Reflectie

Sinds twee weken zit ik onverwachts weer op een klus, vandaar dat ik helaas niet meer met Hessel meekan overdag. Het gaat verder heel goed met me. Nou ja; heel goed…

In de zomer vind ik het sinds enkele jaren wat spannend in Amsterdam. Mijn huis staat in de voormalig ‘behoorlijk bejaarde’ Stadionbuurt. Tegenwoordig staan er ’s avonds in de parkeervakken talloze kleine autootjes geparkeerd met harde muziek en motor aan en open ramen. De licht getinte jongens die hierin zitten, snuiven lachgas. Ondertussen strekt een stoet wat vroeger ‘nozems’ genoemd zou worden van links naar rechts door de straat (vanuit mijn huis gezien) naar coffeeshop DNA om daar te hangen (en vervolgens ook op de speelplaatsjes in de straat). En om ‘hoer zal ik je neuken’ (of iets van die strekking) naar mij te roepen als ik mijn fiets in het rek zet. Ze hebben getto blastertjes in hun rugzak (allemaal eentje) en die staat hard aan. Ondertussen telefoneren ze door hun toestel ver van zich te houden en er naar toe te schreeuwen ipv tegen hun oor. De halve straat kan het gesprek horen, inclusief de reactie van de gebelde vriend/vriendin.

Van rechts naar links komen jongelui naar het vernieuwde Stadionplein toe, om ook daar te hangen, te roken en naar de grote hoeveelheid evenementen te gaan die in het Stadion plaatsvinden. Ze plassen wild in de perkjes in mijn straat, legen hun asbakken door hun autoportier open te doen, de asbak om te keren en de portier weer dicht te doen. Dat is de voorkant van mijn huis.

Aan de achterkant hebben de bewoners balkonnen en tuinen. Vroeger, met mooi weer, aten mensen buiten, hoorde je zacht gezoem van genietende mensen, af en toe een schaterlach, geklingel van ijsblokjes in glas.

Nu hebben we eigenlijk elke avond wel ergens iets wat er uit ziet als dit:

En als het niet links is, dan is het rechts, en als het daar niet is dan onder of tegenover. Tegenwoordig schreeuwen mensen vooral met elkaar, zijn om 20.00 uur al stomdronken en dus heel luidruchtig en dit gaat gerust zo tot 4.00 in de nacht door. Ook op werkdagen. Want deze mensen -of hun ouders- hebben voor adembenemende bedragen deze appartementen gekocht, dus nu mogen ze alles doen wat ze willen. Kennelijk. Ik heb dubbelglas, speciale oordoppen, maar ben vaak ’s avonds bang om naar huis te gaan, uit angst welke herrie ik nu weer aan zal treffen.

Stel dat je wel slaapt en je moet naar je werk, dan is ook best vaak iets als dit aan de hand:

Maar goed; gestolen zadel kan overal. Irritant is het wel!

Vandaag stapte ik in de ochtend op de fiets om naar Hessel te gaan en kwam mijn onderbuurvrouw Paula* er aan. Ze zei: ik moet je iets vertellen… ik ga einde maand naar Zutphen verhuizen. Nu is Paula de enige buur waar ik het echt leuk mee heb, en uitgerekend zij gaat weg. Paula haar ouders hebben soms mantelzorg nodig, en ze wil dichterbij wonen. Maar bovenal zo zei ze: ik kan niet meer tegen die vervloekte onrust en herrie hier. Ik wil niet meer naar het Centrum vanwege de drukte, in mijn eigen huis is te vaak lawaai, zelfs in het Amsterdamse Bos loopt je in de file.

In Zutphen is het heel leuk. Daar spreekt ook iedereen nederlands in plaats van engels. En Deventer is heel dichtbij, superleuke stad. In principe hou ik geheim dat ik tzt ga verhuizen, omdat ik er nog een ‘oprotpremie’ probeer uit te slepen bij de eigenaar, maar Paula heb ik toen maar mijn Haarlemse geheim verteld. We waren zo blij voor elkaar dat we allebei zo’n fijne nieuwe plek hebben gevonden. Maar toch ben ik de rest van de dag een beetje bedrukt geweest dat Paula, mijn Paula, de stad ook ontvlucht. Het is kennelijk echt tijd om te gaan…

En over die fijne plek gesproken: voordat we naar het strand gingen, reden we even langs.

Het ziet er inderdaad spectaculair uit. Heel de kamer is anders. Wonderlijk hoe dat kan (Hessel bleef maar zeggen dat het komt omdat alle rommel en hout nu ergens anders ligt, maar dat is het niet alleen, het is ook omdat de muur nu ‘echt’ is.).

Daarna gingen we naar het strand. Het was een topdag. We liepen zover door dat er geen mensen meer waren, zetten ons strandtentje op en lazen ons boek tot onze ogen bijna dichtvielen. Ook deden we allebei onze eigen hardloopttraining langs de branding (top!) en gingen niet-verbrand maar wel gelukkig naar huis.

Terwijl ik dit schrijf bij Hessel thuis, hoor ik de presentator van een event op het Museumplein dat volgens mij dik gesponsord wordt door de Rabobank schreeuwen alsof hij bij ons op het terras staat…. en Hessel zegt ‘ik vind wel dat het heel erg veel lawaai maakt’ terwijl hij van ons tweeën de meest relaxte is qua geluidsoverlast. We gaan zo ons oordopjes pakken en elk onze eigen krant lezen.

Haha sorry dat dit zo’n zeurblog is geworden, maar de waarheid moet gezegd worden #jatochnietdan.

Fijn weekend allemaal! Lekker genieten van de zon.

*Paula is niet haar echte naam. Het rijmt er wel op.