Tuin

Het is eindelijk zover.
We hebben een tuin. Dat wil zeggen, we hebben een groot veld waar we gewoon op kunnen lopen. Heel veel schone tuinaarde en een aardig veldje met ophoogzand.

Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad (leuke woordspeling).

We mochten van de gemeente het achtergebouw van de Roxy afbreken, omdat Haarlem graag veel groene tuinen ziet. Dus konden we de omgevingsvergunning voor de verbouw van het theater gaan aanvragen. Oh ja, kleinigheidje, of we dan wel even grondonderzoek wilden laten doen.
Zoals overal in elke oude binnenstad zat er teveel lood in onze grond. Of we dan het hele veld wilden saneren. We konden kiezen uit twee opties. Ofwel alles betegelen danwel asfalteren, wat toch een beetje afbreuk deed aan de gedachte van een groene tuin, ofwel alles een meter diep afgraven. Na heel veel piekeren en rekenen hebben we voor afgraven gekozen. Prima, gefeliciteerd, een hele goede beslissing, Oh ja, bijna vergeten, als u dieper dan 30 centimeter graaft, dan heeft u archeologische begeleiding nodig. Dat is een leuk systeem, dat werkt met een blanco cheque. We kijken gewoon wat er gevonden wordt, en na afloop rekenen we per vondst met u af. Bovenop de kosten van alle arbeid en verslaggeving natuurlijk.

We hebben inmiddels alle afrekeningen binnen. Ik durf het bedrag hier niet te noemen, maar ik mag denk ik wel vertellen dat Annie op een avond woedend en met overslaande stem door het huis heeft gebeend, terwijl ze steeds heel hard gillend het bedrag met vele nullen herhaalde.

Nou ja, we hadden A gezegd en hebben ons daarna braaf door het hele alfabet heen geworsteld. Afgelopen dinsdag stonden de mannen van Jan Steenge in de straat, helemaal uit Koekengen. Met een vrachtwagen gevuld met 30 kubieke meter schone tuinaarde.

De weken daarvoor hadden we al wat ander werk aan de achterkant van het huis verricht.

Zo hebben de achterdeuren van het theater hun dubbele glas en panelen gekregen

We hebben het parcours van ons nieuwe achterterrasje bepaald, door een aantal stenen van het oude terras weg te halen.

En we hebben de grenzen van Annie’s fysieke mogelijkheden opgezocht. Op de volgende foto staat ze nog beeldig te poseren met een schep in de hand, een minuut daarna slingerde ze een schop zand door de lucht en schoot er een enorme pijnscheut door haar rug. Ze is er een paar dagen arbeidsongeschikt van geweest.

Onze wasmachinekamer had altijd zo’n koude vloer in de winter. Ik had al eens ontdekt dat het vloertje een dun laagje beton op een metalen frame was. Daaronder was een loze ruimte. Dit was dus mijn kans om daar iets aan te doen. Ik heb van buitenaf, net onder vloerniveau, een serie gaten geboord. Door die gaten heb ik zogenaamde EPS korrel via een grote machine naar binnen geblazen. Een milieuvriendelijke variant op piepschuimkorrels. Vederlicht en heel goed warmte-isolerend.

De hoeveelheid EPS had ik behoorlijk verkeerd ingeschat. We hebben nu nog een paar grote zakken over. Als een van onze lezers plannen met een spouwmuur heeft, of dolgraag een zitzak wil gaan naaien, dan horen wij dat graag. Gratis af te halen!

De gaten heb ik weer dichtgemetseld. De muur is daarna beplakt met PIR platen. Ook weer heel isolerend.

Over de PIR platen is een laag EPDM gegaan, een soort binnenband-van-een-auto-achtig rubber.

Die muur wordt nooit meer nat, die vloer wordt nooit meer koud!

Goed, eergisteren dus.
Een straat vol met aarde. Ik vond het dapper van de mannen. 30 kuub volle grond midden in de Kleine Houtstraat. De buren vonden het geloof ik nogal opzienbarend. De hele buurt liep uit en had er een mening over.

Met kleine graafmachinetjes gingen de mannen aan het werk.

Onder het tunneltje door, over het speelpleintje, door het steegje achter onze huizen heen, tuften de karretjes op en neer.

Het ging allemaal sneller dan ik verwacht had. Tegen de avond was de hele berg weggeschept en was onze tuin bijna vol. De mannen hebben bij ons aan tafel nog lekker saté en spareribs gegeten, met een Radler 0.0 biertje erbij, en zijn toen diep in slaap gevallen in het van der Valk hotel bij ons om de hoek.

Gisteren is er nog eens 4 kuub aarde geleverd, tegen het middaguur had de tuin zijn definitieve vorm.

Omdat het zo leuk is om te kunnen “voelen” hoe de tuin gaat worden, hebben we precies op de stukken waar straks beplanting komt alvast wat van onze bloempotten neergezet. Het leek eigenlijk nog groter dan ik al verwachtte. We hebben straks een flink gazon, met daaromheen genoeg plek voor bomen, planten, bloemen en struiken.

Van bovenaf gezien is het stuk links straks de tuin van het theater, met een groot betegeld terras, de rode lijn is de toekomstige schutting en het stuk rechts is onze eigen tuin.

Het waren me de jaren wel. Al die plannen, al die tegenslagen. Maar het is werkelijk te gek dat we nu op dit punt aangekomen zijn. Nu nog een schutting om het hele erf heen bouwen, de beplanting erin, en dan kan de zomer beginnen.

Het leek een enorm project, maar uiteindelijk is het:

“Kat in’t Bakkie”