Van voor naar achteren

We slepen onze trouwe lezers door het hele huis heen. In het vorige blog waren we bij de voorgevel, nu zijn we weer bij de achtergevel.

De achtergevel van ons eigen huis grenst aan de achtergevel van het theater. Dat zag er vroeger, nadat we een gat van een meter diep hadden gegraven, nadat we de archeologen uitgezwaaid hadden, nadat de hovenier nieuwe grond had gestort, zo uit:

De theatermuur was van binnen geïsoleerd, onze eigen muur had ik aan de buitenkant met isolatiemateriaal beplakt.

Het is de bedoeling dat die twee muren straks onzichtbaar in elkaar gaan overlopen.

Inmiddels kan ik van alles zelf, maar met zware mortels en stucwerk weet ik wie mijn meerdere zijn. De Polen!
Woensdag waren Adam en Peter er. Klaar om hun meesterschap te tonen. Afgelopen week had ik alle materialen al gekocht. Van de firma Strikolith. Gespecialiseerd in buitengevel isolatie. GW O2 om op de isolatieplaten (NEO 032, 120 mm) te smeren, MK-Plus voor op het baksteen.

Het idee is als volgt:

Eerst smeer je een laag van ongeveer 5 mm op het piepschuim

Dan strijk je het met een getande spaan (10mm) uit, zodat er overal een ril van 1 cm diep ontstaat.

Nu hang je daar een kunststofweefsel overheen, banen van 1 meter breed.

Daarna strijk je het weefsel voorzichtig in de smurrie en werkt het glad af.

Ernaast komt weer een nieuwe baan weefsel, die overlapt netjes 10 cm met de vorige, en een uurtje later ziet je muur er al heel leuk uit.

De volgende halte was de bakstenen muur van het theater.
Vorige week had ik de hoekprofielen al gesteld, dus ze konden meteen aan het werk

Er moest een vette mortel op gepleisterd worden, de MK-Plus. Maximaal 2 centimeter dik.

Deze laag van 2 cm moet per millimeter een dag drogen. Daarna komt er nog een laag van ongeveer 1 centimeter bovenop. En daar weer overheen komt dezelfde GW O2 die op onze eigen muur zit.
Dat wordt dus even wachten. Over 3 weken komt laag 2, en weer twee weken daarna de afwerklaag. Tenslotte wordt alles ook nog eens met een speciale verf beschilderd.

Donderdag hadden de mannen een nieuwe uitdaging. Onze eigen muur moest nog een dun afdeklaagje krijgen, wat uiteindelijk licht opgeschuurd ging worden. Maar het echte werk wachtte om de hoek. In de tuin van onze buurman.

Hier kijken we naar de zijmuur van het theater. Vanaf de badkamer tot de achterdeur staat die muur in de open lucht. Hij is in de loop van de eeuwen (ja mensen, we verbouwen een rijksmonument van enige honderden jaren oud) behoorlijk scheefgezakt. Ook zat hij vol met uitstulpingen en bobbels. Die heb ik de afgelopen tijd listig weggewerkt onder het piepschuim.

Hij staat nog steeds scheef, en in een bochtje, dus de platen sloten niet helemaal goed aan. Het eerste werk was dus het vlakschuren van de hobbels en bobbels. Daarna werden alle kiertjes volgespoten met PUR schuim.

Toen alles glad en aansluitend was, kon het stukadoren beginnen. U kent het principe al. Smurrie op het piepschuim, kunststof net eroverheen, gladstrijken.

Einde dag zag de muur er al heel erg nieuw en vrolijk uit.

Gisteren waren de mannen er voor het laatst. De muur van de buurman kreeg zijn 2e laag en werd opgeleverd.
Wij zijn natuurlijk heel erg blij dat de buurman zo enorm aardig was. Stel je voor dat we al deze isolatie binnen in huis hadden moeten aanbrengen. Dan was het smalle slaapkamertje wel erg smal geworden. Maar je verwacht toch niet dat een buurman zomaar een stuk van zijn tuin cadeau geeft. Het is dan ook extra lollig dat hij er zelf zo blij mee is. Hij kan niet stoppen om zachtjes op de muur te kloppen en dan te zeggen hoe ontzetten mooi hij het vindt. Wij zouden zelf niet voor zwarte tegels in de tuin gekozen hebben, maar vinden het toch leuk voor hem.

Er was gisteren wat tijd over tussen de tweede GW O2 laag en het opschuren. En we hebben een vergunning voor onze voorgevel. Dus het was een mooi moment voor een geïmproviseerde klus. Het slopen van het plafond in het voorportaal.

Daar troffen we heel wat lagen geschiedenis aan. Bijvoorbeeld de handgeschilderde letters “Spaarne Bioscoop”. Daar aangebracht in 1933. En met bloedend hart weggebroken op 25 augustus 2023.

We vonden ook een wonderlijke stalen buis. Weg ermee!

Uiteindelijk keken we tegen de vloer van bovenbuurvrouw Margit, en hadden we alleen nog maar de laatste dragende balken in zicht.

Nu kunnen we precies gaan uitmeten hoe hoog onze nieuwe gevel gaat worden. Maar dat wordt weer een ander blogje.

Laat ik afsluiten met een foto waar de meeste van onze lezers eigenlijk op hopen. Daan en Dokus.
Daan heeft besloten dat je nergens zo lekker zit als in een kleine schoenendoos, Dokus kijkt op de achtergrond vanaf zijn riante krabplank meesmuilend toe .

Fijn weekeind gewenst, ook door onze katten.