Wanneer was u voor het laatst gelukkig?

Dat vroeg vandaag een enquêteur (enquêtrice in dit geval) me in de Grote Houtstraat. Ik antwoordde: op dit moment, en gisteren ook. En de dagen daarvoor ook. Zal ik doorlopen? Want dit is vast niet interessant voor je onderzoek… En ik liep door…. Geluk is een keuze niet waar. Nou, zo makkelijk is het ook weer niet, maar vandaag had ik m’n vaste vrije dag die ook echt vrij was. Het begon nog even met gereutel in de telefoon over de Kabeljauwactie van Makro, maar verstomde rond 11.30 en toen was de dag van ons. Rijdend naar Haarlem stelden we vast dat onze Citroën oud en gebrekkig begint te worden. Allerlei kleine mankementjes… het beestje heeft z’n beste tijd gehad. Gelukkig houdt ie het nog net vol tot de verhuizing. Nadat we gearriveerd waren neuriënde ik steeds “built that wall, built that wall” maar Hessel wilde liever in z’n eentje dingen doen. Omdat het heel precies moest.

Dus ik kon door de stad slenteren. De Grote Houtstraat is niet de allerleukste straat, maar toch goed om beter te leren kennen. Er staan veel winkelpanden leeg. Zielig vind ik dat. Net een gebit waar tanden ontbreken. In de Hudsons Bay was het zo leeg, dat ik plaatsvervangende schaamte en medelijden met de lieve medewerkers kreeg. Die lege winkelvloeren, ik durfde geen wide shot qua foto te maken, om het personeel niet te beledigen, maar deze lege koppen vertellen feitelijk het hele verhaal…

Omdat de mevrouw van de panty’s er zo aardig uitzag en het meisje van de mascara’s ook, liep ik uiteindelijk met 2 paar panties en een mascara-die heb je altijd nodig- de winkel uit.

Nee dan Mabrouk. Daar hebben ze op een klein oppervlakte echt alles, en ook veel leuke klanten. Ze hebben zelfs rozen harissa pasta die ik gisteren in Zwolle heb besteld omdat het nergens te krijgen is. Stond hier gewoon ook in het schap.

Daarna nog even alle kruiden bekeken en alle andere etenswaren. Ze hebben echt alles. Het verbaast me steeds weer.

Helaas hadden ze op het bio marktje geen runderribbetjes. De jongen van de kraam zei dat hij ook niet wist waar in het centrum een slagerij is. Dus ik liep eerst naar huis om m’n spullen af te geven en dan even op internet te kijken of er ergens een slager is. Hessel was lekker bezig en had geen hulp nodig.

Ik kon naar een slagerij op het Houtplein lopen. Runderribbetjes? Het zijn runderribben mevrouw. Een rund is namelijk nogal groot. Dat is ook zo natuurlijk! Na een half uur geanimeerd met de slagersvrouw te hebben gesproken over vlees en uit welke onderdelen een rund bestaat, liep ik terug naar de Grote markt. Daar zag ik op de hoek in een winkel mijn vriendin van weleer staan. Vroeger werkte ik bij haar in een Benetton winkel en we schelen exact 10 jaar en 1 dag. Ze herkende me meteen en vond het te gek dat we elkaar weer zagen. We gaan snel een keer afspreken om de afgelopen 20 jaar in te halen.

In de Zijstraat schiet het al aardig op met de nieuwe Skins-winkel waar een kennis van mij uit de Skins Amsterdam gaat werken.

En toen belde Hessel. Waar ik bleef want we zouden toch samen klussen?! Ik ‘snelde’ naar huis. Hessel was bezig met de platen te plaatsen. Hij zat onder de trap de boel omhoog te duwen en ik moest zorgen dat het waterpas zou worden…

Vervelende was dat ik van bovenaf het anders zag qua loodrecht…

Uiteindelijk lukte het natuurlijk toch. Alleen had Hessel dit trouwens nooit gered.

Opeens vond Hessel het welletjes. Hij was best moe en ik ook. Pas als je even geen vrij pittige stress hebt komt alle moeheid lijkt het. De muur is bijna gereed.

En wij vertrokken met alle boodschappen terug naar Amsterdam.