We waren even op de kast gejaagd

Dit jaar leggen we ons toe op flauwe woordgrappen boven onze blogjes. Deze woordgrap gaat over onze teakhouten kast.

We zijn vastbesloten om ergens begin dit jaar te gaan verhuizen. Het maakt ons eigenlijk niet uit of het huis helemaal af is, doorklussen kan altijd nog en we vinden het op dit moment al behoorlijk gezellig.

Na een weekeindje vergaderen en lijstjes maken hebben we vrij duidelijk voor ogen wat er af moet zijn voordat de verhuiswagens voorrijden:

• Het stucwerk van de bovenetage en de WC beneden
• De tegelvloer in de keuken
• Door het hele huis alle plinten en architraven
• Het behang op de benedenetage
• Werkende wasmachine en droger
• De douche in de logeerkamer
• Mogelijk schilderwerk op de slaapetage, zou daar behang komen dan kan dat ook nog gedaan worden als we er al wonen
• Aangesloten keukenapparatuur
• De teakhoutenkast in de keuken

De badkamer, de bijkeuken, de wasmachinekamer, de hal, het koffiecornertje in de woonkamer, de kastenwand op de slaapetage, al die dingen gaan we rustig doen als we er al wonen.

Dat begint een overzichtelijk lijstje te worden. De Polen zijn lekker aan het stukadoren, de keukentegels komen eind januari, we zijn met een plintenfabriek in onderhandeling, de behanger staat stand-by, Bart doet binnenkort de laatste aansluitingen, volgende week hebben we een presentatie bij Jeroen Stock die ons dan voorstellen voor de slaapetage gaat doen, nu alleen de teakhouten kast nog.

De kast hebben we jaaaaaaren geleden gezien. Tijdens een van onze eerste bezoekjes aan Haarlem liepen we door de Kruisstraat, zagen daar de antiekwinkel “Steedehuys”, liepen voor de aardigheid naar binnen en stuitten op een enorme kast. We waren op slag verliefd. We hadden nog geen idee hoe het huis er uit zou gaan zien, maar als je zo een kast in je keuken had staan, dan kwam alles vanzelf goed.

Na een weekje nadenken besloten we hem gewoon te gaan kopen. Op naar het Steedehuys. Weer in de Kruisstraat aangekomen, keken we vreemd op. Het Steedehuys was verdwenen. Op het internet vonden we de vermiste winkel snel terug. Ze waren, om kosten te besparen, verhuisd naar de Waarderpolder.
In de Waarderpolder hadden we een leuk gesprek met de eigenaar. Hij begreep dat het nog wel een tijdje kon duren voordat we de kast daadwerkelijk nodig hadden, als we een aanbetaling deden mocht de kast gewoon bij hem blijven logeren. Zo gezegd, zo gedaan. We namen nog een afscheidsfoto en lieten de kast in zijn vertrouwde handen achter.

Nu we een kast hadden, konden we ook aan een keuken gaan denken. Al op één van de eerste 3D ontwerpen had hij een prominente plaats gekregen. (leuk om nu op de tekening te zien dat we toen nog niet wisten dat we een wasmachinekamer op de plaats van de darkroom van de buren zouden krijgen)

Ja, die kast, die was een blijvertje. Gebaseerd op zijn maten hebben we muren van het trappenhuis bepaald, de plaats van de lichtschakelaars, we hebben dankzij hem kunnen bedenken hoeveel extra bergruimte we nog in de keuken nodig hadden, enzovoort.

Een jaar later hebben we ons nog maar eens bij het Steedehuys gemeld. Ze bleken inmiddels Teaktafels.com te heten, maar dat hinderde niks, als we nog eens een aanbetaling zouden doen, dan stond de kast warm en droog opgeslagen totdat we hem konden plaatsen.

En toen werd het dus vanochtend. Een mooi moment om ons weer bij Teaktafels.com te melden. Ze konden maar beter voorbereid zijn dat ze met een maandje of wat onze kast mochten afleveren.
Ik speurde wat in de archieven, en vond hun telefoonnummer. Maar dat was gek, dat nummer leek niet meer te kloppen. Weer bracht het internet raad. Teaktafels.com heette nu “Het Tafelpakhuis“. Met op de voorpagina van hun site een meneer die zich voorstelde als de nieuwe eigenaar. Snel het nieuwe nummer gebeld.

“Huh, een grote kast? Ik weet niks van een grote kast”, zei hij.
Hij was vroeger samen met die leuke meneer waar wij steeds mee gesproken hadden de eigenaar geweest, maar die leuke meneer was met narigheid vertrokken en had veel open eindjes achtergelaten. Een van die eindjes was dus onze kast. Of ik kon beschrijven hoe hij er uitzag. Nou, dat kon ik gelukkig. Ook had ik een foto en twee betaalbewijzen van de aanbetalingen. Ik zou alles doormailen, hij zou het gaan uitzoeken.

Annie en ik zaten vandaag behoorlijk in onze piepzak. Niet dat Annie daar veel tijd voor heeft, want dat nieuwe bedrijf van haar lijkt als een tierelier te gaan lopen, maar het bleef toch een beetje knagen. Ik was zelf lekker aan het klussen (daarover morgen meer…) maar was ook in mijn achterhoofd bezig met het opstellen van noodplannen.

Om een uur of drie was ik even in de Bouwmaat, toen mijn telefoon ging. Een onbekend nummer. Het was de nieuwe eigenaar van het Tafelpakhuis.
“Nou, ik heb hem hoor” jubelde hij.
Wat bleek? Die prachtige loods in de Waarderpolder was te groot voor zijn afgeslankte bedrijf. Hij had de beneden etage verhuurd, en verkocht zijn tafels boven. Alle spullen waren dus de trap opgegaan, behalve onze kast. Onze kast was daar te groot en te zwaar voor. Voor de aardigheid had hij hem in zijn kantoortje op de begane grond gezet, helemaal niet wetend dat wij hem al gekocht hadden. Hij was er al gehecht aan geraakt en wist zeker dat hij de kast met de beste bedoelingen al lang weer doorverkocht zou hebben als het joekel de trap op had gekund.

Zo, is me dat een happy end? We hebben afgesproken dat ik me een week of wat voor onze verhuizing weer meld, dan komen ze hem gezellig brengen.
Als ze voor die tijd niet weer failliet gaan natuurlijk.