Rolluik

Na drie weken priegelen in het bovenhuis, repareren, herstellen, vernieuwen en schilderen, veel schilderen, was het vandaag tijd voor echt mannenwerk.

Zomaar, als tussendoortje, hebben we deze ochtend een van de meest in het oog springende veranderingen aan ons eigen huis tot stand gebracht. Mariusz en Zbisjek hebben ons als cadeautje aangeboden de rolluiken te demonteren. We waren al helemaal vertrouwd geraakt met het interieur van ons huis, maar liepen altijd snel met half gesloten ogen langs onze voorgevel. Die armoedige zware zwarte luiken waren al vanaf de eerste dag een doorn in ons oog.

Om tien uur vingen de mannen aan. Al bij het eerste zwarte schot wat verwijderd werd, zag ik dat er een enorme vooruitgang te verwachten was.

Ook vanuit de woonkamer was het heel feestelijk om Mariusz boven het luik langs te kunnen begroeten

Tegen elf uur kletterde het luik op de straat. Er was nog meer ruimte boven het grote raam vrijgekomen dan ik had durven hopen.

Vanuit de woonkamer was het uitzicht adembenemend. Voorheen hield het zicht vlak boven het grote raam op. Op de foto hier onder zie je goed hoe het verlaagde plafond nog een deel van het nieuwe bovenuitzicht belemmert.

Rond twaalf uur was het luik bij de voordeur aan de beurt. We wisten bij vermoeden wel hoe hoog onze deuren eigenlijk waren, maar we hadden ze nog nooit in volle glorie gezien.

Nou, zo zien de deuren er dus uit als er geen oud ijzer voor hangt. Prachtig! Inclusief mooie glas in lood bovenraampjes. De wonderlijke pijp is de afvoer van onze oude CV. Die gaat binnenkort gesloopt worden, als we de vloerverwarming gaan gebruiken.

En zo rond 13:00, nog voor de lunch, lag al het ijzerwerk achter in de vrachtwagen van Mariusz. We reden in colonne naar de oud ijzerhandel, en hebben voor het hele zaakje 35 Euro gekregen. Opgeruimd staat netjes.

De Polen reden door naar een volgende klus, en ik reed naar de Bouwmaat om wat kozijnhout te kopen.

Thuisgekomen heb ik me eerst op het plafond gericht. Nu er een gapend gat was, wilde ik ook helemaal weten hoe onze toekomstige lichtval er uit zou gaan zien.
Dat betekende dat ik eerst de sierlijst moest demonteren.

Kijk, plafond zonder sierlijst:

Daarna heb ik met de laser een nette rechte lijn uitgezet, vlak langs de eerste plafondbalk vanaf het raam gezien. Langs die lijn ging de reciprozaag in het plafond.

En voila, een verhoogd plafond. Dat werkt fantastisch. Je kunt nu vrij diep in de kamer staan, en dan nog steeds de bovenkant van het raam zien, zonder dat het plafond dat uitzicht belemmert.

Inmiddels had ik ook goed zicht gekregen op de oude bekabeling van het pand. Onderstaande foto is van buiten naar binnen toe genomen. Ongelofelijk hoeveel leidingen er door de muur heen steken, van het halletje de woonkamer in. Dat gaat over een paar weken een leuke puzzeltocht worden.

Ten slotte heb ik met het kozijnhout even snel een verdeling van het bovenraam geimproviseerd.

Het begon inmiddels flink koud te worden in huis. Ik had genoeg genoten van het uitzicht, nu was het tijd geworden om op de plek van het toekomstige glas houten panelen te gaan plaatsen. Wel zo warm, en natuurlijk ook wel zo veilig in verband met inbraak. Toen het hele klusje geklaard was, ging ik nog een foto van buitenaf nemen.

Het ziet er heel lollig uit, nietwaar? Er stond een straffe ijzige wind, dus snel weer naar binnen. Maar wat zag ik nou? Zat er een rood labeltje aan een van de sleutels? Dat is vreemd, dat was nooit zo. Ik had toen ik naar buiten ging de sleutelbos van tafel meegegrist, maar het was helemaal de goede bos niet. Ik had de bos met afgekeurde sleutels in mijn hand. De juiste bos lag nog op tafel, ik kon hem door het raam heen duidelijk zien liggen. De deur was dicht. Mijn autosleutels zaten in mijn jas. Mijn jas hing binnen op de stoel. Ik was heeeel moe, en kreeg het heeeeel koud. En voor het eerst in mijn leven was de batterij van mijn telefoon er mee opgehouden.
Dat was een vervreemdend moment, zo moederziel alleen in een koude straat.
Gelukkig wilde mijn telefoon na tien minuten weer starten, zodat ik Annie kon bellen, die haar vader belde, die zo lief was om met de auto naar ons huis met de nieuwe ramen te komen, en daarna besloot dat ik in zijn auto naar Amsterdam mocht rijden, waar Annie net was aangekomen, zodat ze de voordeur van mijn eigen huis voor me kon opendoen. Daarna zette de schat ook nog een verbijsterend lekkere maaltijd met lamsvlees voor me op tafel, waardoor het allemaal toch nog eind goed al goed werd.