Psamek en Marcin gaan voor perfectie

Zbisjek had vandaag andere verplichtingen, maar toen ik vanochtend rond tien uur ons huis binnenliep, leken Psamek en Marcin het goed zonder hem te kunnen. Ze hadden het bovenste gedeelte van de achtermuur al dik in de stuuk gezet.

Die achtermuur, dat is een examenstuk. Hij buigt van onder af gezien ruim naar buiten toe. Een centimeter of 5 minstens. Bovendien staat hij helemaal niet haaks op de zijmuur die gisteren al gestuukt was. En er zit een nooduitgangdeurtje in.
Een tijdje geleden had Marcin al een raaplaag aangebracht. Dat is een heel solide drogend mengsel van kalk, cement, zand en nog wat spullen. In die raaplaag waren al flink wat correcties aangebracht, maar eigenlijk alleen op de onderste helft van de muur. Alles daarboven was laatst door mij met gipsplaten beplakt.
Van dit breiwerk van verschillende materialen moesten de Polen één strakke wand fabriceren. Waarbij er een bijzondere opdracht was: De onderste helft moest op de graad nauwkeurig haaks komen te staan op de wand van gisteren, en zowel horizontaal als verticaal precies in het lood staan. Daar moet immers straks de trap tegenaan komen, en we kunnen niet van Jan de Kruijff Trappenfabriek verwachten dat ze een trap met slingers erin gaan bouwen. De bovenste helft van de muur mag zwieren en zwaaien dat het een lust is, zolang daar op het oog maar een beetje systeem in lijkt te zitten.

Ze waren als gezegd bovenaan begonnen. Na een tijdje ging de steiger van Jan van de huursteiger af, en deden ze het middendeel. Op deze foto is trouwens heel goed het resultaat van gisteren te zien. De muur links. Zie hem eens glimmen, zo glad is hij.

Het middendeel was gedaan, door naar onderen. Dat vonden de jongens lekker. Even niet op een wankel steigertje, maar gewoon met beide benen op de grond.

Ze leken opgelucht te zijn dat ze beneden waren, maar toen begon de echte klus pas. Daar was Hessel met zijn Haakse hoek en zijn waterpas. Er volgde een uurtje van gepuf, gesteun en gevloek (veel Kurva’s, zoals de Poolse kenners weten). Hier werd een flinke kwak stuuk bij geplakt, daar werd weer een centimetertje weggeschraapt, maar uiteindelijk was de klus geklaard. Beneden alles perfect in orde, boven met de Frans-Poolse slag afgewerkt, en niemand die dat nog kan zien.

De rest was een peuleschil. Het wandje van de logeerkamer. Nog maar een week oud, helemaal recht gebouwd en zonder vreemde verrassingen. Marcin poseert hier tussen inmiddels drie gestuukte wanden.

Het hele stuukproces bestaat bij onze Polen uit 4 delen. Eerst wordt het stuuk op de wand gesmeerd, en met een lange rei zo precies mogelijk in vorm gebracht. Dan moet het stukwerk een tijdje drogen. De opgestijfde massa word nu met een stucmes glad getrokken. Weer drogen. Nog eens met het stucmes. Als laatste behandeling met een natte spons-spaan alles weer nat maken, en nogmaals met het stucmes gladtrekken. Daartussen moet vaak gewacht worden. Dan gaan de heren even snel een sigaretje roken, en bedenken wat ze in de vrijgekomen tijd kunnen doen. Tot mijn grote geluk kiezen ze dan voor schoonmaken.

En zodoende zag aan het eind van de dag de keuken er bijna uit alsof er niet gewerkt was. Nou ja, op een nagenoeg gestuukt trappenhuis na dan.

Ik bleek in de Polenbingo het transport van de mannen gewonnen te hebben. Moe en voldaan zette ik ze aan het eind van de dag bij hun busje in Nieuw-Sloten af. Morgen weer een dag.