Tijdens het verbouwen gaat de innerlijke reflectie gewoon door.

Ik dacht dat ik een beetje een ‘en toen en toen en toen’- blog zou gaan schrijven, maar sinds vanmorgen weet ik dat ik ook een mededeling ga doen. Een verklaring. Dit alles na dagen van innerlijke reflectie. Want wij doen nogal veel aan innerlijke reflectie.

Omdat we bericht hadden van de tegelmevrouw uit België dat de tegels voor de keuken in Parijs zijn aangekomen, moesten we de keuken demonteren en in een andere ruimte zetten. Parijs is immers slechts 3 uur met de trein, dus de tegels zullen spoedig arriveren. Denken wij.

Zo gezegd zo gedaan. Eerst gingen we naar de Blokker om kratten te halen. Hier had ik er al een paar van aangeschaft met kerst, want toen gebruikte ik ze als ‘buitenkoelkast’ op Hessels dakterras. Ze zitten inmiddels vol met zomerkleren en zwemspullen en staan eerlijk gezegd bij mijn huis klaar voor vertrek.

Nu hadden we deze kratten gekocht voor het verhuizen van de keukenspullen intern, en ook om de kratten later te gebruiken voor op de tussenzolder/berging. Ik vind het vervelend dat we zoveel plastic aanschaffen, maar we gebruiken het duurzaam als het ware en andere opties ken ik niet. (Ik staat daar zeer voor open).

De straat ingelopen werden we tegemoet gestraald door de poster die we van Monique Lotsy hebben gekregen ter attentie van de actie voor Het vergeten kind om de petitie te tekenen. Sinds die poster er hangt staat er geen enkele klant van de buren meer voor ons raam te roken, dus misschien houden we ‘m.

Daarna gingen we de keuken uitruimen.

Alle dingen die in de kastjes zaten werden gesorteerd, soms weggegooid en vervolgens in het juiste krat gedaan.

Daarna tilden we de kastjes een voor een naar de woonkamer. En ruimden we de dingen die daar moesten staan weer in. Einde dag hadden we een ingerichte keuken in de woonkamer staan. Toen we daarna even in onze zithoek zaten, hadden we niet het idee dat er iets in de weg stond.

Hoeveel mensen zouden er eigenlijk zijn die hun keuken in de woonkamer kunnen zetten zonder dat ze er last van hebben?

Tijdens het uitruimen, verplaatsen en inruimen zijn Hessel en ik steeds heel blij. Ik zag nu ook nogmaals de kleuren en het behang van Stock in het echt en het is mooier dan op de foto’s van afgelopen week. Vaak knuffelen we even tussendoor of springen/juichen als in ‘we hebben zo’n zin echt ZO’N zin om te verhuizen’.

Bij het TV-programma Familie Knots kwam dan nu ergens een voice over die zei: “Ondertussen was……..”

Bij ons gebeurt er ook vrij veel ‘ondertussen’.

Vanmorgen brak Hessel’s gouden kroon uit zijn mond en ontstond er een soort paniekgevoel. Terwijl de tandarts deze kroon er vast zo weer in zet, no problem.

Om een lang gesprek heel kort te maken: we gaan niet eind februari verhuizen. En wanneer dan wel, dat weten we niet. We willen ook geen datum meer noemen en het nooit meer met iemand over een datum hebben.

Vroeger, toen we geen datum hadden, waren we namelijk gelukkig. Hessel werkte gestaag verder, genoot en omdat alles organisch ging hadden we geen stress. Helaas zijn we in de valkuil getrapt dat Hessel eind vorig jaar een suggestie van een datum heeft genoemd aan iemand. Ik heb dat gehoord. En ik vond het wel tof om te weten natuurlijk! Dus opeens hadden we een einddatum.

En sindsdien hebben we spanning.

Het is heel gek hoe dat werkt.

Hessel zegt dat in alle verbouwingen mensen na het stucen denken “nu is het bijna klaar”, terwijl er juist daarna nog heel veel moet gebeuren. Wij samen zijn helemaal hyper nu het einde echt wel in zicht is. We verheugen ons zo. Niet te doen. Maar Hessel raakt ook in een fase waarin hij afhankelijk is van andere mensen. Komt Bart wel of niet, of misschien eventjes. Jan de Kruiff gaat een profiel schaven in de plint van de trap, maar moet bij zijn instrumentenmaker de juiste profielen laten maken. Wanneer gaat hij dat doen? Kan de instrumentenmaker? De tegels van de keuken komen ‘einde maand’ en ze zijn nu ‘onderweg’. Wanneer zijn ze er dan? Tevoren moet eerst de vloer geschuurd worden in de keuken met een gehuurde machine. Wanneer moet die gehuurd worden? Hoe lang duurt het en wanneer kan die dan weer terug? Om te behangen moeten eerst alle plinten geplakt zijn, en afgewerkt met een soort kit. Dit moet gedaan worden en drogen. Is er budget om ook het trappenhuis meteen te behangen of doen we dat later? Want dat is van belang voor de afwerking van de plinten. En dit is slechts een fractie van het complex aan kleine feitjes waar we en met name Hessel elke dag doorheen waden. En dan breekt je kroon, en moet je naar de tandarts en ben je weer een dag kwijt.

Ondertussen begint TUSSEN aardig goed op stoom te raken. We verdienen nog geen geld maar er komen wel concrete opdrachten op ons pad, soms ook vrij groot. We zitten zelfs in een pitch met andere bureaus. Alles is nieuw, alles is wankel, het is tegelijkertijd te gek en het neemt veel energie. Het is best veel in mijn hoofd om er ook een hele verhuizing vanuit twee huizen bij te hebben. Terwijl we ons er op hetzelfde moment zo gigantisch op verheugen.

Vanmorgen hebben we alles met elkaar besproken, onuitgesproken zorgen, spanning, wat we eigenlijk voelen als we niet voor de ander proberen te denken. En we hebben besloten dat we ook deze laatste fase van de verbouwing bovenal gelukkig willen zijn. Dus we hebben de verhuisdatum afgeschaft. Want voordat we die hadden waren we heel gelukkig.

Misschien stellen we hiermee onszelf teleur, elkaar, mogelijk enkele van onze lezers. Dat is vervelend, maar we denken daar wel overheen te komen. Wij gaan vrolijk voorwaarts en werken stevig door.

Als iemand ons vraagt ‘wanneer denken jullie te verhuizen’ dan is ons antwoord: wanneer het klaar is. En als mensen dan vragen ‘wanneer denk je dat het klaar is’? Dan zeggen we: als het af is.

Tot zover voor nu. 🙂