The Blue Zones

Wat ons vandaag nou toch weer gebeurde.

We zijn deze week helemaal opgewonden over onze achtertuin. De gemeente heeft alles goedgekeurd, er kijkt geen instantie of archeoloog meer over onze schouders mee, Harry Pierik heeft zijn talenten laten zien, ik denk zelfs dat we de eerste grassprietjes al zien groeien, kortom, de hele week draait al rondom onze achtertuin.

Een week of wat geleden liepen we door de stad, mooi weer, iedereen vrolijk, en op een rare manier komen we in gesprek met een wildvreemde mevrouw. Het ging meen ik over een mooie plant die we ergens bij een voordeur zagen. Die mevrouw vraagt of we ook in de buurt wonen, of we ook een geveltuintje hebben en of ze ons gaat zien bij het Opzoomeren.
Haarlem wil heel graag groen worden, er is een budget vanuit de gemeente waarmee wijkraden leuke dingen kunnen doen met geveltuintjes. Onze wijk doet 2 keer per jaar aan Opzoomeren. Bij ons tegenover staat er dan een hele uitstalling plantjes, die mag je gratis meenemen om voor je huis te zetten.

Rond de tijd van dat gesprekje had Annie net “Live to 100, Secrets of the Blue Zones” op Netflix gezien.
Een documentaire over allerlei plekken op aarde waar de mensen opmerkelijk oud worden. Er is ook een website van. Hoe werden die mensen zo oud? Frisse lucht, regelmatig bewegen, sommige dingen niet eten, andere dingen juist wel, dat soort zaken. Maar heel belangrijk bleek ook de gemeenschapszin te zijn. Omkijken naar elkaar, je buren kennen, je straat gezellig maken.

We willen best 100 worden, dus besloten we om vandaag naar “Opzoomeren” te gaan. Met Margit, onze bovenbuurvrouw, die ook wel eens een uitje wilde. Het hele pleintje stond vol met planten en er was een bandje. Wie zagen we tot onze verrassing op de saxofoon? Die leuke mevrouw van een paar weken geleden. Ze herkende ons meteen en kwam even een praatje maken. “Waar wonen jullie dan precies?” wilde ze weten. “Nou, hier meteen om de hoek, wil je het even zien?”
De mevrouw liep met ons mee, het hele bandje er achteraan. Moet je nagaan, werken enorme professionals zich een slag in de rondte op onze achtertuin, staan wij plotseling heel interessant te doen bij ons voortuintje wat we de afgelopen jaren zonder enige vorm van kennis en op goed geluk bij elkaar gesprokkeld hebben. Het bandje vond ons voortuintje toch hartstikke leuk. Recht voor ons huis speelden ze “Besa me mucho”. Margit, bijna 90 jaar oud, voorheen zangeres en danseres, staat helemaal links met haar nieuwe plantjes in beeld, onze poezen rechts. Er is een filmpje van.

(voor de digibeten: als je op het witte driehoekje op het plaatje hieronder klikt, dan gaat het filmpje spelen)

Toen het bandje weer verder moest, nodigde de leuke mevrouw ons uit om rond 13:00 mee te eten met de buurtmaaltijd. Blue Zones, here we come!

Er was heerlijke soep. Een hoop gezelligheid. Na een half uurtje was er een speech. Van de voorzitter van de wijkraad. Het was hem een grote eer om de halfjaarlijkse wisselprijs voor de mooiste geveltuin uit te reiken. De jury, vermomd als straatorkest, was de hele buurt doorgelopen en had unaniem besloten. “De Gouden Grasspriet” ging deze keer naar:

Anneke en Hessel.

Overdonderd door zoveel Blue Zones in één keer heb ik een geïmproviseerde dankspeech uitgesproken en de hele buurt op de koffie uitgenodigd.

Sorry Harry Pierik.