Weekendje bijkomen

Vrijdagochtend begon voor mij vroeg want ik mocht om 9.00 uur naar de kapper. Heerlijk het Matthijs-van-Nieuwkerk-vakantiehaar er af. Daarna thuis even facetimen met Trudelies in Singapore en de was uit de machine halen. De witte was was totaal zwart/geel/paars geworden, omdat ik kennelijk een vitaminepil in het borstzakje van een veel te duur overhemd had laten zitten. Ik kon niks beters verzinnen dan de hele was te laten inweken in groene zeep en te hopen op het beste. Na het inweken deed ik de wasmachine aan op 90 graden met voorwas en bleef tegen mezelf zeggen “het zijn maar kleren, het zijn maar kleren, het is niet echt van waarde, geen paniek, het zijn maar kleren”.

Met semi kluskleren aan ging ik vervolgens naar Hessel, omdat ik dacht dat we mogelijk puin zouden gaan rijden in Haarlem. Hessel zat op z’n paasbest, licht geparfumeerd en behoorlijk parmantig op de bank. Hij wilde graag in Haarlem het dak en de badkamer laten zien, maar ging absoluut dit weekend niet klussen. Hij sprak de wens uit het hele weekend op z’n paasbest en licht geparfumeerd te blijven. Ik was voor.

In Haarlem aangekomen moest ik natuurlijk de ladder op om op het dak te komen. Ik vond dat griezelig maar Hessel sprak me bemoedigend (..) toe dat mijn moeder van boven de 70 met een rokje aan zo naar boven getippeld was.. Dus hup, daar was ik. Het luik zwiepte open alsof je de pagina van een boek open slaat zo licht en daar stond ik, on top of the world met heel Haarlem aan mijn voeten. Het is echt te gek. Het dak lijkt bekleed te zijn met het spul wat je ook gebruikt om fietsbanden mee te plakken en zo ruikt het ook. Ondanks de regen van de afgelopen dagen lag er geen spatje op.

Net zoals toen we de fundering hadden gedaan krijg ik er een zeker en veilig gevoel van, van dat nieuwe dak. Ik heb nooit iets van die hele fundering gezien, behalve de factuur, maar het voelt steady en beschut als ik in de keuken sta. De ondergrond is maximaal stevig, ons kan niks gebeuren. Met het dak is dat hetzelfde. Wat er tussen het dak en de fundering nog komt; het zal allemaal wel waar wezen. Wij zullen stormen, regen en wat dan ook doorstaan. Een lekker gevoel dus.

In de badkamer zag ik nu voor het eerst de lampjes in combinatie met het daklicht en het is net een gezellige hotelbadkamer. Nu al. Zo sfeervol maar toch “strak”. Niet normaal. Het is ook apart dat de badkamer nu opeens helemaal kaal is. Hessel zei in de auto ook dat hij ergens op een subliminal level in zijn hoofd heeft dat deze (verbouwings)fase in ons leven altijd zo doorgaat. Toen hij opeens de badkamer zo gereed zag staan voor opbouw, trof het hem dat er een dag zal komen het huis klaar zal zijn. Inmiddels ben ik zover dat ik niet schrik van dit soort uitspraken, maar het liefdevol omarm (…). Ooit zal het af zijn, maar zover is het gelukkig nog lang niet en we proberen per dag te leven. Smiley icoontje. uhum…

Vervolgens liepen we naar Hessels kaaswinkel waar we weer zo buitengewoon leuk werden geholpen en mocht ik nog een rondje langs Boekhandel De Vries. Daar wilde ik van alles kopen maar opeens kon ik niet meer kiezen en kocht dus enkel een nieuw exemplaar van een kookboek dat ik heb weggegeven: “Simpel” van Diana Henry (dames, onthoudt die titel!).  Op de Gedempte Oudegracht zagen we Jan Verburg in het wild langsfietsen -zoals dat gaat met medebewoners- en daarna liepen we naar de auto. We bereiden ons voor op een file. We moesten namelijk eerst even langs de VTV Serooskerkenweg om de was uit de machine te halen (waar ik toch een beetje een bonkend hart over had). Maar we zagen op onze telefoon dat op de Stadionweg een tram op de stoep gelanceerd was wegens een aanrijding met een taxi, dus dat gaf gedoetjes. Het viel trouwens enorm mee, alhoewel het was wel gek de tram inderdaad op de stoep te zien staan.

Binnengekomen rende ik de trap op naar zolder en deed het wasmachinedeurtje open. Ik was voorbereid op het ergste maar alles was stralend schoon!! Huppelend ging ik nadat ik het op had gehangen weer naar beneden waar Hessel nog in de auto zat.

Thuis gekomen gingen we na het eten door naar het Singermuseum in Naarden. We hadden namelijk van Stock Interiors kaarten gekregen voor de opening van de Residence interieur beurs.

Terwijl we er heen reden was er sprake van een heuse wolkbreuk die niet leek te stoppen. De breuk ging als het ware dezelfde kant op als wij. Hessel en ik zeiden tegelijkertijd: “wat heerlijk dat het dak er op zit”. Ik denk dat we dat vanaf nu altijd denken als het regent.

Welgemoed en licht doorregend betraden wij de beurs. Daar liep allerlei “prinsessenspul” al beeldig rond te fladderen. Iedereen was uberhip en glam, met enkele normale mensen zoals wij. De klanten. haha. En opeens zag ik nog een ander leuk mens, namelijk een oud collega van mij uit de N=5 tijd, Willemien Ebbinge die daar samen was met haar zus. Ze woont ook in Haarlem! Ze maakte zonder dat we het wisten deze foto van ons op de beurs. Ikzelf, zoals altijd licht ongemakkelijk tussen al het prinssesenspul.

Toevallig vond ik deze lampen op de foto wel heel mooi, ook voor onze gang. Misschien ooit. Misschien wel nooit. Enfin, alle toonzalen vonden wijzelf net hotelkamers met nog steeds veel beige grijs en koudaanvoelende sferen.

Tot we in een fijne kamer kwamen. Daar voelde het meteen helemaal goed. Ik keek op een bordje bij de ingang en ja hoor: het was de showroom van Stock Interiors. Jeroen Stock kwam meteen op ons af om even bij te praten. Midden in de kamer stond het bed dat zij zelf ontworpen hadden. Je zou er zo in willen gaan liggen. Je ziet trouwens het bed in de hoofdfoto van dit bericht, rechtsboven zie je Jeroen Stock en  in het midden zie je Hessel die nog steeds op z’n paasbest en licht geparfumeerd is, maar van vermoeidheid al heel wat minder parmantig.

Wat ons verder opviel is dat er sprake is van heel veel fluwelen leuke stoeltjes en een mix van Afrikaans, Oosters en kleurrijke prints met veel messing en koper. Het lijkt wel een trend! Terwijl wij dat ook heel mooi vinden, maar juist een tijdloos huis willen.  Gelukkig hebben we nog tijd en Stock genoeg om er over na te denken. Fijn weekend allemaal!

PS: bovenstaande foto is niet van de showroom van Stock, maar van Eveline Interieur, die we ook mooi vonden, maar een beetje te, te wat? Te ‘je ne sais quoi’. We Stock to the plan.