The Boyz are Back in Town

Afgelopen zaterdag werd ik gebeld. “Hello Mister Hessel, we be back in Amsterdam.”
Dat was goed nieuws. Mariusz en zijn mannen waren steeds heel druk geweest en ook nog eens lekker op zomervakantie naar Polen gegaan, maar hadden nu blijkbaar een gaatje in hun agenda gevonden voor een klusje bij ons.

De slaapkamervloer heeft zijn definitieve afmetingen gekregen, daardoor kan eindelijk de nieuwe trap ingemeten worden. Voorheen was het nogal onduidelijk hoe hoog de vloer zou eindigen, nu is daar geen twijfel meer over mogelijk.
Maar….  bij de trap gaat het niet alleen over de hoogte. Het gaat ook over de breedte. De ruwe contouren zijn al een tijdje duidelijk, maar er zijn nog twee complete muren die half kaalgebikt zijn, en half gestuced. Tegen die muren komt straks de bovenste helft van de trap te leunen. Om een nette trap te bouwen is het natuurlijk noodzakelijk dat ook van die muren de exacte afmetingen bekend zijn.
De muren moeten “beraapt” gaan worden. Een menglaag van kalkmortel en cement, die keihard opdroogt. Als te zijner tijd de trap geplaatst is, dan werken we de wanden nog een keer met een heel dun stuclaagje af. Ik heb al een tijd geleden besloten dat ik de hele verbouwing helemaal alleen aankan (met af en toe de onmisbare hulp van Annie natuurlijk), maar dat ik niet ga stukadoren. De mortel komt in zakken van 25 Kilo, veel te zwaar voor mij, en dat is nog maar het minste probleem. Een klein wandje kan ik nog wel aan, maar hele muren, ik heb er de kracht niet meer voor.

Mariusz en Zbisjek vinden stukadoren juist fijn. Ze inspecteerden de muren. Hoe verticaal liepen ze, waren ze wel haaks ten opzichte van elkaar, zaten er geen onverwachte kronkels in, dat soort zaken.

Er moest nog flink veel voorbereid worden voordat ze konden beginnen. Het oude stucwerk moest er helemaal af, er staken hier en daar nog ongebruikte waterleidingen uit de muur en er zaten overal gaten die dichtgemetseld  moesten worden. Dat waren nou typisch wel klusjes voor mij.

“When can we do the job?” vroegen ze. “When you want” zei ik. “Tomorrow” besloten ze.

Slik. Het was al tegen enen. Zou het me lukken om alles voor morgen klaar te hebben? Ik ben maar gewoon bij het begin begonnen. Met de bikhamer alle oude zooi weghalen, met de slijptol roestige spijkers wegslijpen, met een stevige staalborstel de grofste stucresten wegborstelen.
Het viel reuze mee. Tegen het eind van de middag had ik weer eens een ouderwetse hoop puin geproduceerd, en zagen de muren er heel behoorlijk uit.

Rond half zeven had ik alle gaten dichtgemetseld, een bezem door de keuken gehaald en het huis klaar voor de dag van morgen opgeleverd. De Polen kunnen aan het werk.