Trots, blij en dankbaar

Ik ben eerlijk gezegd een beetje onbescheiden trots op mezelf. Het is niet echt gek voor een voormalig filmmedewerker, om op een dag te beslissen dat er eigenlijk een heel nieuw dak op zijn toekomstige huis zou moeten komen, om vervolgens twee weken later over dat nieuwe dak te kunnen lopen. Een dak wat helemaal doorgerekend is door een constructeur, berekend op de zwaarst mogelijke belasting, voldoend aan alle eisen voor een officieel dakterras, geïsoleerd volgens de zwaarste milieunormen, voorzien is van een inbraakwerend dakluik wat je met twee vingers kunt openen en kunt sluiten, en wat belegd is met een materiaal wat gegarandeerd 50 jaar geen onderhoud meer nodig heeft. Dat heb ik toch maar allemaal geleerd door als een echte zelfbenoemde wijsneus hier en daar wat verbouwingen te begeleiden.

Ik ben natuurlijk enorm blij dat het allemaal zo goed gelukt is, en dat deze klus binnen de laatste 4 mooie dagen van dit jaar, zonder enige tegenslag, tot stand gekomen is.

Ik ben reuze dankbaar dat zowel Ron als de Polen onze samenwerking in het verleden blijkbaar zodanig gewaardeerd hebben, dat ze deze week alles uit hun handen hebben laten vallen om dit mallotig impulsieve project voor ons mogelijk te kunnen maken.

Tot zover het hoofdstukje veren in eigen reet stoppen. Ik moest het even kwijt, doodmoe en zielsgelukkig.

Terug naar ons fotoverslag.

Al voor dag en dauw rolde Bart een enorm groot folie uit. Het bedekte ons complete dak. Mariusz had ons vandaag twee Polen ter beschikking gesteld. Wat zijn die mannen toch handig en sterk. Sneller dan dat Bart en ik de platen konden neerleggen, staken zij de platen door het dakluik omhoog. 12 Centimeter dik isolatiemateriaal.

Toen de platen strak tegen elkaar aan het dak bedekten, werden ze vastgeschroefd. 6 Lange schroeven per plaat.

Omdat er bij ons huis geen enkele muur haaks op de andere staat, was het onomkoombaar dat er af en toe toch kleine kieren tussen de platen ontstonden. Daar kwam de PURschuim fles goed te pas.

Nu dit blog toch een wat hinderlijk zelfingenomen intro heeft, kan er ook nog wel een foto van mijzelf aan het werk vanaf. Met een zwaar stroperig goedje rolden we het hele dak in: de lijm “primer”

En toen was het tijd voor de eerste baan EPDM.
EPDM is de afkorting van “Ethyleen – Propyleen – Dieen Monomeer” en slaat op een groep van synthetische rubbers of elastomeren, verkregen door de polymerisatie van etheen (=ethyleen), propeen (=propyleen) en een dieen, dit is een onverzadigde koolwaterstof met twee dubbele bindingen. EPDM is dus een terpolymeer, dit is een polymeer verkregen uit drie monomeren.

We rolden de ene baan na de andere uit. Bart staat er op de foto een beetje bij alsof hij zich afvraagt of ons dak ook als balletvloer dienst kan doen, maar hij is in het echt juist heel erg stoer en macho.

Als gezellig intermezzo kwamen de ouders van Anneke nog even langs. Ze hadden zichzelf nog niet als ware acrobaten over smalle keukentrapjes ons dak opgehesen, of ze zagen Jan Verburg al bij de achterdeur staan. Met Jan erbij op het dak, werd het zo’n vrolijk boeltje dat ik me met gemak ons eerste grote RoofGarden (Does anyone want to go Waltzing in the garden? Does anyone want to go Dance up on the roof?) feestje al kon indenken. We kunnen 250 Kg per vierkante meter aan.

Het afwerken van het EPDM heeft nog heel wat specialistisch vakwerk nodig, zoals het werken met de elektrische föhn, die de naden tot rond de 900 graden Celsius verhit, terwijl ze met een piepklein rollertje dichtgedrukt worden.

En toen, aan het eind van de dag, kon ik opnieuw een ondergaande zon vangen, die vrolijk op ons nieuwe dak neerkeek.

De komende weken worden de boeidelen nog wit geschilderd, en wordt het dak nog afgewerkt met een mooie zinken rand met kraaldeel. Maar nu gaan we het eerst even rustig aan doen.