Spijkers met koppen

De dag begon met de Grote Opening van de winkel Hudson Bay in Haarlem, in het oude V&D pand. We liepen er langs omdat we even boodschappen bij Mabrouch wilden doen.

Het zag er binnen prima uit, ruim opgezet, fris. Maar wij hadden niks nodig.

Toen we alle verdiepingen hadden bekeken kwamen we op het terras op de bovenste verdieping. Het uitzicht daar is spectaculair; helaas regende het vandaag een beetje. In de verte zie je de dakkas en daar even voor ons huis (kan je niet echt zien op de foto).

Op het terras staand hoorden we beneden al een vrolijke “big band” spelen. Beneden aangekomen zagen we een feestelijke open bus waar deze band in stond te spelen voor de openingsfestiviteiten. Ik vond het apart dat Hessel echt wilde blijven staan om te kijken en te luisteren. Het was best koud. Toen de band stopte liepen we naast elkaar naar de Botermarkt. En opeens zei Hessel -die me met betraande ogen aankeek- met dichtgeknepen stem “Ja ik moet altijd zo huilen van muziek buiten op straat. Dat had ik vroeger als kind al. Helemaal als het met trommels is, dan schiet ik accuut vol”. Ik had geen idee. Terwijl we al vijf jaar samen zijn. Zelf heb ik dit met het Wilhelmus bij Nationale voetbalwedstrijden. Dan heb ik altijd waterproof mascara. Hessel weet zelf ook niet waarom hij dit heeft. Misschien is Hessel in een vorige leven trommelslager geweest (= klein jongetje dat op de trommel de maat sloeg voor de voetsoldaten tijdens een slagveld). Enfin. Hij wilde er in ieder geval niet mee op de foto.

Toen ik even bij Mabrouch was ging Hessel bij de buren even een koffie bestellen voor ons en zat op me te wachten toen ik terugkwam.  Hij was dus binnen 5 minuten weer helemaal ok.

Thuisgekomen gingen we echt aan de slag. Nu de balken in orde zijn, konden we door met de slaapverdieping… die helemaal vol met spullen staat. De meeste spullen kunnen we in de ruimte tussen het plafond en het dak leggen. Voor het eerst sinds tijden gingen we de ladders op, het dak op.

Daar moest ik van Hessel even met een lat in mijn handen blijven staan, vanwege de eerder genoemde dakkas. Die was er voorheen niet en wordt gebouwd op de parkeergarage. Allemaal leuk en aardig, maar het is feitelijk best een heftig bouwwerk en voor onze privacy op ons toekomstige dakterras is het niet helemaal ‘je-dat’.

Ik moest dus eerst even een lat vasthouden, om te bepalen of dit schuttingtechnisch zou werken. Ja. Dat doet het.

Hessel denkt trouwens dat de Dakkas geen kans van  slagen heeft wegens gebrek aan hippe mensen in Haarlem. Hij denk dat het eerst even druk is, wegens hip, maar dat zodra de nieuwigheid er af is, het hele zaakie als een pudding inzakt en dat dan uiteindelijk de hele kas wordt afgebroken door de gemeente. We zullen zien.

Vervolgens moest dus de verdieping leeg. Dat ging samen beter en vooral sneller dan alleen.

Vervolgens ging Hessel de vloerdelen aan de ‘voorkant’ van de verdieping weghalen. Hiertoe heeft hij al eerder een vernuftig cijfersysteem ontwikkeld. Want als je de planken er zomaar uithaalt, krijg je ze er nooit meer op de goede manier in.

Eerst moesten de spijkers er uit. Ik liep beneden ‘het rode stof te bestrijden’ en hoorde Hessel boven steeds zuchten. Het is een monnikenwerk. Omdat je er niet heel erg intelligent voor leek te moeten zijn, vroeg ik of ik het niet kon doen. Echter, je moet zoveel kracht zetten om de spijkers uit de vloer te trekken met de spijkertrekker dat ik dat niet zou kunnen. Daar zit wat in.

Vervolgens haalde Hessel de vloerdelen er uit en gaf die aan mij aan via de balken zodat ik ze beneden rechtop, op nummer, kon neerzetten.

Daarna moest voornamelijk Hessel aan de slag met alles wat onder de vloer zat; het afschuwelijke Rockwool. Het gaat meteen overal in zitten, kriebelt, brandt en Hessel denkt inmiddels zelfs dat hij de reumatische klachten van enkele maanden geleden door die gore Rockwool heeft gekregen.

Ook hadden de vorige bouwers nog wat troep en zaagsel laten liggen, dus het was afzien. Ik zag eigenlijk een stuk minder af, want mijn oude buurvrouw uit Amsterdam kwam als verrassing langs. Ze heet Ingeborgh Lagrand en woonde vroeger op de Serooskerkenweg onder me. Sterker, ik heb mijn huidige appartement aan hun te danken. Ik kwam namelijk boven haar en haar man wonen. Inmiddels woont ze al heel veel jaar in Haarlem, op de grens met Aerdenhout en kwam even lansgewaaid. Erg gezellig. De baby die ze ooit in Amsterdam kreeg gaat over een half jaar op kamers in Amsterdam.

Hessel werkte ondertussen stug door, totdat er geen spijker meer in de vloer zat. Hij is heel erg opgelucht dat alles zo voorspoedig verliep vandaag en weer zo’n grote stap gezet. Thuisgekomen konden we niet wachten met douchen. En alle kleren in de was. Na deze stap in de verbouwing hoop ik nooit meer in mijn leven rockwool mee te maken.

Morgen gaan we fietsen in de buurt van de Sallandse Heuvelrug omdat het geweldig weer schijnt te worden, dus maandag gaan we verder. We hebben er zin in. Alvast fijn weekend allemaal!