Tromgeroffel…. et voila: een definitieve façade.

We beginnen het nieuws met een oude foto. Deze werd genomen op 11 april 2016 toen we het huis kochten. De eerste keer de sleutel in het slot. Wat staat de originele gevel er goed op he…
Als traditie maken we deze foto elk jaar opnieuw op 11 april.

Vandaag maken we een uitzondering. Het is vandaag, 18 augustus, namelijk een andere feestelijke dag. Het is de verjaardag van onze verhuizing, die drie is geworden. Maar het is dit jaar extra feest. Bovenop het heugelijke feit van onze verhuisdag mogen we ook officieel zeggen daaahaaaat…..
we deze week onze omgevingsvergunning gekregen hebben! Onze gevel is goedgekeurd!

Hessel wist al dat afgelopen maandag opnieuw een vergadering zou zijn bij de Gemeente. Maar hij kon niet vermoeden dat Onze Leuke Limburger Die Er Verder Niet Inhoudelijk Over Gaat hem diezelfde dag nog zou gaan bellen met een anoniem nummer. Het deed hem deugd om te vertellen dat de vergunning verleend wordt. Iedereen is akkoord.

De welstandscommissie ging zelfs helemaal uit haar bol vanwege de penanten in combinatie met de plasticiteit en hoe dit samen met de kroonlijst en de vinnen een groot geheel vormt. Zij schrijven daarover en ik citeer:

In overeenstemming met wat besproken is, is de kroonlijst nu meegenomen in het totaalontwerp. De penanten en kroonlijst vormen nu één geheel in kleur, uitstraling en materialisatie. De penanten zijn op een plint/neut gezet, die refereert naar de situatie in het verleden. De uitvoering van kroonlijst en penanten met stalen vinnen versterkt de plasticiteit en het geheel.
Het is een eigentijdse vertaling van de historische situatie die gebalanceerd en overtuigend overkomt.

Daarom heeft Hessel bovenstaand beeld gemaakt, met mij zoals ik nu ben in de gevel zoals die over een tijdje wordt. Als beeldrijm met de foto van de aanschaf van het pand. Op de dag dat we 3 jaar geleden verhuisden. Het is een beetje een stretch, maar zo valt al het vreugdevolle nieuws toch conceptueel samen.

Het komt er zo uit te zien; de kleuren zijn nog niet definitief uiteraard.

Omdat het zo mooi wordt en er zoveel tijd en energie in is gaan zitten heb ik besloten dat we de gevel voortaan façade noemen. Op z’n Frans. Dat klinkt wat chiquer allemaal, wat wel passend is denk ik.

Nu we een façade hebben sloot dat mooi aan op een ander klusje dat nog geklaard moest worden ten behoeve van het totaalbeeld.

De lieve glasvezel mensen uit het Oostelijke deel van Europa hadden een paar maanden geleden onze stoep dermate brokkelig achtergelaten dat we steeds struikelden. Het zag er gewoon niet uit.

Hessel had contact opgenomen met de straataannemers, en ook meteen maar met de gemeente. Ze begrepen allemaal het probleem, maar waren in afwachting van de juiste klinkertjes. Hoe een wonder dat opeens, twee dagen voor het Limburgse telefoontje, de vaklieden uit Oost Europa ons stuk stoep openmaakten. Hessel liep snel naar buiten om hen wat tips te geven. Het was toch echt beter als ze ook die stenen daar links bij de pilaar zouden vervangen, en dan meteen het hele stuk voor onze voordeur ook even opnieuw zouden leggen. Hij bedoelde het niet vervelend, maar is de rest van de tijd tot het klaar was op het bankje tegenover de werkzaamheden blijven zitten.

Op dat soort momenten hou ik heel veel van Hessel, maar krijg ook een soort kortsluiting van bewondering en schaamte die zich in mij om voorrang verdringen. Dus ik ben boven in de slaapkamer met de deur dicht gaan strijken terwijl de werkzaamheden plaatsgrepen. Later zag ik dat onze straat er prachtig bij lag, alsof hij nieuw uit de doos gekomen was. Mooi trottoir, als chique entree voor een belle façade.

Toen de lieve goede mannen gereed waren was het tijd om een feestmaal aan te richten! Want het was ook nog zomerweer. Dat vraagt om vongole. Met heerlijke witte wijn, die we gekregen hadden van een lezersechtpaar… Het was zalig….dank daarvoor.

Goed weekend voor nu.