We hebben een gi- we hebben een ga- we hebben een giga gevel

De dag begon met wat ouderwets sloopwerk. De balk van de buurvrouw. De balk had meer dan honderd jaar stof liggen te verzamelen. Adam zaagde de balk door, de balk kwam omlaag in de armen van Mariusz de tweede, en weg was het stof. En weg was de balk.

Dit klusje was om op te warmen, in afwachting van Darek. Darek is de broer van Mariusz. Mariusz de eerste, de chef die ik ongeveer 20 jaar geleden voor het eerst ontmoette.

Vandaag was Darek de baas, want Mariusz was in Polen, om zijn vrouw en kind op te halen voor een kleine vakantie.

Darek reed in de grote bus. Die bus laadden we vol met het oude rolluik. In de machtige wereld van het grote staalgeweld was het plots een heel klein rolluikje.

Volgende halte was de timmerfabriek. Want de gevel was KLAAR om opgehaald te worden.

Zwaar en veel. Maar erg leuk voor onze Polen. Want de baas van de Timmerfabriek was van origine een Turk, en al het personeel was Pools.

Darek draaide zijn hand niet om voor wat sjouwwerk:

Half uurtje later hadden we een volle bus. Een dubbele gevel van hout.

Thuis werd alles uitgeladen en naar binnen getild. Totdat ze de voordeur van het theater in handen hadden. Want toen had mister Hessel weer eens iets geks bedacht. Hij wilde de deur in volle glorie op zijn plek zien staan.

Zo, dat zag er goed uit. Vooral toen er twee lokale fotomodellen voor de deur wilden poseerden.

Binnen hadden we genoeg ruimte gemaakt om alle deuren naast elkaar neer te kunnen zetten. Het werd erg vol.

Nieuw plan: De deuren bleven binnen, de kozijnen gingen weer naar buiten.

En dan is het nu tijd om een nieuw karakter in ons verhaal te introduceren.

Mourad.

Annie en ik hadden al vaak tegen elkaar gezegd dat onze overburen zulk verpletterend mooi schilderwerk aan hun gevel hadden. Prachtige deuren en kozijnen. Hoe toevallig kan het zijn. Een paar weken geleden stond er plots een steiger tegen hun huis. Het was de meesterschilder. Hij heet Mourad, en komt denken wij uit Iran. Mourad had zelf bedacht dat een oosterste naam in Nederland misschien niet overal gewaardeerd wordt, en werkt dus onder de naam “Scandinavië Schildersbedrijf”. Daar zijn verder geen vragen over.

We hebben Mourad aangesproken. Normaal heeft hij een wachttijd van ongeveer een half jaar, maar onze gevel wilde hij er wel even tussendoor doen.

Zodoende stond Mourad vanmiddag al met de kwast in de hand, de kozijnen een eerste laag beits te geven. Sigma natuurlijk, goed spul!

Hij is altijd vrolijk en beleefd, en heeeeeel secuur.

Het resultaat mag er zijn.
We krijgen straks 3 kleuren beits. De deuren worden het lichtst, de kozijnen iets donkerder, en een soort balkje tussen de kozijnen in het allerdonkerst.

We zijn erg blij met de kleur van de kozijnen.

Nu iedereen lekker aan het werk was, had ik even tijd om de bestrating af te maken. Ook best goed gelukt, al zeg ik het zelf.

Binnen waren de Polen begonnen aan de muurtjes tussen de kamers. Houtskeletbouw. Een frame gevuld met Rockwool, en daar een plaat underlayment tegenaan.

We hebben inmiddels al een wandje staan tussen de verschillende tuinkamertjes. Nu hebben we een eigen hokje, afgescheiden van het theater. Annie wist niet wat ze zag.

Aan het eind van de dag was er al bijna een badkamer te herkennen.

Om geen risico te lopen dat baldadige Haarlemmers de kozijnen zouden omgooien zijn ze weer veilig binnengezet. Mourad deed nog een laatste kwastje, en iedereen ging uitgeput naar huis.

Morgen weer een dag.