Steun

Zelf was ik twee dagen niet in Haarlem, wegens afspraken en dergelijke. Het zijn hectische tijden met elkaar snel opvolgende hoopgevende en teleurstellende momenten. Voor iemand die gedijt bij een bepaalde bandbreedte van gelijkmatigheid is het dus vrij pittig, maar ook leuk en spannend, we slaan ons er samen dapper doorheen en hebben veel steun aan elkaar. Net zoals ons plafond steun heeft aan de constructielpoten. Zo, toch weer gelukt om met een snufje zeer actuele emo een brug te slaan naar de foto en de heading. Verder schrijf ik niet meer over mn werkzoekerij, want het geeft misschien te veel deining onder onze lezers.

Dan nu even hoe het ging vandaag. Ik had briljant slecht geslapen -ik denk van de ijzige koude- en toen ik met één oog open mijn telefoon aanzette belde mijn moeder. De themostaat stond eerst op 14 en nu op 13 graden en mijn vader is niet thuis. Of Hessel even naar de vloerverwarming kon komen kijken? Ik zei van wel, maar dat ik niet helemaal snapte waarom en toen ik de telefoon oplegde belde meteen iemand anders. Ik zei dat mijn moeder net belde om naar de thermostaat te komen kijken dus dat ik zo met Hessel op pad zou gaan, waarop zij vroeg of we dan ook even langs haar konden rijden want haar verwarming deed ook gek. Ik zei dat we er anders een tourtje van zouden maken. Nou mooi niet natuurlijk! Wij moesten namelijk een muur bouwen vandaag. Eerst naar de Bouwmaat voor extra bakstenen en voor de zekerheid nog twee flessen ontstopper (probleem bij Hessel thuis is verholpen trouwens).

Daarna snel naar ons huis. Hessel had vandaag grote plannen. De hulp constructiebalkjes moesten er aan geloven, de slaapkamermuur moest helemaal op eigen kracht in de lucht blijven hangen. Nou ja, niet helemaal op eigen kracht, want we gingen de slaapkamervloer ondersteunen, en omdat de slaapkamervloer-balken in de muur staken, zou de muur waarschijnlijk wel op de balken blijven hangen.

Samen hebben we de constructielpoten neergezet. Hessel zaagde heel dapper de laatste rest van de oude deurpost door, haalde de steunblokken hout weg, en ja hoor, de slaapkamermuur bleef netjes boven ons hoofd zweven.

Toen het hout weg was, haalden we ook nog een hoop losse stenen tussen de balken weg

op de foto hieronder kan je zien dat de balken waarop de hele verdieping rust, inmiddels ‘los in de ruimte hangen’.

Daarna ging Hessel aan de slag met het metselen van het laatste stuk muur. De rest kan hij pas doen als de latei dan wel metalen balk in de muur wordt gezet. Die komt dus onderaan het muizentrapje te liggen zeg maar, op deze foto links gezien.

Ik lag ondertussen in de woonkamer te computeren en mijn boek te lezen. Op afroep gaf ik gereedschap aan, versleepte bakstenen van de ene ruimte naar de andere, en voerde het oude hout en de oude stenen af. Dit hebben jullie nu al zo vaak gezien op een foto, dat ik dat niet meer heb gefotografeerd.

Aan het einde van de middag, toen de bakstenen op waren, maakte Hessel alles schoon.

Hij was heel moe. Ik ook.

We gingen naar mijn ouders huis om daar te constateren dat alles prima in orde was en lieten een briefje voor mn moeder achter. Toen (nu) naar huis, heel lang douchen, twee keer haar wassen en een vrolijk parfum op; vanavond gaan de bouwvakkertjes met vrienden uit eten. Heerlijk.

Misschien denken jullie: goh, het leven gaat zo snel daar in Haarlem, denken jullie nog wel eens aan je droomhuis in Portugal? Ja, daar denk ik zeker aan. Twee van de citroenen hebben we al snel na thuiskomst opgegeten. Hessel weet dat niet eens officieel denk ik. In mijn eigen huis liggen nog de niet-citroenen. Ze worden kleiner en kleiner. Toen ik gisteren de keuken opruimde dacht ik “Hup ik gooi ze weg” maar ik kon het nog niet. Sommige dromen moet je nog even uitrekken en koesteren. Het echte leven begint snel genoeg weer.