hebben, in zijn restaurant gaan eten. Hij runt een Marokkaanse Tapas zaak. Ik had altijd het idee gehad dat hij helemaal geen klandizie zou hebben, maar de zaak was gezellig gevuld, met allemaal vrolijke beschaafde Haarlemse mensen. Daar hoor je in ons huis dus helemaal niks van! Ik heb een tajine van lamsvlees besteld, en kreeg om de wachttijd te bekorten allerlei broodsmeersels en een tomaten salade geserveerd. Glaasje wijn erbij, ik was echt uit in eigen stad.

Het eten was heerlijk. Als klap op de vuurpijl stond Mel erop dat ik zonder betalen afscheid zou nemen. Beter een goede buur………..